به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایسنا؛ حمید شاه‌آبادی - معاون پیشین هنری وزارت ارشاد-  درباره قانون «یک درصد» توضیح داد: این قانون در برنامه‌ی پنج ساله‌ی چهارم به‌صورت «غیرموظف» پیش‌بینی شد، ولی چون ‌آیین‌نامه‌ی اجرایی آن نوشته نشد، به مرحله‌ی عملیاتی شدن نرسید.
او ادامه داد: دوره‌ی حضور من در معاونت هنری وزارت فرهنگ ارشاد اسلامی، همزمان با مطرح شدن برنامه‌ی پنج ساله‌ی چهارم بود و ما این قانون را در سال‌ 90 به‌صورت «موظف» البته با تخصیص «یک دهم درصد» از بودجه‌های عمرانی تصویب کردیم؛ ولی یک سال بیشتر اجرا نشد، چون دستگاه‌ها با اجرای آن مخالفت کردند.

شاه‌آبادی اظهار کرد: وقتی این قانون تصویب و اجرا شد، اجرای آن به‌شکل قابل قبولی انجام گرفت و دستگاه‌ها موظف به خرید آثار هنری شدند و گزارش خرید تک به تک دستگاه‌ها هم به وزارت ارشاد می‌رسید؛ اما در همان دوران، مقاومت‌هایی در هیئت دولت وجود داشت، چون آن‌ها معتقد بودند دستگاه‌هایی که بودجه می‌گیرند، پیشنهاد می‌دادند که دولت خودش برای خرید آثار هنری بودجه تصویب کند، نه این‌که دستگاه‌ها را موظف کند که از بودجه‌ی خود، بخشی را به خرید آثار هنری تخصیص دهد. مثلا آموزش و پرورش می‌گفت ما خودمان کسری بودجه داریم، چه لزومی دارد که از محل بودجه‌ی عمرانی‌مان درصدی را برای کمک به وزارت ارشاد اختصاص دهیم؟ در صورتی که این استدلال درست نیست و همه‌ی اداره‌ها به داشتن آثار هنری حاوی نمادهای بومی و ملی ایرانی نیاز دارند.

وی با بیان این‌که وزرات ارشاد و معاونت هنری وقت مصمم‌اند که قانون «یک درصد» را تصویب کنند، بیان کرد: دولت جدید مصمم است که خرید آثار هنری را در لایحه بودجه بگنجاند. امیدوارم مجلس شورای اسلامی نیز همراهی کند و اجازه دهد که این قانون تصویب شود.

او گفت: نظر کارشناسان درباره‌ی این قانون با شیوه‌ای همراه است که می‌گوید بهتر است بودجه‌ی مشخصی برای خرید آثار هنری تصویب شود، نه این‌که دستگاه‌ها موظف باشند بخشی از بودجه‌ی خود را به خرید آثار هنری اختصاص دهند. بنابراین این حالت موافقان بیشتری خواهد داشت. به هر حال همه به‌خاطر محدودیت‌های منابع مالی ترجیح می‌دهند سرفصل‌های جدیدی برای هزینه‌ی دستگاه‌ها ایجاد نشود.

مشاور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی درباره‌ی این‌که مجلس در برابر تصویب این قانون ممکن است مقاومت کند نیز توضیح داد: من چنین تعبیری ندارم که مجلس در برابر تصویب قانون خرید آثار هنری مقاومت می‌کند. سالی که من معاون هنری بودم و این قانون برای یک‌سال تصویب و اجرا شد، عده‌ای دل‌نگران شیوه‌ی اجرای آن بودند و سال بعد هم منتظر گزارش‌ها بودند که ببینند چه اتفاقی افتاده است؛ ولی اکنون وزارت ارشاد و معاونت هنری تجربه‌ی یک ساله‌ی اجرا ی این قانون را پیش روی خود دارد.

او در پاسخ به این پرسش که به‌نظر می‌رسد در زمان اجرای یک ساله‌ی این قانون، انتقاداتی درباره‌ی صرف بودجه‌ی تخصیص‌یافته در مسیری به‌جز هنر وجود داشته‌ است، اظهار کرد: خرید آثار هنری به سلیقه‌ی دستگاه‌ها مربوط است، چون آن‌ها مکلف به خرید هستند. مثلا گاهی آن دستگاه باید یک مدرسه می‌ساخت و به اسم خرید آثار هنری، پولی را صرف کاشی‌کاری آن مدرسه می‌کرد. این در حالی است که اگر بودجه‌ای برای خرید آثار هنری در نظر گرفته نمی‌شد، آن مدرسه مجبور بود بودجه‌ای را صرف کاشی‌کاری کند. آن زمان ما برای این‌که بودجه‌ی تخصیص‌یافته به‌درستی هزینه شود، اکسپویی برگزار کردیم که در آن، دستگاه‌ها خرید هنری را انجام دادند و این خرید به‌صورت شفاف و روشن عملیاتی شد. در نهایت هم این موضوع چندان مشکل‌ساز نبود، چون بالاخره این بودجه در دستگاه‌ها صرف هنر می‌شد.