به گزارش «فرهنگ امروز» به نقل از مهر؛ بیست و دومین نشست یکشنبه های انسان شناسی و فرهنگ با موضوع: «ترویج علم در ایران» روز یکشنبه ۲۴ فروردین ماه سال جاری، در زمان و مکان همیشگی(میدان ولیعصر، ابتدای بلوار کشاورز، مرکز مشارکت های فرهنگی هنری شهرداری تهران) از ساعت ۴ تا ۷ بعداز ظهر  برگزار خواهد شد. در این نشست فیلم مستند «زندگی همین است» از پیروز کلانتری و «هشتاد و یک سیزده» از علی همراز نمایش در خواهد آمد و سخنرانی های آن  به وسیله آقای حسن نمک دوست(روزنامه نگار و مدیر مرکز آموزش و پژوهش هشهری) درباره «روزنامه نگاری علمی در ایران» و رضا منصوری(عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی شریف و مجری طرح رصدخانه ملی ایران) درباره «ترویج علم به چه منظور؟» انجام خواهد گرفت. 

 

انسان شناسی و فرهنگ را در جهان واقعی تجربه کنید هر یکشنبه ساعت ۴ تا ۷ بعد از ظهر، در محل: تهران، میدان ولیعصر، ابتدای بلوار کشاورز،  جنب کوچه برادران مظفر(انتقال خون سابق) و کتاب فروشی شهر فرهنگ، ساختمان مرکز مشارکت های فرهنگی هنری شهرداری تهران برقرار است.

 

در ذیل می توانید  چکیده ای از سخنرانی رضا منصوری را مطالعه فرمایید:

 

ترویج علم به چه منظور؟

 

هنگامی که زلزله بوشهر رخ داد، شایعه ای پخش شد از داخل و خارج کشور که زلزله نبوده است بلکه دشمنان خارجی ایران موشکهای زیر زمینی زده اند و اشتباها به جای نیروگاه، دو روستا نابود شده است. حتی بعضی از افراد روشنفکر و تحصیل کرده این تعبیر را خیلی غیر واقعی نمی پنداشتند!  این اولین بار نیست که شایعه ای این چنین مغایر با خرد سالم و مغایر با ابتدایی ترین داده های فنی ، مردم ما را در  سطوح اجتماعی متفاوت مشغول می کند.. این جاست که ترویج علم، ترویج روشهای شناخت منطبق بر واقعیتهای اجتماعی نوین، و نیز تعریف معقولی از ترویج بیش از هر وقت ضرورت خود را نشان می دهد. به این ترتیب آیا ترویج علم در ایران همان است که در دنیای صنعتی است؟

 

در دوران پیشاصنعتی ما ، حتی در دوران طلایی تمدن اسلامی ما ،کم نبوده اند متفکرانی که "ترویج علم" را به یک معنی خاص قبیح می دانسته ­اند؛ نه ترویج علم را به معنی ترویج دانش و دانسته ­ها، بلکه ترویج تفکر را ! اینکه مردم بدانند طبیعت عسل سرد است یا گرم، به عنوان یک گزاره پزشکی، مجاز شمرده می شد، اما تفکر در مورد خلقت ، نفس انسان ، حادث یا قدیم بودن عالم و به خصوص  روشهای تفکر آن دوره ،مجاز شمرده نمی شد و ترویج تفکر علمی را باعث گمراهی مردم می دانستند. بهنگام چالش میان اشعری ها و معتزله کسانی پیدا شدند که به سنت سلف بودند و شایسته نمی دانستند که معرفت عوام به سطح معرفت خواص برسد.

 

این دوره پیشاصنعتی سپری شده است . دوران مدرن شروع شده است؛ و این مستقل از خواست ماست ،دیگران آن را به وجود آورده اند و ما را از خواب غفلت بیدار کرده اند و دوره گذار به مدرنیت را شروع کرده ایم. در این دوران به چه نوع ترویج نیاز مندیم؟ نقش دانشگران حرفه ای چیست؟ رسانه ها چه نقسی دارند؟آیا باز هم باید روشهای ترویج جهان صنعتی را کپی کنیم؟ انگیزه ترویج چه باشد؟ سوالهای از این نوع موضوع صحبت من است.