به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛ عباس علیزاده گفت: در دانشگاه شیکاگو و برخی از دانشگاه های اروپایی نشریاتی برای مردم منتشر می شود که مطالب باستان شناسی را به زبان ساده بیان می کنند. در دپارتمان باستان شناسی و زبان های باستانی که بخشی از موسسه شرقی است اساتیدی حضور دارند که فقط تدریس می کنند. پژوهشگرانی هم هستند که به کار تحقیق و پژوهش می پردازند. اگر پژوهشگری در این موسسه تدریس نکند قطعا پژوهش انجام خواهد داد. تدریس کردن در دانشگاه کار سنگینی است بنابراین عده ای را استخدام می کنند که فقط پژوهش کنند. وقتی یک کلاس در هفته برگزار می شود از سه روز پیش برای آن کلاس وقت می گذارند. بنابراین در این مدت نمی شود تحقیق کرد. در این موسسه باستان شناسانی حضور دارند که درباره ایران، بین النهرین، مصر، اردن، فلسطین و غیره کار می کنند. این باستان شناسان از کار باستان شناسان دیگر خبر ندارند. به همین دلیل نشریه ای منتشر می شود که در آن هر کدام از باستان شناسان گزارش سالانه خود را درباره کارهایی که انجام داده اند به زبان ساده تر برای استادان و باستان شناسان دیگر تشریح می کنند.

وی افزود: نشریه دیگری در سطح ساده تر هر سه ماه یک بار با نام خبرها و یادداشت ها منتشر می شود که در آن هرازگاهی درباره یکی از مسائل میراثی و باستان شناسی که مورد علاقه مردم است صحبت می شود. این نشریه به زبان مردم، مطالب تخصصی باستان شناسی را تشریح می کند و این نشریات به همه اعضای موزه ها یعنی مردم عادی که سالی حدود ۵۰ دلار پرداخته اند فرستاده می شود.

همه موزه های دنیا توسط مردم اداره می شود

وی گفت: در تمام موزه ها غیر از ایران و خاورمیانه، مردم عضو موزه ها هستند و در حقیقت موزه ها را مردم اداره می کنند. به این ترتیب اعضای موزه ها خبرهای مربوط به نشست ها، جلسات و کارگاه ها را دریافت کرده در این نشست ها حضور می یابند و نشریات را دریافت می کنند. همچنین پژوهشگران موظفند سالی یکی دو بار نشست برای مردم برگزار کنند و ما هم  برای مردمی که به این کارگاه ها می آیند هر ماه روزهای چهارشنبه سخنرانی می کنیم و مسائل میراثی را به شکل ساده برای آنها بیان می کنیم. ممکن است در این نشست ها مکانیک، بانکدار، خانه دار و بقال حضور پیدا کنند. عضو موزه شدن از افتخارات مردم است چون به آنها درباره دنیای کهن شناخت می دهد. ممکن است حتی بخواهیم به حفاری بدهیم و پول کم داشته باشیم در این صورت از همان اعضا تقاضای کمک می کنیم آنها هم با کمال میل به این تقاضا جواب می دهند. در حقیقت موزه ها توسط مردم گردانده می شوند ولی دولتی ها فقط آن را مدیریت می کنند.

آموزش به راهنمایان موزه قبل از ورود به سالن

وی درباره راهنمای موزه های نیز گفت: برای راهنمای موزه شدن داوطلب می گیریم. این افراد در رده سنی ۱۸ سال به بالا هستند ولی قبل از اینکه به سالن موزه بروند هر هفته یک استاد به آنها آموزش می دهد. این افراد یک سال دوره آموزشی دارند تا بداند چطور می شود دانش خود را به مردم انتقال داد. حتی هر یک از پژوهشگران و باستان شناسان همه آنها را در گروه های پنج نفره جمع کرده و نقش راهنمای موزه را برای آنها ایفا می کند تا به صورت عملی یاد بدهند که چطور دانش داشته باشند و این دانش را به مردم منتقل کنند. ما همچنین به صورت مداوم با دبستان ها در تماس هستیم و از یک سال قبل برنامه بازدید از موزه برای آنها داریم. می دانیم که کدام داوطلب باید با آنها همراه شده و درباره موزه اطلاعات بدهد. موزه ها مرتب با مردم در تماس هستند، در صورتی که در ایران مردم فقط برای بازدید به موزه می روند. از سوی دیگر راهنماها آموزش نمی بینند ممکن است راهنمایان موزه ها در ایران ،درباره یکی از رشته های تاریخی اطلاعات داشته باشد اما علم انتقال دانش به مردم را ندارند حتی اگر درباره دوران تاریخی برنز اطلاعات داشته باشند در مورد دوره های تاریخی دیگر اطلاعاتشان ضعیف است.