نگاهی به سلبریتیزه شدن فرهنگ ایرانی؛

بحرانِ کنش، جولانِ نمایش

فرهنگ سلبریتی، هم‌آغوش امر محتومِ واقع و مُهر تأییدی بر زوال ایماژهای فرهنگی در بستر لغزان تجربۀ زیسته است؛ تجربۀ داغ و گداخته‌ای که زیر فشار واقعیت، هستیِ فروزانش به تاراج رفته است. در این میان می‌شود به مدد فانتزیِ سلبریتی‌وار، چراغی برافروخت که شعاع نورش حتی «تا هفت خانه آن‌ورتر» هم نمی‌رود، در قالب تعریف یک پروژۀ فرهنگی غلط‌انداز با کلی آب‌وتاب و شناسنامۀ عریض و طویل که بوی سنت‌گرایی و مادرانگی و غذاهای خانگی بدهد.

به بهانه‌ی برگزاری اینیستالیشن، انتشار کتاب و مشارکت در انتشار آلبوم موسیقی توسط صابر ابر؛

تاملاتی پیرامون مفهومِ سلبریتی

اینکه عکس‌ها و «گزین‌گویه‌ها»ی صابر ابر فاقد ارزشِ کیفی است نیازی به دلیل آوری ندارد. چون اساسا فردِ شناخته شده و محبوب نیازی به چنین اعتبار سنجی‌ای در عرصۀ عمومی ندارد. اما چرا یک فرد احساس می‌کند همه‌ی چیزهایش ارزش درمیان گذاشتن دارد؟ آیا این احساس فردی- که ظاهرا منحصر به سلبریتی‌ها نیست- را ده‌ها شبکۀ مجازی ارضاء نمی‌کنند؟

بگذارید این راز فاش نشود/ روزمره‌گی فراموشی می‌آورد

صابر ابر در گفتگویی بیان کرد که دهه ۴۰ را برای سوژه نمایشگاه «از مردم استمداد می کنم» انتخاب کرده است چون در روزمره‌گی که هیچ اتفاق بزرگی در آن نیست، انسان ها دچار فراموشی و ترک کردن می شوند.