به گزارش فرهنگ امروز به نقل از اعتماد؛ ايران كشور تناقض‌هاست. اين را مي‌شود به راحتي فهميد. به هر كجايش كه دست بزني، نخستين نكته‌اي كه به «ذهن» مي‌رسد، همين تناقض است. در حالي كه هر روز خبر سرقت مجسمه‌اي از گوشه و كنار شهر شنيده مي‌شود، همين روزها سمپوزيومي در حال برگزاري است كه تعدادي از برجسته‌ترين چهره‌هاي مجسمه‌سازي جهان به تهران آمده‌اند تا هفتمين سمپوزيوم مجسمه‌سازي برگزار شود. روز گذشته، اولين گروه مجسمهسازان خارجي به تهران آمدند و اين در حالي است كه مقدمات لازم براي برگزاري سمپوزيوم هفتم انجام شده و برخي كارهاي آماده‌سازي برگزاري سمپوزيوم از جمله خريد اقلام مورد نياز هنرمندان، آماده‌سازي فضاي برگزاري سمپوزيوم، شرايط اخذ ويزاي هنرمندان خارجي، شرايط اسكان هنرمندان، تهيه مواد و متريال مورد نياز براي هنرمندان نيز صورت گرفته است تا اول مهرماه سمپوزيوم برگزار شود.
در همين زمينه «مجتبي موسوي» مي‌گويد حالا ۱۴ هنرمند خارجي در اين سمپوزيوم حضور خواهند داشت؛ هنرمنداني از ١٣ كشور چون روسيه، بلاروس، آلباني، پرتغال، ايتاليا، صربستان، تايوان، كره، آلمان، پرو و... مجسمهسازان اين دوره سمپوزيوم سنگ و آهن هستند. امسال براي نخستين بار است كه از دو ماده براي برگزاري سمپوزيوم مجسمه‌سازي استفاده شده است و در اين ميان حداكثر ۱۰ دانشجوي رشته مجسمه‌سازي كه در مقطع كارشناسي اين رشته به تحصيل اشتغال دارند به اين بخش راه مي‌يابند.
اين سمپوزيوم به صورت رقابتي و همانند دوره‌هاي پيشين با هدف توسعه هنر مجسمه‌سازي معاصر ايران و تلطيف فضاهاي شهرتهران از طريق فراهم آوردن شرايط بروز و شكوفايي آفرينش‌هاي هنري برگزارمي‌شود. به همين خاطر است كه «موسوي» مي‌گويد: «تعميم نگاه زيباشناسانه در جامعه، تبادل تجربيات، اطلاعات و مهارت‌ها، در زمينه مجسمه‌سازي شهري در ميان هنرمندان و آشنايي شهروندان با مراحل اجراي آثار از ديگر اهداف برگزاري اين سمپوزيوم است. همچنين انتخاب هنرمندان براساس داوري ماكت‌هاي ارايه شده به سمپوزيوم و با توجه به سوابق كاري هنرمندان است.
شوراي انتخاب، در بخش اصلي حداكثر ۵ نفر هنرمند ايراني، ۹ نفر هنرمند خارجي و در بخش دانشجويي حداكثر ۱۰ نفر را براي اجراي آثار در ابعاد واقعي انتخاب و دعوت مي‌كند.»
موسوي در پاسخ به اين سوال كه چرا اين دوره از سمپوزيوم مانند دوره‌هاي قبلي از يك متريال بهره نگرفته و در كنار سنگ از آهن نيز استفاده مي‌شود، همچنين توضيح داده است: «در واقع سمپوزيوم را بهانه‌اي براي توسعه مجسمه‌سازي با شيوه‌هاي مختلف كرديم. همان‌طور كه قبلا نيز به اين موضوع اشاره كردم، ما متريال سنگ را از اين جهت انتخاب كرديم كه در چند دهه اخير مجسمه سازي كشور، استفاده از سنگ از سوي هنرمندان بسيار كم فروغ بود و هنرمندان به نوعي از كار با سنگ گريزان بودند. با وجود اينكه در دهه‌هاي گذشته ما آثار بسيار نفيسي از مجسمه‌هاي سنگي داشتيم، اما از يك دوره‌اي به بعد ديگر اين اتفاق نيفتاد. بنابراين به نوعي با انتخاب سنگ مي‌خواستيم مجدد اين متريال به عرصه مجسمه‌سازي باز گردد و مورد توجه باشد. با توجه به اينكه هنرمندان با متريال‌هاي ديگر نيز علاقه‌مند هستند در سمپوزيوم حضور داشته باشند به همين دليل مانند سمپوزيوم پنجم كه با چوب برگزار شد، اين دوره نيز از فلز آهن در كنار سنگ بهره گرفتيم.
بخش اصلي سمپوزيوم با دو كارگاه برگزار مي‌شود كه كارگاه سنگ براي طراحي و ساخت مجسمه از جنس سنگ تراورتن تعيين شده و بزرگ‌تر است، كارگاه آهن نيز به آفرينش اثر هنري از جنس آهن اختصاص يافته است كه در اين بخش از حضور ۹ هنرمند بهره‌مند مي‌شويم.» محل برگزاري سمپوزيوم مانند دوره‌هاي پيشين برج ميلاد تهران خواهد بود و جاي‌گذاري مجسمه‌ها در نقاط مختلف تهران به عنوان سياست كلي حفظ خواهد شد. «بهروز دارش»، هنرمند پيشكسوت عرصه مجسمه‌سازي معتقد است؛ سمپوزيوم‌هاي مجسمه‌سازي طي سال‌هاي اخير پيشرفت اين هنر را رقم زده است.
اين هنرمند پيشكسوت مجسمه‌ساز با اشاره به فعاليت‌هاي مديريت شهري در سال‌هاي اخير در رابطه با گرايش به ساخت مجسمه و برپايي سمپوزيوم‌ها مي‌گويد: «آثار ارايه شده در سمپوزيوم‌ها و دوسالانه‌هاي مجسمه‌هاي شهري طي سال‌هاي اخير هم از نظر كمي و هم از نظر كيفي پيشرفت‌هاي قابل توجهي داشته است و اين نشان مي‌دهد كه برگزاري دوسالانه‌ها و سمپوزيوم‌هاي مختلف مجسمه‌سازي پيشرفت اين هنر را رقم زده است. مجسمه عامل تلطيف فضاي شهري است.»
جمشيد مراديان، هنرمند پيشكسوت مجسمه‌سازي نيز كه سابقه‌ِ حضور در سمپوزيوم‌هاي مختلف بين‌المللي را دارد معتقد است بايد هنر را سر راه مردم برد و برپايي سمپوزيوم يكي از اين راه‌ها است: «در سمپوزيوم‌ها هنر دو سويه مي‌شود يعني هنرمند و مخاطب به تعامل مي‌رسند، به خصوص در هنرمعاصر كه هنر مخاطب محور شده است، بر همين اساس هيچ چيز جاي سمپوزيوم را نمي‌گيرد. به نظرم امروز هنر را بايد سر راه مردم برد تا سطح فرهنگ شهرنشيني و سليقه بصري مخاطبان را بالا برد. معتقدم اين كار با برنامه‌ريزي امكان پذير است. معتقدم تلاشي كه امروزه به وسيله سمپوزيوم‌ها در جهت استفاده از مجسمه براي حضور در شهر صورت مي‌گيرد قابل توجه است؛ اما موانعي نيز بر سر اين راه قرار دارد كه بايد مورد توجه قرار گيرد.»