به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایسنا؛ این کارگردان سینما در نوشتاری آورده است: « ما ابناء بشر با دنیا چه کرده‌ایم؟ با ده‌ها هزار موشک قاره پیمای هسته‌ای بر گرد زمین کمربندی انتحاری بسته‌ایم و با"حق وتو" به زور و چنگ و دندان رسماً اصالت داده‌ایم.
بالاترین مراتب پژوهش، علم،فناوری،تاسیسات صنعتی و زنجیره تولید را در اختیار تسلیحات مرگ بار قرارداده‌ایم و کینه‌ورزی و د
شمنی و جنگ را به ضرورتی اجتناب‌ناپذیر بدل کرده‌ایم. تعرض به زمین و آسمان و غارتِ منابع طبیعی وتخریب جَوّ به رفتاری روزمره بدل شده و کسی جلودار تبلیغات لجام گسیخته‌ای نیست که به سبقت‌جویی تولید و مصرف از یکدیگر دامن می‌زند. به نظر نمی‌رسد شما نیز چنین دنیایی را عاقلانه بپندارید؛ولی گویا دیگر فرمان به دست کسی نیست.
آیا بهتر نیست به جای تهدید و تحریم و امنیتی‌تر کردن ایران به صدایی که از این کشور شنیده می‌شود و در پی نقد و آسیب شناسی و جستجوی راه‌حل برای این اوضاع بی‌سامان است گوش بدهیم؟
"میزان رای ملت است"،"سینما و تلویزیون و مطبوعات از مظاهر تمدن هستند" و یا "بانوان باید در صحنه باشند". اگر پیام‌هایی نظیر این‌که از انقلاب اسلامی ایران در همان ابتداء به گوش می‌رسید با توجه و استقبال روبرو می‌شد و به جای توطئه و کودتا و شورش و ترور و جنگ و تحریم برخوردهایی مثبت روی می‌داد؛امروزه آیا افراطی‌گری این چنین در منطقه و دنیا عرصه جولان پیدا می‌کرد؟ آیا به خسارت‌های غروری که جهان صنعتی ما را بدان مبتلاء کرده پایان نباید داد؟ آیا وقت فروتنی و رفتار عاقلانه و مشورت وگفتگوی گره‌گشا فرا نرسیده است؟
به فناوری صلح‌آمیز هسته‌ای ایران پیله نباید کرد. به شفافیت این فعالیت‌ها قانع باید شد. اگر واقعاً مقصود امنیت، عدالت و صلح است ایران نه مساله که بخشی مهم از راه‌حل است.
اگر بخواهیم با دنیا بهتر تا کنیم؛اگر بخواهیم از آلام بشری بکاهیم و روزهای آسوده‌تری پیش‌روی او قراردهیم،دوستی با ایران بهترین آغاز است.»