به گزارش فرهنگ امروز به نقل از تسنیم؛ رسول ملاقلی‌پور در روزهای آغازین انقلاب عکاسی را به‌طور آماتور آغاز کرد و با شروع دفاع مقدس، به صورت حرفه‌ای به ادامه آن پرداخت و پس از آن به ساخت فیلم مستند از عملیات مختلف دفاع مقدس پرداخت و فیلم کوتاه «شاه کوچک» را با دوربین ۱۶ میلی متری ساخت که موفق به دریافت جایزه بهترین فیلم از جشنواره وحدت شد. او نخستین فیلم بلند خود را در سال ۱۳۶۳ با نام «نینوا» با دوربین ۱۶ میلی متری ساخت و به این ترتیب به سینمای حرفه‌ای راه یافت.
ملاقلی‌پور با ساخت «پرواز در شب» در سال ۱۳۶۵ جایزه بهترین فیلم را از جشنواره پنجم فیلم فجر بدست آورد و با «افق» قدرت کارگردانی خود را به رخ همگان کشید. با ساخت «مجنون» و «خسوف» همگام با شرایط روز حرکت کرد اما با فیلم «پناهنده» نزد منتقدان به محبوبیت رسید و در سال ۱۳۷۴ یکی از بهترین فیلم‌های خود را ساخت.
«سفر به چزابه» و «نجات یافتگان» و «کمکم کن» از دیگر آثار ملاقلی‌پور قبل از فیلم سینمایی «هیوا» است. او با «هیوا» در جشنواره هفدهم فیلم فجر جایزه بهترین کارگردانی و بهترین فیلم را علاوه بر جوایز دیگر نصیب خود کرد اما در سال ۱۳۷۸ ملاقلی‌پور فیلم سه اپیزودی «نسل سوخته» را ساخت و خیلی چیز‌ها را ثابت کرد تا آنجا که با قاطعیت می‌توان گفت «نسل سوخته» شاهکار ملاقلی‌پور است. ملاقلی پورسپس «قارچ سمی» را در سال ۱۳۸۰ در کارنامه‌اش ثبت کرد. «میم مثل مادر» وی که با استقبال عمومی مواجه شده بود آخرین فیلم‌های او بود.
مرحوم ملاقلی‌پور در سفر خود به کربلای معلا برای بازدید لوکیشن‌ها از فرصت استفاده کرد و مستندی نیز به نام «شش گوشه عرش» را جلوی دوربین برد که آخرین اثر او محسوب می‌شود. او در سفر خود به کربلای معلا متوجه شد که هنرمندان برجسته اصفهانی در آنجا مشغول طراحی ضریح مقدس حضرت امام حسین (ع) هستند. دو شب حضور در کنار این هنرمندان به فیلم مستندی بدل شد. قرار بود بخش دیگر از تصویربرداری این فیلم مستند نیز در اصفهان انجام شود.
ملاقلی‌پور این فیلم را به صورت افتخاری کارگردانی کرد. بعد از فوت او یک مستند برایش ساخته شد که یکی از بازیگران خردسال آن ایمان دهقانی بود.
میم مثل مادر (۱۳۸۵)، رویای جوانی (۱۳۸۱)، مزرعه پدری (۱۳۸۱)، قارچ سمی (۱۳۸۰)، سفر به فردا (۱۳۸۰)، نسل سوخته (۱۳۷۸)، هیوا (۱۳۷۷)، کمکم کن (۱۳۷۶)، تا آخرین نفس (۱۳۷۴)، سفر به چزابه (۱۳۷۴)، دشت ارغوانی (۱۳۷۳)، پناهنده (۱۳۷۲)، خسوف (۱۳۷۱)، راز خنجر (۱۳۷۱)، لبه تیغ (۱۳۷۱)، مرغابی وحشی (۱۳۷۰)، مجنون (۱۳۶۹)، پاتال و آرزوهای کوچک (۱۳۶۸)، افق (۱۳۶۷)، پرواز در شب (۱۳۶۵)، بلمی به سوی ساحل) ۱۳۶۴ (و نینوا (۱۳۶۲) از فیلم‌های این فیلم ساز بزرگ کشور است.
رسول ملاقلی‌پور در هفدهمین جشنواره فیلم فجر برای کارگردانی فیلم «هیوا» سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی را از آن خود کرد.
رسول ملاقلی‌پور که تا آخرین لحظات عمر خود تعهدش را به جنگ و فیلمسازی و کار در این زمینه انجام داده عاقبت در راه همین تعهد جان باخت. وی که به عراق برای دیدن لوکیشن فیلم بعدی خود که آن هم به مقوله جنگ می‌پرداخت رفته بود، در ۱۶ اسفند ۱۳۸۵ بر اثر سکته قلبی جان باخت و آخرین ساخته خود را نیمه تمام گذاشت. او جان به جان آفرین تسلیم گفت، اما یاد و خاطره اوست که همواره، در ذهن سینمایی‌ها و مردم می‌ماند.