همانطور که میدانیم نظام دیداری دارای ساختار زبانی است که در اصطلاح آن را زبان دیداری می نامیم. هر ساختار زبانی قادر است مفاهیمی را منتقل کند که همین امر سبب برهم کنشی صورتانه و مفهومانه می گردد. از جمله نظام های زبانی که هم دارای وجه کلامی و هم دیداری است، مٌد می باشد. مٌد را می توان رفتار یا فرهنگ پوششی دانست که بر اساس آن روابط انسان ها با یکدیگر، با محیط پیرامون و با توجه به موقعیت های اجتماعی- فرهنگی تنظیم می گردد. با توجه به این نگرش، مٌد یکی از قدرت مند ترین نظام های گفتمانی است. چرا که از طریق این گفتمان، هویت و بودش افراد در قالب کارکردهای نشانه- معنایی شکل می گیرد. مٌد نه تنها شکل، نحوه و محتوای حضور کنش گران را تنظیم می نماید، بلکه به جایگاه قدرت و ساختارهای ایدئولوژیکی نیز مرتبط است. در این میان وظیفه نشانه شناسی مد مطالعه و بررسی کارکردهای متفاوت معنایی گفتمان پوششی  و نقش آن در تنظیم سازه های هویتی است. و از میان همه پرسش های موجود، یکی از پرسش های مهمی که نشانه شناسی مٌد باید به آن پاسخ دهد این است که چگونه مٌد سبب ارتقای سطح حضور،  فوریت معنایی و بازتعریف جایگاه من و دیگری می گردد.