به گزارش «فرهنگ امروز» به نقل از مهر؛ روز بزرگداشت معلم و مقام استاد روز بزرگداشت انسانهایی است که می دانیم به اندازه پدر و مادرهایمان بی انتظار و کم توقع هستند و شاید یک احترام ساده از دانشجو آنها را بیش از پیش خوشحال کند. در این میان برخی استادان هم اگر توقع و انتظاری داشته باشند از خودشان است و بس.

گروه حوزه و دانشگاه خبرگزاری مهر در آستانه هفته بزرگداشت استاد، با برخی از استادان دانشگاههای کشور در خصوص بزرگترین آرزویشان، غمگین ترین و شادترین خاطره و همچنین بزرگترین انتظار و توقع شان به صحبت نشسته است.

مرزهای دانش را به دست آوریم

علی فتحی آشتیانی استاد رشته روانشناسی دانشگاه تربیت مدرس، درباره بزرگترین آرزوی خود می گوید که تلاش دارد در جهت رضای خداوند حرکت کند و تمام زحماتش در راه رسیدن به واقعیت معنوی خود باشد.

این استاد دانشگاه بزرگترین توقع و انتظارش را از دانشجویانش دارد که در جهت اعتلای نظام جمهوری اسلامی ایران تلاش و در راستای اهداف خود حرکت کنند تا به جایگاه اصلی و البته مرزهای دانش دست یابند.

غمگین ترین خاطره این استاد دانشگاه فوت یکی از دانشجویانش بعد از مراسم دفاع و شادترین خاطره اش کسب کرسیهای علمی توسط دانشجویان است.

وقتی یک دانشجوی کم شنوا به استادش یاد می دهد

نسترن خواجه نوری استاد گروه ارتباطات دانشگاه آزاد اسلامی، آرزو می کند: آنقدر امکانات آموزشی در اختیار داشته باشیم که بتوانیم بهترین دانشجویان را به جامعه علمی کشور تحویل دهیم.

این استاد دانشگاه به عنوان یک معلم از خودش توقع و انتظار دارد نه از شخص دیگری و تاکید می کند باید به روز باشم و با تکیه بر ملزومات قدیمی تدریس، به سمت همراهی با تکنولوژی بروم.

خواجه نوری درباره غمگین ترین خاطره اش می گوید: یادم می آید چند سال قبل دانشجویی داشتم که بسیار منزوی بود و از سایرین کناره گیری می کرد. در درس هایش به شدت کاستی داشت و با اینکه در ردیف اول می نشست اما چندان نمی توانست با درس، ارتباط برقرار کند. بدتر اینکه هر وقت کلاس کمی شلوغ می شد او به حالت اعتراض، کلاس درس را ترک می کرد و بیرون می رفت. کار به جایی رسید که احساس کردم او با این کارهایش به کلاس و دانشگاه بی احترامی؛ به همین خاطر سعی کردم با این دانشجو کمی به صورت خصوصی صحبت کنم.

همین مساله باعث شد به اشتباه خودم پی ببرم زیرا آن دانشجو به من گفت ضعف جسمانی دارد و دچار کم شنوایی است و تاکید کرد که نمی توانسته در جمع سایر دانشجویان، این ضعف خود را علنی کند. حرف های او تلنگری برای من بود و در آن روز متوجه شدم تا وقتی نتوانیم با دانشجوهای مان ارتباط برقرار کنیم، شناخت توانایی ضعف ها و مشکلات شان را نخواهیم داشت.

این استاد درباره شیرین ترین خاطره اش در دانشگاه هم اشاره می کند و می گوید: در ترم قبل، درست در زمانی که سعی کردم میزان مشارکت دانشجویان را بالا ببرم، متوجه رضایت همه شاگردانم از این تغییر موضع و شیوه تدریس شدم. اواسط ترم بود که دانشجویانم برای آن که مرا سورپرایز کنند، یک جشن کوچک در داخل کلاس به راه انداختند. آن جشن به قدری برایم خاطره انگیز بود که هرگز نمی توانم فراموشش کنم به خصوص که دانشجویان از سایت های قدیمی، عکس هایم را پیدا کرده و آنها را روی یک کیک خامه ای چاپ کرده بودند. شاید آن اتفاقات، واکنشی بود به تغییراتی که در روش تدریس ام به وجود آوردم.

ورود دانش آموختگان به بازار کار بهترین آرزوی استاد

محمدرضا آزاده فر استاد رشته موسیقی دانشگاه هنر، بزرگترین آرزوی خود را در همراهی و همکاری استادان دانشگاه برای ورود دانش آموختگان به بازار کار مرتبط با رشته تحصیلی شان عنوان می کند.

این استاد دانشگاه هم بزرگترین توقع خود را از دانشجویان دارد که از فرصت تحصیلی خود به بهترین شکل برای کسب علم و دانش استفاده کنند.

غمگین ترین خاطره این استاد از روزهای دانشگاه فوت مادرش است. اما شادترین خاطره اش هم در پذیرش دوره فوق دکتری دانشگاه لندن خلاصه می شود.

توقع یک استاد از رئیس جمهور

ارسلان قربانی استاد رشته روابط بین الملل دانشگاه خوارزمی، نهادینه کردن نظریه دین در تئوریهای روابط بین الملل را بزرگترین آرزوی خود می داند و در تلاش است این ایده را عملیاتی کند.

این استاد دانشگاه یک انتظار هم از رئیس جمهور دارد؛ وی از رئیس جمهور این توقع را دارد که امکانات بیشتری برای حضور در مجامع علمی بین المللی فراهم شود.

قربانی شادترین خاطره اش را در دانشیار شدن و غمگین ترین خاطره اش را از روزهای دانشگاه در عدم چاپ به موقع یک مقاله اش می داند.

بیکاری دانشجویان غمگینم می کند

محمد احمدی بلوطکی استاد دانشگاه آزاد اسلامی، آرزوی خود را کمی سخت اما دست یافتنی می داند و می گوید: بزرگ ترین آرزوی من، شاید بسیار سخت باشد اما حتما دست یافتنی است. من آرزو می کنم کشورمان در تولید علم، بتواند حرف اول را در تمام جهان بزند. با توجه به میزان بالای قشر دانشجو در کشور و همچنین افزایش روز افزون استعدادهای جوان، چنین آرزویی دور از دسترس نیست.

این استاد دانشگاه توقع و انتظارش را در حوزه فرهنگ مطرح می کند: انتظار و توقع من به عنوان یک استاد دانشگاه این است که به مقوله فرهنگ به عنوان یک نیاز بدیهی در جامعه توجه شود.

بلوطکی درباره غمگین ترین خاطره ای که دارد می گوید: باور کنید وقتی دانشجویانم را می بینم که با بهترین معدل توانسته اند از دانشگاه ها با مدرک کارشناسی یا کارشناسی ارشد، دانش آموخته شوند اما در بازار کار، هیچ جایی برای عرضه توانایی شان وجود ندارد، غمگین می شوم.

وی شیرین ترین خاطره خود را در فعالیت دانشجویانش در حوزه ارتباطات عنوان می کند.

ناراحتی یک استاد از انجام ندادن تکالیف درسی توسط دانشجویان به یک دلیل خاص

حسن مسلمی نائینی - استاد گروه مهندسی ساخت و تولید دانشگاه تربیت مدرس، رضایت دانشجویان از تدریسش را بزرگترین آرزویش می داند و بر این باور است هر کدام از دانشجویان می توانند کشورمان را بسازند.

این استاد دانشگاه بزرگترین توقع را از خودش دارد که بتواند به بهترین نحو در امر تدریس انجام وظیفه کند.

مسلمی نائینی غمگین ترین خاطره اش را در انجام ندادن تکالیف دانشجویانش می داند و استدلالش هم این است که دانشجویان بازخوردی از استاد در کلاس درس هستند. این استاد دانشگاه باز هم شادترین خاطره خود را مرتبط با انجام کامل وظایف تدریسش در قبال دانشجویان می داند.

فوت پدر و مادر یک استاد

احمد جزایری استاد درس مسائل سیاسی جهان، بزرگترین آرزوی خود را تغییر نگرش دانشجویان نسبت به زندگی می داند و باز هم آرزو می کند دانشجویان بدانند تغییر نگرش به زندگی می تواند برایشان آسایش و آرامش و موفقیت به همراه داشته باشد.

این استاد دانشگاه، بزرگترین انتظار را از خودش دارد و می گوید هر هفته خود را ارزیابی می کند تا متوجه اشتباهاتش بشود.

جزایری شادترین خاطره اش را در علاقمندی ۵ تن از دانشجویان مترجمی خبر به رشته روابط بین الملل و پذیرش در این رشته می داند و غمگین ترین خاطره اش هم فوت پدر و مادرش است.

خودکشی یک دانشجو از طبقه چهارم دانشگاه

حوریه دهقانشاد استاد گروه ارتباطات و علوم اجتماعی دانشگاه آزاد اسلامی، بزرگترین آرزویش را تبادل استاد و دانشجو بین تمام کشورهای جهان می داند و اعتقاد دارد چنین اتفاقی می تواند جغرافیای علمی کشورها را دچار تغییرات عمده ای کند.

بزرگترین توقعش این است که تشکل های دانشجویی و انجمن ها، فعالیت بیشتری داشته باشند و فضای آزاد بیان آراء دانشجویان در دانشگاهها ایجاد شود.

این استاد دانشگاه غمگین خاطره خود از روزهای دانشگاه را اینطور عنوان می کند: "غمگین ترین خاطره من، بسیار شخصی است. حدود ۱۲ سال قبل، درست در زمان استراحت ظهر و موقعی که دانشجویان مشغول رفت و آمد به حیاط دانشکده و سلف بودند، یکی از دانشجویان رشته ارتباطات دانشگاه تهران مرکزی (واقع در میدان امام حسین) اقدام به خودکشی کرد. متاسفانه او خودش را از طبقه چهارم به پایین پرتاب کرد و این خاطره تلخ برای همیشه در ذهن من باقی می ماند."

شیرین ترین خاطره این استاد هم مربوط به برگزاری جشن ارتباطات در روز جهانی ارتباطات است.

فقط عاقبت بخیر شوم

سعید قدیمی استاد رشته شیمی معدنی دانشگاه امام حسین(ع)، حسن عاقبت بخیری را بزرگترین آرزوی خود می داند، از هیچ شخص و مسئولی هم انتظار و توقعی ندارد و در مقابل این توقع را از خودش دارد.

وقتی از دکتر قدیمی درباره شیرین ترین خاطره اش می پرسیم، یکی از خاطرات خود را از دیدارش با مقام معظم رهبری بیان می کند و می گوید به این دلیل که رهبر معظم انقلاب درباره لزوم توجه به تحول علوم انسانی مباحثی را با جدیت فراوان مطرح می کردند و ما هم در خود به شدت احساس وظیفه می کردیم، می توان این روز را شادترین خاطره دانست، از یک طرف دیدار با رهبر شاد بود و از یک طرف دیگر سنگین تر شدن وظیفه مان در قبال علوم انسانی را در پیش داشتیم.

نجات یک دانشجو از اخراج

عبدالله علی اسماعیلی استاد رشته علوم تربیتی دانشگاه آزاد اسلامی، می گوید که هیچ آرزویی ندارد چون به همه چیز در عرصه علمی و دانشگاهی رسیده است.

این استاد دانشگاه جواب این سوال را که بزرگترین انتظار و توقعش چیست، اینطور می دهد: معلم همیشه دهنده و مثل گروه خونی o منفی عمل می کند؛ در قبال چیزی که به دانشجو می دهد توقعی ندارد.

غمگین ترین خاطره این استاد دانشگاه، پاس نکردن درس توسط دانشجو است.

شیرین ترین خاطره اش هم مربوط به این می شود که توانست برای دانشجویی کاری انجام دهد، کاری که به گفته خودش هیچ فرد دیگری حاضر نبود آن را انجام دهد و این دانشجو را از خطر اخراج از دانشگاه نجات داد.