به گزارش فرهنگ امروز به نقل از روزنامه شرق؛ ‌شاید بسياري به‌درستی ندانند، اما تنها فیلم جدی و قابل‌قبولی که بعد از انقلاب درباره روز مهم و تاریخی «١٧ شهریور ٥٧» ساخته شده، فیلم مستند داستانی «جای امن» است. «جای امن» را در سال ٧٢ و در لوکیشن‌های واقعی آن جمعه خونین ساختم اما متأسفانه فیلم دچار یک نوع مهجوری فرهنگی شد و حالا تقریبا کسی آن را به‌درستی نمی‌شناسد. در آن سال‌ها، این فیلم اکران محدودی داشت و بعدها در تلویزیون بدون فضاسازی لازم و حتی بدون معرفی درست عوامل سازنده، پخش شد. هربار که تلویزیون این فیلم را در روزهای نزدیک به ١٧شهریور پخش می‌کند، شاهد سانسورهای زیادی در فیلم هستم که به‌درستی معلوم نیست بر چه اساسی اتفاق افتاده‌اند و هربار از خودم می‌پرسم که آیا با چنین اقداماتی به‌دنبال تغییر تاریخ هستیم؟ اگر در جمعه خونین میدان ژاله، ساواکی‌ها، مردم را کشته‌اند، اگر در آن روز، گروه کوچکی از ارتشیان روی مردم آتش گشودند، آیا باید از تاریخ حذف شود؟ تمام صحنه‌های فیلم، براساس مستندات و عکس‌هایی که از آن روز وجود داشت، نعل‌به‌نعل ساخته شد؛ تصاویر بهشت‌زهرا(س)، سیاهی‌لشکر فیلم، ورود مجروحان به بیمارستان سوم شعبان، تیراندازی در محدوده میدان شهدا و درگیری‌های پشت اداره برق عینا به تصویر درآمده بودند به حدی که بعدها از راش‌های این فیلم به‌عنوان مستندهای واقعه ١٧شهریور در بسیاری از تولیدات تلویزیونی و سینمایی استفاده شد اما چرا «جای امن» تا این اندازه مورد بی‌مهری قرار گرفت و هیچ‌گاه نتوانست مثل دیگر فیلم‌ها، از اکران مناسب و پخش تلویزیونی برنامه‌ریزی‌شده بهره‌مند شود، نمی‌دانم! ما نسلی بودیم که اگر انقلاب نمی‌شد، پا به عرصه فیلم‌سازی نمی‌گذاشتیم و فیلم‌ساز نمی‌شدیم؛ اگر به سمت سینمای جنگ رفتیم و اگر در پی ثبت تاریخ انقلاب بودیم، به‌خاطر اعتقاد و انگیزه‌ای بود که نسبت به انقلاب داشتیم اما حالا ورود و فعالیت در همین دو عرصه به اندازه‌ای سخت شده که خیلی از نسل من، قید آن را زده‌اند. آیا مسئولان از خود می‌پرسند که چرا امروز، حضور فیلم‌سازان در عرصه ثبت خاطرات انقلاب کم است؟ مگر «جای امن» و کارگردانش از این سینما چه دیده‌اند که بخواهند در این حوزه، دوباره فیلمی بسازند؟ بعید می‌دانم که در شرایط امروز دوباره بتوان به اکران عادلانه «جای امن» امیدوار بود؛ امروز شرایط اکران سینمایی ما، به یک نوع رقابت برای تنازع بقا بدل شده و طبیعی است که در این فضای ناسالم، عده‌ای زیر دست و پا له شوند.