درآمدی بر دشواری‌های خواندن آثار هگل؛

ورود به متن «پدیدارشناسی»

هگل در جای‌جای کتاب، شگرد خود را در گرفتن تصورات طبیعی خواننده از مفاهیم و سپس خمیر کردن آن، ورز دادن آن و چیزی دیگر ساختن از آن، به کار می‎گیرد و تارعنکبوت متن خود را با طعمه‎هایی به‌ظاهر آشنا برای خواننده پهن می‎کند. خواننده با تصوری از مفاهیمی مانند روح، سوژه، ابژه، امرِ مطلق، حقیقت، ایده، واقعیت، شناخت و غیره، وارد هزارتوی متن هگل می‎شود؛ بی‎خبر از آنکه هنگام خروج (اگر اصلاً خروجی در کار باشد)، همۀ این‎ها نزد او دیگرگونه خواهند بود.