به گزارش فرهنگ امروز به نقل از شبستان؛ خواجو در شعر فارسی به «نخلبند شعرا» مشهور است، بسیاری او را استاد حافظ می دانند، شاعری که حدودا چهل سالی پیش از درگذشت خواجه شیراز دیده برجهان بست. برعکس حافظ، خواجو شاعری پر اثر است، علاوه بر دیوان، خمسه‌ای هم دارد که در آن ۵ مثنوی دارد.
وی در سال ٦٨٩ هجری قمری به دنیا آمد، او فضایل مقدماتی را در کرمان کسب کرد و سپس راهی شیراز شد و از محضر پرفیض علمای آن دیار توشه‌ها اندوخت و چندی نیز در اصفهان رحل اقامت افکند. خواجو در سال ٧٥٣ هجری وفات یافت. او را در جوار دروازه قرآن شیراز بر دامنه‌ی کوه الله‌اکبر دفن کرده‌اند.
اشعار عارفانه‌ی خواجو بسیار زیبا و گاه حیرت‌انگیزند. او در اشعار خود معانی عرفانی زیبا را به همراه تصاویر ناب ارایه می‌کند. خواجوی کرمانی درمثنوی از نظامی پیروی می‌کند ولی روان‌تر از او می‌سراید.
مثنوی«همای و همایون»، منظومه گل و نوروز، کمال نامه، روضة الانوار و گوهرنامه عناوین مهم‌ترین آثار اوهستند.
نسخه ای نفیس از دیوان خواجو در سال ۷۵۰ ﻫ .ق(سه سال پیش از درگذشت شاعر)با خط تعلیق محمد بن عمران کرمانی با تذهیبی زیبا آراسته شده و در تملک کتابخانه ملی ملک است. اساس تصحیح همین دیوان نیز هست ، این دیوان را شاعر در دو بخش به نام‌های "صنایع الکمال" و "بدایع الجمال" تدوین کرده. در بخش نخست قصیده، مطایبات و مقطعات، غزلیات(شامل: حضریات و سفریات) و در بخش دوم مدایح، مناقب، شوقیات و رباعیات را آورده است.
«دیوان خواجو» نخستین بار توسط زنده یاد احمد سهیلی خوانساری با عنایت به ۵ نسخه خطی تصحیح و توسط کتابخانه بارانی در تهران چاپ شد. متاسفانه نسخ آن نایاب و بسیار دور از دسترس بود و بنابراین به همت انتشارات نگاه، بازبینی و ویراستی نو از این دیوان در دستور کار قرار گرفت و این بار در قامتی نو با رعایت همه شیوهای رسم الخطی و اصلاح ایرادهاو غلط ها و افزودن توضیحات لغوی جامه ای نو پوشانده شد.
«دیوان خواجوی کرمانی» در ۹۱۶ صفحه و با قیمت ۵۵۰۰۰ تومان توسط انتشارات نگاه به چاپ رسید.