به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر، نزدیک به سه هفته از درگذشت عباس کی‌منش (مشفق کاشانی) رئیس شورای شعر و ترانه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی می‌گذرد و کماکان کرسی این شاعر فقید در این شورا خالی است.
تا پیش از این و بنا بر عادتی مرسوم رئیس شورا از میان اعضاء منصوب شده توسط رئیس دفتر موسیقی ارشاد انتخاب می‌شد و بر پایه همین سنت بود که در دوره‌های مختلف شخصیت‌هایی چون مرحوم مشفق، علی معلم‌دامغانی، علیرضا قزوه، محمدعلی بهمنی و برخی دیگر از شاعران در این شورا عنوان ریاست را بر عهده داشتند اما سرنوشت ریاست این شورا پس از درگذشت مرحوم مشفق کماکان نامشخص است.
سعید بیابانکی از اعضاء این شورا در این زمینه به خبرنگار مهر گفت: اعضاء فعلی شورای شعر و ترانه همگی با پیشنهاد استاد مشفق به شورا دعوت و عضو آن شدند. مسئله این است که اگر به نظر اعضاء فعلی احترام گذاشته شود و از آنها درباره گزینه پیشنهادی‌شان برای ریاست این شورا نظرخواهی شود، دوستان نظرشان را خواهند داد و اگر هم نپرسند، حتماً احترامی برای این نظر آنها قائل نمی‌شود هر چند که این نظرخواهی در واقع احترام به نظر و سلیقه مرحوم مشفق کاشانی است.
مرحوم مشفق کاشانی پس از استعفای علیرضا قزوه از ریاست این شورا در پاییز ۸۸ به ریاست این شورا انتخاب شد و به دنبال آن با توجه به استعفای عبدالجبار کاکایی، اهورا ایمان و محمدعلی بهمنی از عضویت در این شورا، با پیشنهاد وی، ناصر فیض، سعید بیابانکی و عباس سجادی به عضویت در این شورا درآمدند که در نهایت پس از مدتی عباس سجادی نیز از عضویت در این شورا استعفا داد.
سجادی در نامه استعفای خود موضوعاتی مانند ناتوانی ارشاد در شناخت ترانه، ممنوع الفعالیت شدن بسیاری از ترانه‌سرایان جوان، القای رای و نظر رئیس مرکز موسیقی بر شورای شعر و ترانه، بی‌احترامی و گاه عدم تصویب آثار مفاخر موسیقی یعنی شاعران، ترانه‌سرایان و تصنیف‌سرایان پیشکسوت، اعمال سلیقه‌های فراشورایی از بدنه آن مرکز به بهانه نظارت و بهانه‌های مشابه، واژه‌هراسی و کلمه‌زدایی سلیقه‌ا‌ی از اشعار ارائه‌شده به دفتر موسیقی، اعمال و تحمیل قواعد سخت‌گیرانه و کلاسیک به ساختار نوین ادبیات آهنگین (ترانه‌ها) در بررسی آثار و عدم موازین تعریف‌شده در بررسی آثار ارائه‌شده را علت جدایی خود از این شورا مطرح کرده بود.
با این حال ناصر فیض از دیگر اعضاء شورای شعر و ترانه، وظیفه ذاتی این شورا را بررسی اشعار و قطعات موسیقی از حیث هماهنگی با جامعه و دامن نزدن به مسیر ابتذال و تلاش برای توجه موسیقی و شعر اصیل ایرانی عنوان کرده است. به گفته فیض، بررسی اشعار و ترانه‌ها و نیز موسیقی در این شورا بر اساس نیازسنجی از جامعه صورت می‌پذیرد و سعی شورا نیز بر این است تا حد امکان آثار رسیده را با توجه به نیازی که در جامعه به آن حس می‌شود، مورد تائید قرار دهد.