به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایبنا؛ مراسم تقدیر از استاد داریوش اسدزاده و رونمایی از کتاب «تماشاخانه تهران»، با حضور این هنرمند پیشکسوت، افشین داورپناه، معاون فرهنگی و آموزشی خانه کتاب و اعظم کیان افراز، مدیر انتشارات «افراز» در سالن کتاب و هنر بیست‌وهشتمین نمایشگاه بین المللی کتاب تهران برگزار شد.
داریوش اسدزاده، در ابتدای این مراسم ضمن تقدیر از برگزار کنندگان بیست‌وهشتمین نمایشگاه بین المللی کتاب تهران گفت: در ایام نوجوانی که من شروع به خواندن کتاب و رمان کردم، کتاب‌های بسیار کمی وجود داشت، مانند «امیر ارسلان رومی»، «حسین کرد شبستری» و شیلویه» که بهترین رمان‌های آن زمان بودند اما امروز بسیار خوشحالم که می‌بینم هزاران هزار کتاب در این نمایشگاه وجود دارد و مردم با اشتیاق برای تهیه کتاب به اینجا مراجعه می‌کنند.
این بازیگر پیشکسوت با اشاره به ارتباط هنرمندان با کتاب افزود: ما هنر مندان باید کتاب خواندن و مطالعه کردن را در برنامه‌های همیشگی خود قرار دهیم چراکه کار بازیگری همواره با متن و خواندن در ارتباط است که البته بازیگران باید اطلاعات جامعی در حوزه کاری خود داشته باشند که این امر هم با مطالعه مستمر محقق می‌شود.
وی با اشاره به آثار مکتوب منتشر شده خود، افزود: من اولین کتابم را با عنوان «سیری در تاریخ تئاتر ایران» نوشتم که به بررسی تئاتر قبل از اسلام تا سال ۱۳۵۷ اختصاص دارد. از آنجا که تئاتر در برهه‌های مختلف، به اشکال مختلفی اجرا می‌شده، من در این کتاب ثابت کردم که ما قبل از اسلام هم دارای تئاتر بوده‌ایم. البته ممکن است برخی هم با این موضوع مخالف باشند.
پرداختن به سه دهه از تئاتر تهران در یک کتاب
اسدزاده افزود: دومین کتابم را در حوزه تاریخ با عنوان «برگ‌هایی از تاریخ» نوشتم و کتاب «تماشاخانه طهران» سومین کتاب من است؛ «تماشاخانه تهران» حدود سال ۱۳۲۰ به همت سید علی خان نصر در خیابان لاله‌زار تأسیس شد و او در کنار این تماشاخانه، هنرستان هنرپیشگی را هم راه‌اندازی کرد که خود من هم از شاگردان همان هنرستان بوده‌ام.
وی درباره مطالب ارائه شده در کتاب «تماشاخانه طهران» گفت: این کتاب به تاریخچه تماشاخانه تهران از سال ۱۳۲۰ تا ۱۳۵۰، یعنی در بازه زمانی که خود من در آنجا حضور داشتم می‌پردازد و سعی کرده‌ام تا در این کتاب خاطراتم را از بازیگران، کارگردانان، نمایش‌ها و نمایشنامه‌های آن زمان را بازگو کنم . البته انتشار این کتاب بدون همکاری آقای دولت‌آبادی و خانم افراز ممکن نبود.
این بازیگر پیشکسوت با اشاره به اینکه تئاتر در سال ۱۳۲۰ با تئاتر به شکل امروزین خود بسیار متفاوت بوده است، یادآور شد: ما در دهه ۲۰ کار خودمان را در تئاتر با آثار مولیر، نمایشنامه نویس فرانسوی شروع کردیم و سعی می‌کردیم شکلی ایرانیزه شده از این متون خارجی را به نمایش بگذاریم.
اسدزاده ادامه داد: از آنجا که مردم در آن زمان با تئاتر و اجرای نمایشنامه‌های خارجی مأنوس نبودند، استقبال از تئاتر بسیار پایین بود، بنابر این نمایشگران در آن دوران با آوردن ساز و آواز به تئاتر، سعی در جذب مردم به تماشاخانه کردند، بطوریکه یکی از ویژگی‌های اصلی بازیگری در آن دوران توانایی در خواندن آواز بود.
«افراز» و آغازی دوباره بر تاریخ‌نگاری شفاهی تئاتر
اعظم کیان افراز نیز در این مراسم طی سخنانی گفت: یکی از دغدغه‌ها و اهدافی که همواره در انتشارات افراز به دنبال آن بودیم این بود که بتوانیم تاریخ شفاهی تئاتر ایران را به خصوص در مقاطعی که اطلاعات کمتری در مورد آنها موجود است، چاپ و منتشر کنیم تا بتوانیم گام‌های موثری در جهت تدوین تاریخ تئاتر ایران برداریم. این موضوع انگیزه‌ای شد تا به تهیه یکی از بهترین مجموعه‌های منتشر شده در انتشارات افراز با عنوان «تئاتر ایران در گذر زمان» اقدام کنیم.
مدیر انتشارات «افراز» ادامه داد: اولین کتاب از این مجموعه را با عنوان «جادوی صحنه» که به زندگی حرفه‌ای استاد عزت‌الله انتظامی اختصاص داشت منتشر کردیم و با کمال افتخار امروز دهمین کتاب این مجموعه را با عنوان «تماشاخانه طهران» که شامل خاطرات استاد داریوش اسدزاده از این تماشاخانه است را رونمایی می‌کنیم.
وی با بیان اینکه «تماشاخانه طهران» حاصل مجموعه پژوهش‌ها و گفت‌وگوهای خود و آقای دولت آبادی با استاد اسدزاده است، گفت: بطورکلی روند تولید مجموعه کتاب‌های پژوهشی در کشور بسیار سخت و زمانبر هستند، به خصوص انجام این کار پژوهشی در بخش خصوصی هزینه و باری سنگین‌تر را بر دوش مولفان و ناشران می‌گذارد؛ امیدواریم با حمایت دولت و توجه مسئولان اینگونه کارهای پژوهشی ادامه پیدا کند.
«تماشاخانه طهران» تصویر دقیقی از تئاتر دهه ۲۰ ارائه می‌کند
غلامحسین دولت آبادی که از دیگر سخنرانان این مراسم بود، به بررسی روند تاریخ نگاری تئاتر در ایران پرداخت و گفت: اولین تاریخ نویسی رسمی تئاتر در ایران در سال ۱۳۳۳ با کتاب «بنیادهای نمایش در ایران» نوشته ابوالقاسم جنتی عطائی آغاز شد و با آثاری از جمشید ملک‌پور و خسرو شهریاری تا دهه ۶۰ ادامه پیدا کرد. بعد از آن، این روند متوقف شد تا اینکه در دهه ۸۰ نسل جوان در پی کندوکاو گذشته تئاتر این روند را ادامه دادند.
وی با بیان اینکه انتشار کتاب «جادوی صحنه» در سال ۱۳۸۰ آغاز دوباره‌ای بر تاریخ‌نگاری شفاهی در ایران بود، افزود: از آن زمان تا کنون آثاری که در حوزه تاریخ شفاهی تئاتر منتشر شد بسیار گسترش پیدا کردند؛ مانند ادامه مجموعه «تئاتر ایران در گذر زمان» که از سوی انتشارات «افراز» منتشر شد، همینطور آثاری از شاهین سرکسیان، آربی آوانسیان، حسین رهاورد و بسیاری دیگر که به بازسازی تصویر تئاتر گذشته کشور پرداختند.
این پژوهشگر در ادامه سخنان خود، با اشاره به کتاب «تماشاخانه طهران» ادامه داد: مجموعه خاطرات استاد داریوش اسدزاده که در کتاب «تماشاخانه طهران ارائه شده» تصویر دقیقی از تئاتر دهه ۲۰ تهران به دست می‌دهد تا این کتاب و سایر کتاب‌های از این دست ابزاری برای تدوین تاریخ تئاتر ایران در آینده‌ای نزدیک باشند.
وی با اشاره به تاریخ تأسیس تماشاخانه طهران، افزود: تماشاخانه طهران، اولین تماشاخانه دائمی تهران بوده که به همت سید علی خان نصر تأسیس شده. او پس از یک سال هنرستان هنرپیشگی را در مجاورت راه‌اندازی کرد تا ضمن آموزش بازیگران متخصص، تولیدات خوب این هنرستان را در تماشاخانه طهران به نمایش درآورد.
دولت آبادی ادامه داد: این اقدام سید علی خان نصر آغاز شکل‌گیری رسمی تئاتر تهران بوده، افزود: تأسیس تماشاخانه طهران، عبور از دوره‌ای بود که بازیگران نمایش را با عنوان «مطرب» می‌شناختند؛ هرچند که در ادامه به رقابت با تئاتر عبدالحسین نوشین پرداخت. نوشین تئاتر علمی را دنبال می‌کرد، ولی تماشاخانه طهران نماینده تئاتر مردمی و عادی بود.
در پایان این نشست با حضور معاون فرهنگی و آموزشی خانه کتاب، ضمن رونمایی از کتاب «تماشاخانه طهران» از سال‌ها تلاش داریوش اسدزاده در عصر فرهنگ و هنر کشور تقدیر شد.