به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛ در آستانه اهدای نهمین دوره جایزه ادبی جلال آل‌احمد، نگاهی کوتاه و گذرا بر نامزدهای بخش رمان این جایزه ادبی خواهیم داشت و نامزدهای این بخش که به نوعی مهمترین بخش این جایزه بوده و برگزیده آن، برگزیده مهمترین جایزه ادبی سال کشور محسوب می‌شود را مرور می‌کنیم.
پس از چهار رمان «چشم‌هایم آبی بود»، «برکت»، «لم یزرع» و «برج قحطی» در آخرین گزارش به بازخوانی رمان «پرتقال خونی» پرداخته‌ایم؛
یکی از اتفاقات ویژه جایزه ادبی جلال‌آل احمد در دو سال گذشته، توجه به آثاری بوده که به هر تقدیر در سایر جوایز ادبی مجال دیده شدن را پیدا نمی‌کرده‌اند. آثاری که شاید از منظر ظاهر، عامه‌پسند به نظر رسیده اما پس از مطالعه نظر بسیاری از منتقدان ادبی را تغییر داده و توانسته برای خود صاحب شخصیتی منحصر به فرد شود.
رمان «پرتقال خونی» نوشته پروانه سراوانی را باید در زمره همین دست آثار دانست، رمانی که با دلیل فروش نه چندان خوب خود در بازار، حتی ناشر آن نیز برای انتخابش در جمع نامزدهای جایزه جلال تعجب کرده و انتظار چنین موفقیتی را برای آن متصور نبوده است.
سراوانی متولد سال ۱۳۵۵ و دارای مدرک کارشناسی ارشد در زمینه ادبیات فارسی است. «پرتقال خونی» نخستین رمان وی به شمار می‌رود که توانست پس از انتشار برنده جایزه رمان اول ماندگار (جایزه‌ای ویژه بررسی آثار نخست نویسندگان جوان که توسط بخش خصوصی برگزار می‌شود) شد اما پس از دومین رمان وی با عنوان «پشتِ کوچه‌های تردید» منتشر شد.
این رمان آن طور که در معرفی آن توسط ناشر روایت شده است داستانی عاشقانه نیست، اما عشق عنصر اصلی آن است.
قهرمان اصلی این رمان زنی است با نام نازلی. وی دلال اجناس دست دوم ثروتمندان است و با داشتن همسری منفعل و بی‌اراده تصمیم به اداره کردن خانواده‌اش گرفته و با توجه به مخالفت‌های افراطی پدرشوهری سلطه جو، یک بوتیک لباس را نیز اداره می‌کند.
یک تصادف ناخواسته او را در باغ پرتقالی خانوادگی خانه‌نشین می‌کند، جایی که نازلی از کودکی از آن متنفر است. باغ برای نازلی هیولایی است که باید برایش پول خرج کند. زندگی مرتاض‌وارانه خانه پدری و همسر او را از باغ و مسائل جانبی مربوط به باغ متنفر کرده است. خانه‌نشینی و مسئولیت‌های اجباری نازلی در باغ، باعث ایجاد تغییراتی در نگاه نازلی به باغداری می‌شود اما این همه ماجرا نیست.
به عبارت ساده پرتقال خونی، شرح خم و راست شدن‌های ستون یک خانواده است. خانواده‌ای سنتی که افراط در یک بعدی نگریستن به زندگی سبب عصیانگری اعضای جوان آن می‌شود.
این رمان با وجود نقد و نظرهای کمی که در بازار کتاب و پس از انتشار به روی آن انجام شد، کماکان و پس از نامزدی در گرانترین جایزه ادبی کشور نیز جدی گرفته نشده است. هر چند که این افتخار از این پس برای نویسنده این اثر کارکرد برندی را خواهد داشت که می‌تواند منجر به نگاه جدی‌تر به وی و آثار وی و حتی آثار مانند این رمان شود.
نظر شما