به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛ زمان خیری نوازنده آلبوم «شوق» درباره جزییات اثر اینگونه توضیح داد: این آلبوم مجموعه ای از چند تک نوازی است که طی دو سال گذشته در آوازهای ابوعطا و بیات ترک اجرا و ضبط شده اند و به جز دو پیش‌درآمد و یک رنگ که فرمی پیش ساخته دارند بقیه قطعات به صورت بداهه اجرا شده اند.

وی که تاکنون از محضر استادانی چون داریوش طلایی، مسعود شعاری، فریدون پوررضا موسیقی را آموخته است، بیان کرد: این اثر زمانی منتشر شده که مخاطبان آثار تکنوازی به پایین‌ترین حد خود رسیده‌اند و می توان گفت شنوندگان تکنوازی‌ها را تنها اهالی موسیقی، هنر و تعداد انگشت شماری از مردم تشکیل می دهند.

 این نوازنده نی با اشاره به اینکه فهم زبان موسیقی و ناتوانی در ترجمه صدای ساز برای مردم عام دلیل این نقیصه است، عنوان کرد: مردم موسیقی‌ای را می شنوند که دارای آواز باشد، آن هم بیشتر به صورت تصنیف یا در حد پایین‌تر ترانه چون کلمات را معنی می‌کنند و دوست ندارند وارد مبحث جدی تری از موسیقی شنوند. حتی شنیدن آواز هم به دلیل نبود گوش تخصصی برای عوام رخوت آور است. برخی از مردم ما برای درک موسیقی تلاشی نمی کنند و به موسیقی تنها با دید تفریح و رفع خستگی و رفع  مشکلات یک روز کاری خود می نگرند و بدون تفکر همه جور موسیقی را که اغلب آن مسموم و خطرناک است، وارد ذهن و گوش خود می‌کنند.

این کارشناس موسیقی با تاسف بار خواندن این روند در موسیقی  ایران و اشاعه موسیقی غلط پاپ گفت: صدا و سیما و نهادهای موسیقایی کشور باید با برنامه ریزی درست و تشکیل کارگروه های موسیقی جلوی این تخریب تاریخی و فرهنگی را بگیرند. ضمن اینکه باید این نکته را هم در نظر داشت که در این سال‌ها با توجه به حمایت و پرداختن به موسیقی پاپ سخیف، زبان تغزلی مردم  به نثر و نظم نیز تنزل یافته است.

خیری در بخش پایانی صحبت‌های خود گفت: روند اشاعه و گسترش موسیقی ارزشمند ایرانی در بین مردم به دلیل نابسامانی های بسیاری که موجود است روند رو به افزایشی نیست. بنابراین لازم است هر چه زودتر از سوی سیاستگذاران فرهنگی، برنامه ریزی مناسبی در جهت تغییر ذائقه موسیقایی مردم انجام پذیرد در غیر این صورت معلوم نیست سرنوشت ساز و آواز ناب ایرانی به کجا کشیده خواهد شد.

آلبوم موسیقی «شوق» با تکنوازی نی زمان خیری به تازگی توسط موسسه فرهنگی هنری ماهور با مجوز شماره ۹۳۸۵۵۹ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و شماره ثبت ۱۵۹۸۲ کتابخانه ملی ایران منتشر شده است.