به گزارش فرهنگ امروز به نقل از روزنامه اعتماد؛ کائو ونزوآن، نویسنده چینی ادبیات کودکان جایزه هانس کریستین اندرسن یا «جایزه نوبل ادبیات کودک» را در مراسمی که بیستم آگوست در شهر آکلند نیوزیلند برگزار شد، دریافت کرد. ونزوآن نخستین نویسنده چینی است که به فهرست نهایی نامزدان این جایزه راه پیدا کرد و توانست خود را برگزیده آن معرفی کند. ونزوآن به هنگام دریافت این جایزه خود را به شکلی معرفی کرد که بحثی در آن نباشد، او گفت: «بدون شک در میان همتایانم من شناختهشدهترین هستم، با این حال نویسنده ادبیات کودکِ معمول هم
به شمار نمیروم.»
از ماه آوریل که ونزوآن در نمایشگاه کتاب کودک بولونیا برگزیده برترین جایزه ادبیات کودک اعلام شد مورد توجه قرار گرفت؛ در واقع نخستینباری است که نویسندهای چینی برگزیده دفتر بینالمللی کتاب برای نسل جوان شناخته میشود. این استاد ادبیات ٦٢ ساله دانشگاه پکینگ چین در مصاحبهای اختصاصی با خبرگزاری شینهوا گفت: «کمکم هیجان را احساس میکنم نه فقط برای خودم بلکه برای شناساندن ادبیات چین به جهان.» او خود را نویسندهای میداند که تنها برای کودکان نمینویسد بلکه برای تقویت ساختار ادبی و زیباییشناختی مینویسد. میگوید: «به هنگام نوشتن، خواننده مشخصی را در ذهنم متصور نمیشوم شاید در ضمیر نیمه آگاهم یکی باشد. زمانی که نوشتن آغاز میشود، این خواننده معین نیز کمرنگ میشود.»
مجلههای ادبی چین برخی از آثار این نویسنده ازجمله آخرین آن «چشمان آسیابک» را تحسین کردهاند. ونزوآن میگوید: «وقتی داستانم در مجلهای ادبی منتشر میشود، خوانندههای آن بزرگسال هستند اما وقتی در مجله کودکان چاپ میشود، کودکان هم این داستان را میخوانند. وقتی کودکان داستان من را میخوانند نمیگویند این داستان برای من نیست.»
از نظر این نویسنده، ادبیات را میتوان دستهبندی کرد اما این دستهبندی ربطی به خواننده آن ندارد. هر چند او همیشه دیدگاه کودکانه را برای نظاره جهان برمیگزیند و به همین دلیل است که اغلب آثار او در حوزه ادبیات کودک قرار میگیرند. اصرار او بر این است که دیدگاه یک کودک یک انتخاب است، انتخابی که بدون دردسر تعقیب عناصر زیباییشناختی خواننده را خشنود میکند.
او در آثارش زمانی که مکالمه بزرگسالی را با کودکی توصیف میکند، سرسختانه عمل میکند و همین نشاندهنده جهان حقیقی یا شرایط واقعی انسان با خوانندهاش بدون توجه به سن است که از دادن ظاهری زیبا به دردها و تیرهبختیهای زندگی اجتناب میکند اما هرگز از انعکاس کیفیتهای
با اهمیت انسانی روی برنمیگرداند. آثار کائو ونزوآن در میان منتقدان بحثهایی را پیش آورده که برخی معتقدند عناصر عاشقانه آثار او برای به نمایش کشیدن جهان واقعی مناسب نیستند. برخی میگویند که دورنمای بیرحمانه او از آسیبپذیریهای زندگی، تصور دوران کودکی شاد را منعکس نمیکند. او در توضیح این انتقادات میگوید که عناصر عاشقانه لحن اصلی آثار او هستند گرچه او قصد ندارد حقیقت زندگی و انسانیت را از خوانندههایش پنهان کند، خوانندههایی که دوسوم آنها را کودکان تشکیل میدهند.
او معمولا جایزههایش را به همتایانش و کشورش تقدیم میکند و خودش را یکی از چند نویسنده چینی میداند که دیدگاه مشابهِ زیباییشناختی ژن ادبیات و منبع افسون را با یکدیگر تقسیم کردهاند. او مکررا اعلام کرده که در حال نوشتن داستانهایی است که فقط در چین روی میدهند؛ کشوری که در نیم قرن گذشته دستخوش تغییرات جدی قرار گرفته و منبع الهام پایانناپذیری برای این نویسنده شده است. ونزوآن میگوید: «احمق بزرگی خواهی بود اگر از این گنجینه روی برگردانی.» و از اینکه پیشینیانش چینی بودند ابراز خوشحالی میکند.
جایزه بینالمللی هانس کریستین اندرسن هر دو سال یکبار توسط دفتر بینالمللی کتاب برای نسل جوان در دو بخش نویسندگی و تصویرگری به برگزیدگان خود اهدا میشود که روترات سوزانه برنر، تصویرگر آلمانی جایزه بخش تصویرگری کتاب هانس کریستین اندرسن ٢٠١٦ را از آن خود کرد. در این دوره شهره یوسفی از متخصصان شورای کتاب کودک یکی از اعضای هیاتداوران بینالمللی جایزه هانس کریستین اندرسن بود. همچنین پژمان رحیمیزاده، تصویرگر کتابهای کودک و نوجوان و منتخب شورای کتابکودک در میان پنج نامزد برتر بخش تصویرگری در مرحله نهایی رقابت داشت.
نظر شما