اپیکور را می‌توان نخستین فیلسوفی نامید، که وظیفه انسان را دوری جستن از رنج می‌داند. فلسفه اپیکور در حقیقت فلسفه ضدِ رنج است هر چند به اشتباه و با قرائت‌های نادرست به نام فلسفه لذت معروف شده است. از نگاه اپیکور، فضیلت و خیر در کم کردن رنج است، و برداشتی که به اشتباه از نگرش او شده اپیکور را فیلسوفی تعریف می‌کند که در جستجوی لذت بودن برای او فضیلت است، اما فلسفه این اندیشمند به عیاشی و دم غنیمت‌شماری تقلیل می‌یابد.

 اپیکور همواره در تلاش برای تشویق مردم خویش به تامل در طبیعت‌ و کسب دانش بود، فعالیت‌هایی که در راستای شناخت بهتر خدایان و رفع آشفتگی‌های روحی و جسمی است. وی مفهوم واقعی زندگی را در لذت بردن می‌داند اما  لذت مورد نظر وی، آسایش نفس و رضایت خاطر است، نه شهوات و لذایذ زودگذر و آنی که بهره‌مندی از آنها، درد و رنج را در پی دارد. دیدگاه اپیکور در مورد خوشبختی به وضوح رنگ و بویی بودایی دارد. خوشبختی همراه با سکون و آرامشی که با کنار گذاشتن لذایذ زودگذر دنیوی همراه است، این دیدگاه تا آن‌جایی است که بعضی از فلاسفه او را مانند مرتاض‌ها می‌دانند.

در این کتاب با جملات و عباراتی از اپیکور مواجه می‌شویم مانند «آسایش ما در گرو آنچه که داریم نیست، بلکه حاصل آنچه که از آن لذت می‌بریم، است» و «آدمی که اندک خویش در نظرش ناچیز است، هیچ چیزی برایش کافی نیست» که به وضوح اندیشه و دیدگاه‌اش را  نمایان می‌کند. اندیشه‌هایی یاری‌رسان در راستای غلبه بر هراس‌های روحی و رسیدن به آرامش خاطر، زندگی خوب، سعادت و لذت.

فرخ بافنده مترجم این اثر، هنر خوشبختی را منبعی می‌داند که برای دریافت اندیشه‌های اپیکور و نقدی بر نظرات دیگران راجع به افکار و اندیشه‌های وی مناسب خواهد بود. کتاب «هنر خوشبختی از دیدگاه اپیکور» درکنار بیان دیدگاه و اندیشه‌های اپیکور در بردارنده‌ی دو مقدمه روشنگر در توضیح فلسفه اپیکور به قلم دنیل کلین و جورج کی. استروداک است که با ترجمه فرخ بافنده، در ۲۵۶ صفحه و قطع رقعی و با تیراژ ۱۵۰۰ نسخه توسط انتشارات پندارتابان به چاپ رسیده است.