در روزهای گذشته مجلس شورای اسلامی هشتم ربیع الاول، روز شهادت امام حسن عسکری (ع) را به عنوان تعطیل رسمی تصویب کرد. این تصویب پس از آن انجام گرفت که ایراد قبلی شورای نگهبان مبنی بر داشتن بار مالی با اعلام موافقت از سوی دولت رفع شده بود.

 اما بحثی که مطرح است تناقض و سردرگمی در اهداف و محتوای طرح است. زیرا در این طرح دو مناسبت ضد و نقیض به عنوان هدف تعطیلی مطرح گردیده است، هم عزای شهادت امام یازدهم و هم شادی برای آغاز ولایت امام دوازدهم. سخن اینجاست که:

اولا؛ چگونه می توان در یک روز و در آن واحد هم غمگین بود و هم خوشحال؟ چنین پدیده ای نه در فرهنگ ما جایگاهی دارد و نه امکان پذیر است. چیزی که امکان پذیر نیست چرا تصویب می شود. شورای محترم نگهبان در اشکال خود، بار مالی را که تعطیلی یک روز بر دوش دولت خواهد گذاشت دیدند و آن را به مجلس عودت دادند چگونه عدم امکان اجرائی شدن این مصوبه را ندیدند. واقعا مردم ایران از جمله خود تصویب کنندگان چگونه می خواهند این قانون را اجرا کنند که در یک روز هم عزادار و گریان باشند و هم شادمان و مسرور؟ 

ثانیا؛ شادی کردن وقتی معنا پیدا می کند که از ولایت ولیّ جائری نجات یافته و به جای او ولیّ عادلی حاکم شود. ما معتقدیم ائمه معصومین (علیهم السلام) همه درطول هم ولایت داشته ودارند و همه نور واحدند و درتولیتشان تفاوتی دیده نمی شود تا در اتمام تولیت یکی برای اینکه امام بعدی ولایت یافته شادی کنیم. 

ثالثا؛ تأکید بزرگان ما بر تعطیلی آن روز به خاطر شهادت امام بزرگواری است که جهان در پناه فرزند برومند و زنده ایشان حضرت بقیه الله - عجل الله تعالی فرجه الشریف – به حیات معنوی ادامه داده و به حاکمیت اسلام بر کفر خواهد رسید. شیعه همواره در رحلت و شهادت همه ائمه معصومین(ع) بر اساس حدیث « یحزنون لحزننا» محزون و عزادار بوده و  هیچگاه روز عاشورا به بهانه آغاز امامت امام سجاد و یا روز ٢١ ماه مبارک رمضان بخاطر امامت امام مجتبی به شادی نپرداخته است. بلکه شادی¬ها به ایام ولادت آن بزرگواران اختصاص داشته است. از جمله بزرگانی که اصرار بر تعطیلی هشتم ربیع داشتند  حضرت آیت الله العظمی وحید خراسانی است. اما باید دید تأکید ایشان برای چه امری بوده است.

وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی آقای دکتر صالحی امیری در روز سی¬ام دی، دقیقا ده روز قبل از تصویب طرح در مجلس، به همراه معاونان خود جهت دیدار با مراجع عظام تقلید به قم مشرف شدند. هر یک از مراجع عظام رهنمودی را در مورد مسائل فرهنگی متذکر شده بودند. آیت الله العظمی وحید خراسانی نیز در ملاقاتشان بر تعطیلی هشتم ربیع به عنوان روز عزا ( دقت کنید روز عزا نه روز شادی)  تأکید نموده و از آقای وزیر پرسیده بودند اگر شما بشنوید کسی برای درگذشت پدر یا یکی از عزیزان شما مجلس عزایی برپا کرده آیا محبت شما به او افزوده نمی شود. پس بیایید روز هشتم ربیع را که روز شهادت پدر حضرت ولی عصر (عج) است تعطیل اعلام کنید تا دل مهربان آن حضرت به شماها نزدیکتر و برکات عمرتان بیشتر شود. سپس ادامه داده بودند که من در گذشته به هر مسؤولی پیشنهاد تعطیلی روز شهادت حضرت فاطمه زهرا (س) را دادم توجه نکرد جز آقای خاتمی که در زمان ریاستش اقدام کرد و آن روز را تعطیل کرد و شما دیدید خداوند در همین دنیا چه  پاداش و عظمتی به او داد و چه توفیقاتی نصیبش کرده است.   

به هر حال آنچه باید بر آن تأکید نمود شهادت امام یازدهم حضرت حسن عسکری (ع) و عزاداری در این روز است و افزودن هر عنوانی که موجب مسرت در آن روز شود نقض غرض خواهد بود و چه بسا دستاویزی برای لوث کردن عزاداری و  سوء استفاده منحرفان گردد. البته نگارنده در پی بررسی ابعاد تعطیلی و آثار اقتصادی آن بر کسب و کار مردم و بار مالی دولتی آن نیست و باید اهل فن و متخصصین مربوطه نظر دهند. بلکه هدف این یادداشت بعد دیگری بود که شورای محترم نگهبان  و مجلس شورای اسلامی می توانند با پیشنهاد اصلاح در متن آن حد اقل، اجرای آن را عملی و معقول گردانند.