به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر، طی چند روز گذشته تصاویری از دیدار جمعی از شعرای کشور با محمود احمدی‌نژاد رئیس جمهور سابق کشور از طریق پایگاه اینترنتی وی منتشر شد. این نشست که بازخورد و انعکاس وسیعی در شبکه‌های مجازی اینترنتی داشت، از معدود جلسات و حتی به نوعی تنها جلسه رئیس جمهور سابق پس از تحویل دولت با اهالی شعر و ادب بوده که تصاویر آن منتشر شده است.
با وجود انتشار گسترده تصاویر این نشست (که چهارشنبه گذشته برگزار شد) در فضای مجازی، گزارشی از چند و چون و کیفیت برگزاری این دیدار به بیرون درز نکرده بود. با این حال برگزاری این نشست برای نخستین بار پس از واگذاری دولت توسط احمدی‌نژاد در نوع خود قابل توجه بود و همین مساله منجر به پیگیری کیفیت این نشست از زبان حاضران در آن شد.
محمدرضا تقوی‌فر از حاضران در این نشست در گفتگو با خبرنگار مهر درباره این جلسه و اتفاقات آن اظهار داشت: این جلسه در واقع دیدار جمعی از شاعران کشور با آقای احمدی‌نژاد بود که بنا به درخواست شعرا برگزار شد. بنده نیز به واسطه یکی از دوستان که پیگیر برگزاری این دیدار بود به آن دعوت شدم. گویا جمعی از شاعران تقاضای این دیدار را داشته‌اند و پس از موافقت با آن، خودشان از دوستانشان دعوت کرده و در این دیدار گردهم جمع شده بودند.
وی ادامه داد: در این نشست نزدیک به دو ساعته که در شامگاه چهارشنبه گذشته برگزار شد، شعرای حاضر در نشست که از استان‌های مختلف هم بودند، شعرهایی را در وصف شهدای غواص و ارزش‌های انقلاب اسلامی قرائت کردند.
تقوی‌فر در مورد مسبوق به سابقه بودن برگزاری چنین نشست‌هایی نیز گفت: من جلسه مشابهی را در ذهن ندارم اما می دانم که این نشست هم درخواست دوستان شاعر بود که با آن موافقت شد.
وی در ادامه با اشاره به سخنان احمدی‌نژاد در این جلسه نیز گفت: آقای احمدی نژاد در این نشست اصرار داشت که شاعران بیشتر شعر بخوانند اما در نهایت با اصرار دوستان شاعر ایشان هم چند دقیقه‌ای صحبت کردند و طی آن ادبیات را مادر فرهنگ و ادب معرفی و افزودند که ادبیات با قدمت خود در ایران منشا خلق هنرهای زیادی شده است. همچنین تاکید کرد که خاصیت ادبیات در این است که حرف‌هایی بسیار بلند را می شود به کمک آن در قالبی بسیار کوچک عنوان کرد.
این شاعر افزود: آقای احمدی نژاد به مصرع (بسی رنج بردم در این سال سی/ عجم زنده کردم بدین پارسی) از فردوسی نیز اشاره کرده و گفت که زنده کردن عجم در این مصرع به معنای زنده شدن جهان در حال سرنگونی با شعر فارسی بوده است.