داوری‌های زیبا‌شناسانه کانت و داوینچی؛

نسبت‌سنجی «روح‌ زیبای» کانت و «چشم انسان» داوینچی

کانت شناخت امر زیبا را به برخورداری از روح زیبا منوط می‌کرد که به معنای مواجهه با امری جزئی و سپس اندراج آن در ذیل زیبایی کلی بود. اما حکمی که از این رابطه صادر می‌شد خود عنصری نامشخص بود که در پدیدارها قرار داشت، اما داوینچی از وجوه انضمامی‌تر امر زیبا سخن گفت که نزد انسان است. داوینچی همچنین با بیانی غیردقیق‌ و البته پراگماتیک به ما می‌گوید که امر زیبا مفهومی کلی است که به‌واسطه‌ی چشم انسان قابل درک است.