به گزارش «فرهنگ امروز» به نقل از ایبنا؛ محمود آلاحمد گفت: ماجرای انتشار دست‌نوشته‌های جلال آلاحمد حدود چهار یا پنج ماه پیش با پیدا شدن آنها در منزل سیمین دانشور، آغاز شد. ویکتوریا دانشور، خواهر سیمین، دست‌نوشته‌های جلال را به پسرعمه‌ام، حسین دانائی سپرد.
وی افزود: پس از پیدا شدن دست‌نوشته‌های آلاحمد، این شبهه پیش آمد که امتیاز انتشار و مالکیت این یادداشت‌ها باید در اختیار خانواده شمس آلاحمد، وارث شرعی و قانونی جلال قرار بگیرد، اما دانائی چنین نظری ندارد. او معتقد است که وصایت به وراث منتقل نمی‌شود.
آیا ادعای دانائی مستند منطبق بر مفاد قانون مدنی جمهوری اسلامی ایران درباره ارث است؟ آلاحمد در پاسخ به این پرسش، اظهار کرد: بله، همین‌طور است. ما این موضوع را قبول داریم. البته امروز هم با یک وکیل پایه یک دادگستری وقت ملاقات داریم تا ابهاماتمان درباره این موضوع برطرف شود.
وی درباره دیگر وارثان اموال آلاحمد، توضیح داد: غیر از سه پسر شمس آلاحمد، یعنی من، احمد و جلال آلاحمد، خانواده‌های راسخ، دانائی و محدث که خانواده خواهرهای جلال آلاحمد هستند، از وراث وی به شمار می‌آیند. البته طبق قانون ارث، بخشی از اموال جلال به همسرش سیمین دانشور هم می‌رسد. در نتیجه فکر می‌کنم، ویکتوریا دانشور هم از وارثان آلاحمد به شمار می‌آید.
آلاحمد اضافه کرد: نص صریح قانون ارث تاکید می‌کند که وصایت به وراث منتقل نمی‌شود. البته جایی خواندم که آثار فکری و خلاقی مانند کتاب‌های به جامانده از یک نویسنده مشمول چنین قانونی نمیشوند. این یک فرضیه است و همان‌طور که گفتم، امیدواریم در جلسه امروز بعدازظهر با مشاور حقوقی‌مان این شبهات برطرف شود.
محمود آلاحمد در پاسخ به این پرسش که در صورت واگذاری امتیاز این دست‌نوشته‌ها به شما چه زمانی یادداشت‌های منتشر نشده آلاحمد را چاپ می‌کنید؟ توضیح داد: در وهله نخست باید بگویم، خانواده شمس آلاحمد چشمداشت مالی به انتشار این یادداشت‌ها ندارد. هدف ما این است که دست‌نوشته‌های جلال آلاحمد دست نخورده منتشر شوند. به هیچ‌وجه نمی‌خواهیم آنها مثله شوند یا ناقص به چاپ برسند. ما تنها یک کپی از این یادداشت‌ها داریم. درباره انتشار آنها هم، ابتدا باید بدانیم اصلاً خود جلال تمایلی به چاپ آنها داشته است یا نه.
آلاحمد اضافه کرد: اگر از محتوای این یادداشت‌ها و جمع‌بندی خانواده به این نتیجه برسیم که جلال علاقه‌ای به انتشار این دست‌نوشته‌ها نداشته، بدون شک از انتشارشان صرف‌نظر می‌کنیم. حتی اگر جامعه ادبیات ایران از ما چنین چیزی را بخواهد، تا به این جمع‌بندی نرسیم که انتشارشان از دید جلال منعی نداشته، این کار را انجام نمی‌دهیم. در صورتی هم که این امتیاز به ما واگذار نشود، با وارثان دیگر، وارد مذاکره می‌شویم و این مطالب را به آنها منتقل می‌کنیم.
نظر شما