این نویسنده که پس از انتشار رمان اولش «خدای چیزهای کوچک» با اقبال جهانی روبه روشد و جوایز متعددی دریافت کرد، پس از آن  بیشتر بر نقد بی‌عدالتی‌ها در کشورش هند متمرکز شده بود.

وی نخستین زن هندی است که جایزه معتبر من بوکر را برای رمان نخستش در سال ۱۹۹۷ دریافت کرد. این کتاب بیش از ۸ میلیون نسخه در سراسر جهان فروش کرد و او را به جوان‌ترین نویسنده پرفروش جهانی بدل ساخت.

با این حال او در سال‌های بعد بیشتر به آثار غیرداستانی توجه نشان داد ومقالاتی درباره فقر و جهانی‌سازی و درگیری‌ها در کشمیر نوشت ومنتشر کرد.

او همه این تلاش‌ها را به نوعی در رمان جدیدش با عنوان «وزارت نهایت شادی» منعکس کرده و می‌گوید ۱۰ سال اخیر را صرف نوشتن این کتاب کرده است.

ناشر وی پنگوئن می‌گوید این رمان خواننده را با خود به دهلی کهن می‌برد و بعد به این کلانشهر امروزی باز می‌آورد.

روی در گفتگویی با «هندو دیلی» که هفته پیش منتشر شد گفت وقتی مقاله‌های سیاسی می‌نوشتم احساس می‌کردم ضرورت این کار خیلی زیاد است، اما داستان زمان خودش را می‌برد ولایه لایه است، یک گزارش حقوق بشری درباره جماعتی که در جایی کشته شده‌اند، نیست. چطورمی‌توانی روانشناسی آنچه را دارد اتفاق می افتد روایت کنی؟ فقط از طریق داستان این کار ممکن است.

روی پس از دریافت جایزه بوکر با استبقال زیادی در کشورش روبه‌رو شد. این در حالی است که برندگان پیشین این جایزه کشور را ترک کرده و در کشوری خارجی اسکان یافته بودند.

نظر منتقدان چیست؟

رمان جدید وی از سوی «تایمز آو ایندیا» با رمانی از جیمز جویس مقایسه شده است.

خانم روی ۵۵ ساله که به عنوان مشهورترین زن هندی و نویسنده هندی شناخته می‌شود برای فعالیت حقوق بشری‌اش مدتی کوتاه زندانی هم شد. این مجازات برای تاکید وی در دست داشتن هند در کشتن کشمیری‌ها در سال ۲۰۱۰ رخ داد.

فیننشال تایمز نیز گفت این رمان به اندازه رمان نخست وی فوق‌العاده و قابل توجه است و قول داد تحسین کنندگان وی از خواندن آن دلسرد نشوند.

نیویورکر نیز این کتاب را رمانی هراسناک از تاریخ مدرن هند خوانده است.

با این حال برخی از منتقدان وی معتقدند این کتاب در راستای معرفی وارایه نظرات سیاسی وی نوشته شده است.

اکونومیست در این باره نوشته است: وزارت دو دهه از بحث و جدل را به یک کتاب تزریق کرده و آن را با روبنایی از داستانی به هم وصل کرده است. این کار پیش نمی‌برد.