به گزارش «فرهنگ امروز» به نقل از مهر؛ در بخشی از این نامه آمده است: بنا بر تعریف فدراسیون بین‌المللی مددکاران اجتماعی،حرفه مددکاری اجتماعی از طریق تغییر اجتماعی، حل مشکل در روابط انسانی و توانمندسازی افراد، ارتقاء رفاه و بهزیستی تعریف می‌شود و یک رشته تخصصی است که دانش‌آموختگان این رشته بنا بر مقاطع گوناگون تحصیلی کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری به انجام خدمات تخصصی مددکاری اجتماعی می‌پردازند.
از دو دهه پیش دانشگاه‌هایی از جمله علوم بهزیستی و توانبخشی و علامه طباطبایی به آموزش علمی و عملی مددکاران اجتماعی پرداخته‌اند و پذیرش از طریق آزمون سراسری و شرکت در مصاحبه تخصصی است. دانشجویان دوره کارشناسی ۱۳۴ واحد درسی را می‌گذرانند از این تعداد، ۲۱ واحد عملی (کاروزی)، معادل بیش از ۳ هزار ساعت کار عملی که با نظارت سرپرستان متخصص و در سازمان‌ها و نهادهای مرتبط گذارنده می‌شوند.
دانشگاه علمی – کاربردی با هدف تربیت تکنسین شکل گرفته و معمولا از مدرسین با مدرک کارشناسی ارشد استفاده می‌کنند و دارای قابلیت‌های علمی و تجربی کافی برای ارائه رشته‌های حساس و تخصصی نیستند.
در سال‌های اخیر رشته مددکاری اجتماعی در مقطع کاردانی و کارشناسی با گرایشات مددکاری خانواده، مددکاری کودک، مددکاری اورژانس، مددکاری مراقبت از سالمندان و مددکاری قضایی در دانشگاه علمی – کاربردی تصویب شده است و برخی نهادها، مانند سازمان زندان‌ها، سازمان بهزیستی، هلال احمر، بنیاد شهید و امور ایثارگران تحت نظارت این دانشگاه در ۵۰ مرکز در مقطع کاردانی و ۱۱ مرکز در مقطع کارشناسی دانشجو می‌پذیرند. ظرفیت پذیرش در سال ۹۲ برای دروه کاردانی ۴۱۴۰ نفر و در مقطع کارشناسی ۹۴۵ نفر است که در مجموع شامل ۵۰۸۵ نفر فارغ‌التحصیل در طول دوره یکساله است.
در حالی که تعداد فارغ‌التحصیلان مددکاری اجتماعی از دانشگاه‌های علوم بهزیستی و توانبخشی و علامه طباطبایی نسبت به تعداد فارغ‌التحصیلان یکسال دانشگاه علمی – کاربردی کمتر است.
در بخش دیگری از این نامه یادآور شده است: حال این ابهامات و سوالات مطرح می‌شود که آیا پذیرش دانشجو در رشته‌ی مددکاری اجتماعی در مراکز علمی – کاربردی با شرایط ذیل، در راستای اهداف رشته‌ی مددکار اجتماعی و پاسخگوی مطمئنی برای نیازهای جامعه است؟
۱- پذیرفته شدن در مراکز علمی – کاربردی در رشته مددکاری اجتماعی تنها با داشتن مدرک دیپلم و گواهی سلامت میسر می‌شود.
۲- منابع درسی ارائه شده برای دروس تخصصی مددکاری اجتماعی تفاوتی با منابع ارائه شده در دانشگاه‌های دولتی نداشته و تنها با اضافه کردن «پسوندی» در کنار واژه مددکاری، آن را تخصصی می‌نامند!
۳- دانشجویان این مراکز از کیفیت آموزشی پائین به واسطه کمبود اساتید متخصص و سرپرستان کارورزی خبره در ابعاد تئوری و عملی و همچنین پایین بودن مطلوبیت فیلدهای کارآموزی رنج برده و در این حوزه‌ها با نارسایی آموزشی مواجه‌اند. در حالی که تعداد کل افراد دکتری مددکاری اجتماعی در سراسر کشور به ۱۰ نفر نمی‌رسد، چگونه می‌توان مدعی شد که آموزش این مراکز، تخصصی و در راستای رشته‌ی مددکاری اجتماعی است؟
انجمن علمی مددکاری اجتماعی به نمایندگی از جامعه علمی مددکاران اجتماعی، خواستار پیگیری سریع و حذف رشته‌های غیر متعارف در مراکز عملی – کاربردی است.
نظر شما