به گزارش فرهنگ امروز به نقل از شبستان؛  دیوان شمس تبریزی یا دیوان کبیر، دیوان مولانا جلال‌الدین محمد بلخی شامل غزل‌ها، رباعی‌ها و ترجیع‌های اوست. دیوان شمس تبریزی در عُرف خاندان مولانا و سلسلهٔ مولویه در روزگاران پس از مولانا با عنوان دیوان کبیر شناخته می‌شده‌است. گویا آنچه در تداول مولویان جریان داشته‌است همان دیوان یا غزلیات بوده‌است و بعدها عنوان دیوان کبیر را بر آن اطلاق کرده‌اند. همچنین عنوان دیوان شمس تبریزی یا کلیات شمس تبریزی نیز از عنوان‌هایی است که در دوره‌های بعد بدان داده شده‌است، به اعتبار این که بخش اعظم این غزل‌ها را مولانا خطاب به شمس‌الدین تبریزی سروده‌است.

 در این اثر با چينش جزءبه‌جزء ويژگي‌غزل‌هاي ديوان شمس، به چنين نتيجه‌ي کلي‌اي مي‌رسيم كه مجموعه‌ي غزل‌هاي اين ديوان، منظره‌ي تمام نماي كل شعر و بلكه ادبيات ما مي‌تواند باشد. خواه در مباحث گوناگون زباني و هنري، خواه در وجوه متعدد نوآوري. به زبان ديگر، غزل‌هاي مولانا نشان‌دهنده‌ي تمام گستر‌ه‌ي ادبيات ماست. اين حرف به اين معناست كه اگر ما ظرفيت خاصي را در شعر يا نثر كساني چون سعدي، حافظ، بايزيد بسطامي، بيدل دهلوي، عطار، صادق هدايت، احمدرضا احمدي، يدالله رويايي و ...‌مي‌بينيم،‌نمونه‌ي کمال‌يافته‌ي آن اتفاق يا ظرفيت را پيش از آن در غزل‌هاي ديوان شمس، مي‌توان نشان داد.

 نشر قطره «مالیخولیای غزل»بررسی نوآوری های غزلیات شمس به همراه آسیب شناسی قالب وزبان را در ۴۱۴ صفحه روانه بازار نشر کرده است.