در ابتدای این مراسم محمد رجبي رئیس كتابخانه مجلس شورای اسلامی با گرامیداشت یاد و خاطره مرحوم دکتر ابوالحسنی، درباره نوع تاریخ نویسی در ایران گفت: در تاریخ نویسی معاصر آنچه در ایران مرسوم است متأسفانه به عنوان یک مکتب تاریخ نویسی مشخص ملی و یا بومی نیست و تاریخ نویسان ما اغلب تقلید ناقصی از نوع تاریخ نویسی رایج جهان می کنند و یا معمولا روشنفکران ما کپی‌برداری سبک تاریخ نویسی سوسیالیستی می کنند یعنی با اصل قرار دادن مسائل طبقاتی و با محوریت مباحث اقتصادی مطالب سیاسی، اجتماعی و ... را بر اساس آن مطرح می کنند.
وی افزود: تاریخ نگاری لیبرالی که بیشتر در ایران رواج دارد عملا دانسته یا ندانسته چیزی را تکرار می کنند به عنوان «آزادی» و اصل آزادی از منظر لیبرالی به معنای عدم تعلق و وابستگی به اندیشه هایی است که انسان را به مرجعی فراتر از خود متصل می کند، به این معنا که انسان فعال مایشاء است.
وی با نقد نگاه لیبرالی به تاریخ تصریح کرد: تاریخ نگاری لیبرالی در ایران نیز به صورت کپی‌برداری شایع است که یک وجه خاص آن از نوع تاریخ نگاری فراماسونری است که از مذهب جز با چهره منفی یاد نمی کند. در این نوع تاریخ نگاری نوعی اصالت دهی به جریانهای نهان روش مثل خودشان می دهند و به نوعی جا پای یهودیت و در معنای امروزی آن صهیونیسم می گذارند.
رئیس کتابخانه مجلس شورای اسلامی تأکید کرد: در ایران مورخان و پژوهشگران خوبی داریم اما اینکه به عنوان یک مکتب مشخص معرفی شوند، کاری است که باید دیگران آن را انجام دهند. یکی از این مورخان مرحوم ابوالحسنی بود که در عین اینکه جهت دار بود اما منصفانه عمل می کرد. هیچ مورخی بیطرف نیست چون اگر ادعای بی طرفی کند یا ناآگاه است و یا می خواهد خواننده را تحت تأثیر حرفهای خود قرار دهد. انسان نمی تواند نسبت به حوادث بالکل بی غرض باشد اما بین جهت و غرض خاصی داشتن و تاریخ را تحریف کردن، تفاوت است. مرحوم ابوالحسنی ضمن بیان صریح غرض و اندیشه و اعتقاد خویش تاریخ را تحریف نمی کرد حتی از دشمن نیز با عدالت یاد می کرد.
وی با اشاره به نگاه منصفانه مرحوم ابوالحسنی در تحلیل جریان مشروطه و دفاع از شیخ فضل الله نوری تصریح کرد: وقتی مرحوم ابوالحسنی از مخالفان مشروطه خواهی که معارض تقی زاده بودند نقل قول می کند می گوید البته این قسمتها در مورد تقی زاده بی انصافی است. شما کدام محقق مدعی آزادی را سراغ دارید که آن شخصی را که می خواهد رد کند در موردش اینگونه صریح و منصف سخن بگوید و اسنادی که خود دوستان این شخص ارائه می کنند را مخدوش بداند؟ این تنها از پیروان آن پیامبر(ص) برمی آید که فرمود: حق را بگو اگرچه به ضررت باشد.
رجبی در پایان با اظهار تأسف نسبت به غفلت از بزرگداشت بزرگان و اساتید کشور در زمان حیات شان تأکید کرد: مرحوم ابوالحسنی با چه سختی معیشت و امکانات به تحقیق می پرداخت در حالیکه بودجه های انبوهی صرف مراکزی می شود که قرار است در آینده کاری کنند که پس از سالها نیز کاری در خور و شایسته هم انجام نمی دهند. او شخصیتی بود که کارهای پژوهشی سنگین را به تنهایی انجام می داد. چرا نباید این همه مؤسسات و مرکز تحقیقاتی به شخصی تعلق گیرد که ثابت کرده است اهل کار است. من امیدوارم این مجلس هشداری باشد برای درک عزیزانی که فعلا در بین ما هستند و کارنامه کاریشان مشخص است و با وجود امکانات محدود عاشقانه کار می کنند.