به گزارش «فرهنگ امروز» به نقل از تسنیم؛ ۱۸ سال گذشت؛ از آن روز که رهبر فرزانه انقلاب درباره راه‌اندازی خانه روزنامه‌نگاران جوان فرمود: «سال آینده دیر است، همین الآن شروع کنید.» حالا یک نسل، بدون صفای آن خانه به جوانی رسیده‌اند. از آخرین مطالبی که درباره خانه نوشته شد حرف‌های حجت الاسلام زائری بود. او که مؤثر‌ترین فرد در راه‌اندازی خانه در حوالی سال ۷۴ بود، در وبلاگ شخصی خود حرف‌هایی نوشت که باعث شد خیلی دیگر از اهالی خانه به سخن بیایند و درباره آن روزها صحبت کنند. مطلبی که بهترین معرفی از تاریخچه خانه روزنامه نگاران جوان است.
میان آن همه حرف‌های تلخ و شیرین چند مطلب، چشم‌گیر‌تر است. مثلا جملاتی که بیانگر میزان تأثیر و کارآمدی آن مجموعه بود: «نکته معلوم و آشکار این است که نسلی از خلال دو سال و نیم فعالیت خانه برآمد و شکل گرفت (در کوران تحولات اجتماعی نیمه دهه هفتاد) که امروز تقریبا هیچ مرکز رسانه‌ای نیست که کسی از دوستان و همکاران خانه در آن دیده نشود، از سردبیر این روزنامه و آن مجله تا مسئول روابط عمومی این سازمان یا مجری فلان برنامه تلویزیونی»
شعار خانه روزنامه‌نگاران جوان این بود: «توبنویس ما منتشر می‌کنیم و جایی که هر نوجوانی می‌تواند بنویسد» خانه با این شعار کوشید تا فرصت را برای تمرین و مشق کردن نوجوانان علاقه‌مند به فعالیت رسانه‌ای فراهم کند و مسیر هم‌سو سازی علایق و اشتغال و تحصیل جوانان مستعد را هموار نماید.
حالا انگار صحبت از شکل گیری مجدد چنین فضایی از گوشه کنار به گوش می‌رسد. باز هم محور کار با حجت الاسلام زائری است اما این بار از ضمیمه «جیم» روزنامه خراسان تا روزنامه اصفهان امروز هم دست یاری دراز کرده‌اند برای این اتفاق بزرگ، این روزها حجت‌الاسلام حاج‌علی اکبری، نماینده مقام معظم رهبری در اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانش‌آموزان نیز از احیای بخش ادب و هنر این نهاد انقلابی و دانش‌آموزی خبر داده است، اما تا آن زمان راه زیادی را باید طی کرد. اولی‌اش را ما بر می‌داریم با مرور روند شکل‌گیری خانه روزنامه‌نگاران جوان از زبان کسی که باید او را مؤسس خانه نامید. یعنی علی اکبر اشعری، که در آن زمان معاون مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بود
اشعری در رابطه با شکل‌گیری خانه روزنامه‌نگاران جوان گفت: یکی از دغدغه‌های مطرح در آن روزها روند رو به تزاید نشریات و کمبود شدید نیروی انسانی مورد نیاز در حوزه‌های تخصصی برای کار در مؤسسات مطبوعاتی بود. دانشگاه‌ها هم کماً و کیفاً نمی‌توانستند نیروهای مورد نیاز را به خوبی تأمین کنند؛ چرا که با توجه به ورود دانشجو از طریق کنکور سراسری، انتخاب رشته را لزوماً برمبنای علاقه و استعداد شکل نمی‌دهد. از سوی دیگر همیشه افرادی هستند که در عین تحصیل در رشته‌ای خاص ذوق و استعداد کار مطبوعاتی دارند و به نظر رسید که می‌شود فرصتی برای این افراد به وجود آورد تا در کنار تحصیلات مدرسه‌ای، با دانش و حرفه روزنامه نگاری نیز آشنا شوند تا در آینده یا با این کار در کنار شغل اصلی ادامه دهند یا حتی در دانشگاه هم همین رشته را ادامه دهند.
وی تصریح کرد: موضوع را با همکارانم در معاونت مطبوعاتی و آقای زائری مطرح کردیم و نهایتاً به تأسیس خانه روزنامه نگاران جوان انجامید. دقیقاً یادم هست روزی که قرار بود همراه روزنامه نگاران خدمت مقام معظم رهبری برسیم، در ملاقاتی که قبل از ورود به حسینیه امام خمینی(ره) به همراه میرسلیم، وزیر وقت فرهنگ و ارشاد اسلامی، با مقام معظم رهبری داشتیم، وقتی موضوع خانه و مسئول در نظرگرفته شده (حجت‌الاسلام والمسلمین زائری) را با ایشان در میان گذاشتیم، ضمن تأیید این تصمیم و انتخاب؛ بر تسریع در اجرایی کردن آن نیز تأکید فرمودند.
اشعری با اشاره به موفقیت خانه روزنامه‌نگاران جوان اظهار داشت: هرچند خانه روزنامه نگاران جوان، عمر کوتاهی داشت و متأسفانه مجالی برای رسیدن به اهداف والایی که درنظر داشت پیدا نکرد، اما در همین مدت کوتاه توانست محیط فرهنگی سالم و بانشاطی به وجود آورد که علاوه بر تربیت افرادی که بعد‌ها در نشریات مختلف به نقش آفرینی پرداختند، به تجربه و خاطره‌ای شیرین در ذهن همة کسانی که به آنجا رفت و آمد داشتند تبدیل شود. علت این موفقیت هم، نخست اعتقاد به اهداف خانه، دوم مدیریت با انگیزه، خلاق و بانشاط خانه و سوم همدلی و همکاری صمیمانه همه دست اندرکاران از هیئت امنا و هیئت مدیره و همکاران و مدرسین گرفته تا سایر اعضا، واقعا فضای خوبی بود.
رئیس سابق کتابخانه ملی ایران در رابطه با تأثیر خانه روزنامه‌نگاران بر فضای مطبوعات اظهار داشت: هرچند طرح و اندیشة تأسیس خانه، با استقبال و تشویق بزرگان نظام روبرو شد؛ اما به هرحال در بین اصحاب فرهنگ و رسانه با بیم و امیدهایی همراه بود. برخی دوستان با توجه به تازگی این رویکرد در حوزه فرهنگ، جسارت مدیریت خانه را بر نمی‌تابیدند و با زیر ذره‌بین قراردادن فعالیت‌های خانه، کوچک‌ترین ایراد و اشکالی را که پیش می‌آمد نشانه‌ای بر انحراف خانه از مسیر اهداف فرهنگی نظام تفسیر می‌کردند، دیگرانی که بیش از امور جاری به اهداف بلند خانه توجه داشتند، نگاهی مشوقانه و حمایت گرایانه داشتند. البته متاسفانه به دلیل نگاه به شدت سیاسی متولیان تازه به مسئولیت رسیده آن زمان، به فعالیت‌های فرهنگی‌ای که برمبنای دغدغه‌های کاملاً فرهنگی جریان داشت، نگذاشتند این نهال پا بگیرد و در همان سال‌های اول از ادامه فعالیت خانه جلوگیری کردند. هرچند نقش آفرینی اندک دانش‌آموختگان و مهارت یافتگان خانه در مطبوعات گواه بر درستی این اندیشه و راه بود.
اشعری در مورد چرایی انتخاب حجت‌الاسلام زائری برای ریاست بر خانه گفت: من با آقای زائری از سال‌ها قبل و از دوره تحصیل او در دبیرستان (علوم معارف اسلامی شهید مطهری) آشنا بودم. او خصوصیات مثبت زیادی دارد؛ ازجمله می‌توان به اعتماد به نفس، پیگیری، قدرت سازماندهی و دیگر خصوصیاتی که لازمه یک مدیریت خلاق است اشاره کرد. همین ویژگی‌ها دلیل این انتخاب بود.
وی در رابطه با لزوم احیای دوباره خانه روزنامه‌نگاران جوان اظهار داشت: به هرحال منابع انسانی خبیر و کارآمد، اصلی‌ترین رکن اداره جامعه است. باتوجه به نقش مطبوعات در سلامت جامعه، تربیت نیروی انسانی آگاه، ماهر و متعهد برای این حوزه از ضروریات همیشه است و این نقشی است که به تنهایی از دانشگاه‌های ما برنمی‌آید. به هرحال تجربه آن دوران، ذخیره ارزشمندی است که باید به آن توجه شود. خوشبختانه ارکان اصلی و مؤثر خانه هنوز با همان دغدغه‌ها و انگیزه‌ها حضور دارند و می‌توانند با رفع کاستی‌ها و در نظر گرفتن اقتضائات روز، کاری به مراتب بهتر از آن دوره را سامان بدهند. از جمله این ملاحظات، همه جانبه‌نگری در آموزش است؛ تا فرد آموزش دیده با درک رسالت الهی کار مطبوعاتی از این دانش و مهارت در جهت تعالی جامعه استفاده کند. به ویژه امروز که میدان کارزار ما با مخالفان و دشمنان انقلاب، رسانه است.
اشعری در پایان با اشاره به اینکه در هنگامه کار و تلاش به ویژه تلاش جهادی، همه لحظه‌ها خاطره انگیز است، گفت: بهترین خاطره مرتبط با خانه روزنامه نگاران جوان، دیدار اعضای هیئت امنای خانه با مقام معظم رهبری در روزهای آغازین تشکیل دولت هفتم بود که ایشان ضمن تشویق به ادامه کار، ترکیب هیات امنا و مدیریت خانه را نیز برای ادامه کار مناسب دانستند. هرچند همه دیدارهای معظم له به ویژه در جمع‌های فرهنگی بهجت آور و خاطره انگیز است؛ اما حلاوت این خاطره به ویژه به دلیل واکنش منفی مسئولان ارشد وقت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هنوز برجای مانده است.