به گزارش فرهنگ امروز به نقل از روزنامه اعتماد؛ براساس اسنادي كه در وبسايت اجتماعي «رديت» منتشر شده است، «جان تراولتا»، «بروس ويليس» و «اوما تورمن» نخستين انتخاب‌هاي «كوئنتين تارانتينو» براي بازي در فيلم كالت «قصه عامه‌پسند» (١٩٩٤) نبودند.
به گزارش روزنامه گاردين، اين اسناد فاش كردند كه انتخاب اول تارانتينو براي بازي در نقش «وينسنت وگا»، «مايكل مدسن» بوده نه «جان تراولتا» و «ادي مورفي» را براي بازي در نقش «جولز وينفيلد» در نظر داشته است.
دو صفحه‌اي كه با ماشين تايپ شده است نشان مي‌دهد حتي اوما تورمن هم انتخاب اول براي بازي شخصيت «ميا والاس» نبود و «ويرجينيا مدسن»، «ماريسا تومي»، «پاتريشيا آركت» و «فيبي‌كيتس» بازيگراني بودند كه تارانتينو آنها را براي بازي اين شخصيت در نظر داشت. همچنين «جان كيوساك» انتخاب اول تارانتينو براي بازي در نقش دلال موادمخدر «لنس» بود كه اين نقش هم نصيب «اريك شولتز» شد و «بروس ويليس» بازيگراني همچون «مت ديلون»، «شان پن»، «نيكولاس كيج» و «جاني دپ» را براي بازي در نقش «باچ كولريج» بوكسر شكست داده است. «كريستوفر واكن» نيز جزو انتخاب‌هاي اول تارانتينو براي بازي در نقش «كاپيتان كونز» بود. همچنين ديگر بازيگراني كه تارانتينو براي اين نقش در نظر گرفته بود شامل «شان پن»، «رابرت دنيرو» و «آل پاچينو» مي‌شوند.
تارانتينو «جنيفر جيسون لي» را نيز براي بازي در نقش «جودي» و «هاني باني» در نظر گرفته بود كه حالا نخستين همكاري اين بازيگر و كارگردان را در فيلم «هشت منفور» خواهيم ديد. آخرين نقش‌ها نصيب «آماندا پلامر» شد، كه هميشه انتخاب اول تارانتينو بوده و «تيم راث» نيز نخستين انتخاب تارانتينو براي بازي در نقش «پامپكين» بوده است. فيلم «قصه عامه‌پسند» كه جايزه نخل طلاي جشنواره بين‌المللي كن سال ١٩٩٤ را از آن خود كرد، نامزد هفت جايزه اسكار شد و موفق‌ترين فيلم تارانتينو در گيشه محسوب مي‌شود. اين فيلم حرفه بسياري از ستارگان اين فيلم را احيا كرد. جان تراولتا كه بعد از بازي در فيلم «تب شب يك‌شنبه» ديگر به چشم نمي‌آمد بعد از بازي در فيلم «قصه عامه‌پسند» به ستاره‌اي درخشان تبديل شد و براي بازي در نقش «وگا» نامزدي جايزه بهترين بازيگر مرد اسكار را به دست آورد. همچنين تورمن نيز براي بازي در نقش ميا به يكي از شناخته‌شده‌ترين بازيگرهاي هاليوودي تبديل شد و نامزد جايزه بهترين بازيگر زن مكمل را كسب كرد. اما شهرت فيلم قصه عامه‌پسند براي تركيبي كنايه‌آميز از خشونت و شوخ‌طبعي، داستان غيرخطي و ديالوگ‌هايي كه به فرهنگ عامه اشاره دارند، است. برخي منتقدان اين فيلم را پست‌مدرن، برخي ديگر كمدي سياه ناميدند و گاهي برچسب فيلم‌هاي سبك نئو-نوآر به اين فيلم زده شده است.