فرهنگ امروز/ تینا جلالی

همه ‌چیز به بهمن ماه سال گذشته برمی‌گردد، وقتی هنوز سینماها به بلای کرونا مبتلا نشده بودند. ماجرا از آنجا شروع شد که برای تماشای فیلم «جهان با من برقص» به کارگردانی سروش صحت و گرفتن یک مصاحبه، دنبال نظرات مخاطبان بودم تا بدانم بعد از تماشای این فیلم چه واکنشی نشان دادند و نظرشان نسبت به فیلم چیست؟

نظر منتقدان

در اینترنت مختصر جست‌وجویی کردم، با اینکه نظر منتقدان و نویسندگان سینما از مدت‌ها قبل مشخص بود (دیپلم افتخار جایزه خلاقیت و استعداد درخشان به سروش صحت برای فیلم «جهان با من برقص» ازسوی انجمن منتقدان سینمایی تعلق گرفته) اما بدم نیامد دیدگاه و نقد منتقدان درباره این فیلم را بخوانم تا فضای فیلم دستم بیاید. نظرات عموما صفر و صدی بود. یعنی یک عده فیلم را دوست داشتند و معتقد بودند در سینمای ایران ساختن چنین فیلمی که بتواند مخاطب را با حال خوش از سالن‌های سینما خارج کند به امری غیر متداول در سال‌های گذشته تبدیل شده ولی فیلم «جهان با من برقص» این کار را برای مخاطب انجام می‌دهد و حس زندگی به او می‌بخشد. در مقابل گروهی هم بودند که به کل جهان فیلم را درک نمی‌کردند اما در میان نظرات تیتر یکی، دو نویسنده توجهم را جلب کرد. مثلا اینکه: «جهان با من برقص» را باید بارها دید، فیلمی که ارزش بارها دیدن را دارد. بعد به نوشته هوشنگ گلمکانی منتقد شناخته شده سینما رسیدم که در این باره نوشته بود: «جهان با من برقص را چند بار دیدم و برای اینکه حالم بهتر شود می‌خواهم باز هم ببینم.»

نظر کاربران فضای مجازی

تمایل داشتم غیر از نظر منتقدان، بدانم مردم راجع به این فیلم چه می‌گویند. تجربه نشان داده کامنت‌هایی که مخاطبان زیر صفحه‌های مربوط به تبلیغ فیلم می‌نویسند نظر حقیقی آنهاست که بی‌رودربایستی برای خالق اثر می‌نویسند، از همین روی صفحه شخصی سروش صحت در اینستاگرام را باز کردم تا ببینم آنهایی که فیلم را تماشا کرده بودند نظرشان چیست یا کاربران برای این فیلم چه کامنت‌هایی گذاشته‌اند. فارغ از تعریف و تمجیدها و بعضی عقده‌گشایی‌ها، در میان کامنت‌ها چند نوشته توجهم را به خود جلب می‌کرد. اینجا هم نظر بعضی مخاطبان تماشای چند باره فیلم «جهان با من برقص» بود. به ‌طور مثال خانمی نوشته بود: «من فیلم رو دیدم. باز هم دوست دارم ببینمش.» یا هدی نوشته بود: «جهان با من برقص عجیب حس دوباره دیدن به آدم میده...»

تماشاگران در سالن

بعد از تماشای فیلم «جهان با من برقص» فارغ از اینکه حس خوبی بعد از تماشای فیلم داشتم اما تصمیم گرفتم در مواجهه با این سوال که حاضرم جهان با من برقص را دوباره ببینم یا نه، ترجیح دادم بلافاصله بعد از تماشای فیلم قضاوتش نکنم. از در سالن سینما که خارج می‌شدم، همزمان مکالمه دو دختر جوانی که جلوتر از من بودند توجهم را به خود جلب کرد. اولی می‌گفت: «به بابام بگم بیاد این فیلمو ببینه، حتما خوشش می‌یاد.» دومی جواب داد: «خیلی فیلم را دوست داشتم با بچه‌های دانشگاه قرار بگذاریم دوباره بیایم فیلم رو ببنیم.» از پردیس سینمایی که بیرون می‌آمدم با خودم فکر کردم که در سال‌های اخیر کمتر به یاد دارم درباره فیلمی از سینمای ایران چنین صحبتی شود که از منتقدان تا مردم عادی به دوباره دیدن آن تمایل داشته باشند.

بریم دوباره ببینیم؟

دو روز بعد سرمیز شام با برادر و برادرزاده‌ام درباره مسائل روز صحبت می‌کردیم. به آنها گفتم فیلم جهان با من برقص سروش صحبت را دیدم و پیشنهاد می‌کنم شما هم ببینید. برادرزاده‌ام با لبخندی از سررضایت بلافاصله در جوابم گفت: «دیشب با بابا رفتیم دیدیم، فیلم خوبی بود.» بعد به پدرش و من نگاهی کرد و گفت: «با دوستای مدرسه تصمیم گرفتیم دوباره بریم فیلم رو ببینیم.»

نمایش خانگی

از آنجایی که زمان اکران این فیلم با اتفاقات مختلفی در کشور همراه بود از سقوط هواپیمای اوکراینی گرفته تا شیوع ویروس کرونا که اساسا نمایش فیلم‌ها را با مشکلاتی همراه کرد و بعد هم که سینماها در سراسر کشور تعطیل شد حالا که این روزها با بازگشایی سالن‌های سینما نمایش این فیلم در سینماها و در شبکه نمایش خانگی همزمان شده است، به نوشته‌های منتقدان و مردم در آن برهه فکر می‌کنم و به اینکه هنوز انگیزه زیادی برای دوباره دیدنش دارم.

روزنامه اعتماد