به گزارش «فرهنگ امروز» به نقل از ایرنا؛ میرجلاالدین کزازی درباره ویژگی های ادبی شیخ بهایی گفت: شیخ بهایی یکی از مردان نامدار ایرانی است که تنها در یک زمینه پرآوازه نیست.او از کسانی است که چند پیشه ای بوده و به چندین هنر آراسته است.

وی با بیان اینکه یکی از این ویژگی های شیخ بهایی سخنوری است، افزود: اما کسانی که به چندین هنر آراسته اند، اگر نامی بسیار بلند برآورند، بیشتر تنها در یکی از آن هنرهاست. هنرسخنوری در شیخ بهایی در این شمار نیست.

این استاد پیشکسوت زبان و ادبیات فارسی تاکید کرد: البته سروده هایی از شیخ بهایی آنچنان آوازه یافته و در دل ایرانیان نشسته که بر زبانشان همواره روان است.

کزازی با اشاره به اینکه در این سالیان بر پایه سروده های شیخ بهایی آهنگ ها ساخته شده است، افزود: حتی سروده های شیخ را در پیکره ترانه نیز خوانده اند.

این استاد ادبیات دانشگاه تهران خاطرنشان کرد: در سخنوری اگر سروده های بسیار پرآوازه او را کنار بگذاریم در رده های میانی است. اما پاره ای از آفریده های ادبی او همچنان کارکردی مردمی یافته است.

کزازی تصریح کرد بخش هایی در دیوان و سروده های شیخ بهایی است که پیکره ای جداگانه دارد که یکی از آنها مثنوی «نان و حلوا» نامیده می شود. این مثنوی در زمره آثار خوب زبان فارسی به حساب می آید. با این مطلع « نان و حلوا چیست؟ جاه و مال تو/ باغ و راغ و حشمت و اقبال تو».

وی به بخش دیگری از سروده های شیخ بهایی که مورد توجه مردم قرار گرفته است اشاره کرد و گفت: پاره ای از سخنان شیخ بهایی که همچنان بر زبان دوستداران سخن روان گردیده است بخش های شوخ و نمکین سروده های اوست که در شمار شوخی های شناخته شده در آمده است.

کزازی گفت: به هر روی نغز و نمکین نوشتن و سرودن، زمینه ای ست که شیخ بهایی بیشتر از زمینه های دیگر ادبی به آن آوازه یافته است. دو دیگر آن تضمینی ست که شیخ بهایی از غزل «خیالی بخارایی» کرده و بسیار پرآوازه تر از اصل آن سروده که از آن بخارایی بوده، شده است. سروده با این مطلع است: « تا کی به تمنای وصال تو یگانه/ اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه»

بهاء الدین محمد عاملی مشهور به شیخ بهایی که سوم اردیبهشت ماه هر سال روز بزرگداشت وی نامگذاری شده ، از دانشمندان بنام عهد شاه عباس صفوی است.

وی در سال ۹۵۳ هجری قمری در بعلبک متولد شد. در ۱۳ سالگی همراه پدرش به ایران مهاجرت کرد. شیخ بهایی تالیفاتی به فارسی و عربی دارد که مجموعه آنها به ۸۸ کتاب و رساله بالغ می شود. از آثار او می توان به کشکول، دیوان غزلیات، جامع عباسی (در فقه)، خلاصه الحساب، تشریح الافلاک و دو مثنوی معروف «نان و حلوا» و «شیر و شکر» اشاره کرد.

وی در سال ۱۰۳۰ هجری قمری در اصفهان دار فانی را وداع گفت. جنازه او را به مشهد انتقال دادند و در مسجد گوهرشاد دفن کردند.