به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛ سعید رشتیان رییس انجمن تهیه کنندگان مستند در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به اینکه این انجمن نیز با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم می کند، گفت: اگر بخواهیم مشکلات انجمن تهیه کنندگان مستند سینمای ایران را به دو بخش تقسیم کنیم، بخش اول به مسائل و مشکلات عمومی صنوف مربوط می شود که پیش از هرچیز باید مورد توجه قرار گرفته و پیگیری شود، مسائلی که شامل بیمه، بیمه تکمیلی، بیمه بیکاری و حمایت از اعضای صنوف مختلف سینمای ایران در مواردی چون مسائل مالیاتی و حقوقی است. البته برخی از مسائل حقوقی صنوف مختلف متاثر از وضعیت حقوقی خانه سینما پیگیری و برطرف شده است.
وی ادامه داد: متاسفانه بعد از تعطیلی خانه سینما در سال‌های قبل، صنوف سینمای ایران با مشکلات بسیار مواجه شدند که از آن جمله می توان به توقف بیمه اعضای صنوف اشاره کرد که بعد از بازگشایی خانه سینما این بیمه دوباره به روال سابق خود برگشت. البته در این میان همچنان مساله بیمه بیکاری هنرمندان در صنوف مختلف دنبال می شود و صنف تهیه کنندگان مستند نیز از این امر مستثنی نیست.
این تهیه کننده سینمای مستند با اشاره به اینکه مساله مشارکت اعضای یک صنف در فعالیت های درون صنفی از اهمیت بسیاری برخوردار است، توضیح داد: متاسفانه شرایط فعلی در حوزه اقتصادی و مشکلات کاری موجود در جامعه به خصوص در جامعه هنری و تنش هایی که خانه سینما طی سال های گذشته آن را پشت سر گذاشت، سبب شد تا میزان مشارکت در فعالیت های صنفی میان اعضای صنوف کاهش پیدا کند. البته در این میان انجمن تهیه کنندگان مستند، نسبت به دیگر صنوف از مشارکت بیشتری در صنف خود برخوردار هستند اما مساله اینجاست که فعالیت های صنفی به معنای فعالیت گروهی است و انجام فعالیت انتفاعی هیچ معنایی ندارد.
رییس انجمن تهیه کنندگان مستند گفت: تمام تلاش خود را می کنیم تا اصلی ترین وظایف خود یعنی اجرایی شدن اساسنامه خانه سینما را دنبال کنیم، در کنار آن نیز به برنامه های توسعه بازار سینمای مستند، بازارسازی و ارتباط با نهادها و ارگان های دیگر که طرف کاری ما به شمار می روند رسیدگی می کنیم.
وی با اشاره به تفاوت های میان سینمای داستانی و مستند در کشور توضیح داد: یکی از مهمترین تفاوت های مهم میان سینمای مستند و سینمای بلند این است که گردش اقتصادی و مالی سینمای بلند داستانی براساس اکران و نمایش فیلم در سینما است. یعنی محل عرضه و نمایش فیلم های سینمایی و در نهایت بازگشت سرمایه آن به اکران متکی است.
رشتیان گفت: اصلی ترین محل برای عرضه و نمایش فیلم های مستند، کانال های تلویزیون است و این مساله در همه دنیا رایج است. در کشورهای دیگر تهیه کننده فیلم مستند با شبکه مورد نظر برای تولید یک اثر مستند به توافق رسیده و قبل از شروع پروژه برآورد هزینه لازم صورت می گیرد، اما در ایران اگر سیاست صدا و سیما نسبت به پخش تولیدات مستند اقبال نشان دهد شرایط برای سینمای مستند مناسب است، اما اگر این چنین نباشد که البته ما در چنین شرایطی قرار داریم، فیلم های مستند دیگر هیچ جایی برای عرضه ندارد.
این تهیه کننده سینمای مستند بیان کرد: البته مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی نیز سفارش تولید مستند می دهد که تنها مکان عرضه این مستندها جشنواره های سینمایی است که روی آن چرخه مالی شکل نمی گیرد. چرخه مالی سینمای مستند تنها در شبکه های تلویزیونی شکل می گیرد که متاسفانه مساله اصلی تلویزیون از سال ۶۷ تا امروز سرگرمی است و کمتر به پخش مستند توجه شده و مستند تبدیل به یک حاشیه در میان برنامه های سینمایی شده است.
وی با اشاره ه اینکه مستندساز می تواند برای فروش آثار خود با شبکه های بین المللی ارتباط برقرار کند، توضیح داد: متاسفانه مستندسازان در این راه دچار مشکلات هستند و از سوی مسئولان دولتی مواخذه می شوند و گاه نتیجه آن بازداشت و بازخواست است به همین دلیل عرضه و پخش فیلم مستند در کشور بلاتکلیف مانده است.
رییس انجمن تهیه کنندگان مستند توضیح داد: برای حل چنین مشکلاتی باید تلاش کنیم تا فضای موجود را باز کنیم و با کانال های مختلف تلویزیون ارتباط برقرار کنیم، البته گاهی رییس شبکه های مختلف تلویزیونی تعارف هایی را برای پخش و تولید مستند به تهیه کنندگان می کنند، اما تنها در حد یک تعارف باقی می ماند و سینمای مستند همچنان در مرحله عرضه و پخش با مشکل مواجه است.
رشتیان در پایان گفت: در حال حاضر بیش از ۱۸۰ نفر عضو انجمن تهیه کنندگان مستند هستند که بیش از ۵۰ درصد آنها با مشکل بیکاری مواجه هستند. این درحالی است که اعضای این انجمن خودشان کارفرمای پروژه ها هستند و زمانی که خانه سینما از ما می خواهد اسامی اعضای بیکار صنف را اعلام کنیم نمی دانیم چگونه باید نام افرادی را که خود به عنوان کارفرما تعریف شده اند، به عنوان افراد بدون شغل به خانه سینما معرفی کنیم.