به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایبنا؛ نویسنده می‌تواند در کشور دیگری باشد، راجع به ایران بنویسد و در همان کشور چاپ یا در ایران منتشر کند. مستندساز نمی‌تواند در کشور دیگری باشد و از ایران فیلم بسازد. مصالح سینماگر در سینمای مستند، واقعیات است. ابراهیم مختاری گونه‌ای از مستند سازی اجتماعی را تجربه کرده است که می‌کوشد در میان واقعیت‌های پراکنده، به حقیقت فرضی خود یا حقیقتی اصیل‌تر از فرض خود برسد و با همان واقعیت‌ها به ساختار فیلم طوری شکل دهد که گویای حقیقت باشد.
 
ابراهیم‌ مختاری تهیه‌کننده، نویسنده و کارگردان مستندهای اجتماعی چون «نان بلوچی»، «اجاره‌نشینی»، «زعفران»، «زینت، یک روز بخصوص» است که از شبکه‌های مختلف سیمای ملی پخش شده‌اند. «سال‌های بخصوص، ناکامی و کامیابی‌های مستندسازی» کتابی از ابراهیم مختاری است که در آن به بیان خاطرات و رویدادهایی پرداخته که در جریان پشت‌صحنه هفت مستند شکل گرفته است. او در این مستندها یا به عنوان تهیه‌کننده یا به‌عنوان نویسنده و کارگردان نقش داشته است.

 

مختاری در جریان نمایش فیلم‌هایش و پس از روبه‌رو شدن با سوالات مخاطبانش درباره آن مستند، خاطراتی از زمان تولید تا اتمام و پخش آن مستند را به یاد می‌آورد که بعد از مدتی از یاد می‌رود و تا نمایش بعدی، مسکوت می‌ماند. بنابراین شروع به نوشتن این خاطرات  می‌کند که از خاطره فردی و اجتماعی گرفته تا زیبایی‌شناسانه و خانوادگی و...  در پیوند با آن مستند به وجود می‌آید.
 
بخشی از این خاطرات، از دوره نظام تصویری فیلم است. دوره‌ای که گران بودن تجهیزات و مواد خام فیلم‌سازی، بسته بودن بازار تلویزیون به روی آثار سینمایی مستند و سانسور سلیقه‌ای مدیران دولتی از عوامل اصلی رکود بخش خصوصی در سینمای مستند ما بوده است و دوره‌ دوم مربوط به دهه هفتاد به بعد است که سیستم تصویر ویدیویی به ایران رسیده و ارزانی تجهیزات و بهره‌مندی آسان از آن، سلطه مدیران دولتی و تلویزیون را بر مستندسازی کاهش داده و سینمای مستند ایران گسترش پیدا کرده است.
 
«سال‌های بخصوص، ناکامی و کامیابی‌های مستندسازی» به قلم ابراهیم مختاری توسط نشر چشمه در 152 صفحه با شمارگان 1000 نسخه و بهای 13 هزار و 500 تومان چاپ و روانه بازار کتاب شده است.