فرهنگ امروز/ کیوان کثیریان؛
١. تبدیل‌کردن یک مسابقه تلویزیونی به عرصه دوئل دو طیف سیاسی از اساس، خطایی بزرگ است. قرار نیست در هر موقعیتی دو طرف ماجرا با تشکیل کمپین سراسری و میلیونی، به هم ضرب‌شست نشان دهند. بعد هم باافتخار اعلام کنند که ما بردیم و ما بی‌شماریم و از این دست رجزخوانی‌های بی‌دلیل. با این شرایط نه این پیروزی برای فرد برنده لذت کافی خواهد داشت، چراکه بسیاری از آرا کاملا سیاسی داده شده و نه آن شکست برای بازنده، فنی و منصفانه تلقی خواهد شد. اگر قرار باشد هرکسی با هر قابلیتی، هرچند پایین، چون طرف ماست رأی ما را داشته باشد و طرف مقابل را با هر قابلیتی، هرچند بالا منکوب کنیم، تکلیف انصاف و حق و زنده‌باد مخالف من چه می‌شود؟ البته بشخصه معتقدم نتیجه به‌دست‌آمده در این بخش از مسابقه خندوانه درست از آب درآمد و امیرمهدی ژوله به‌لحاظ کیفیت کار، مستحق پیروزی بود. آنچه نمی‌فهمم تلاش برای دوقطبی‌کردن بی‌دلیل جامعه و تبدیل‌کردن یک برنامه تلویزیونی به صحنه نبرد حق و باطل است.
با این بخش از حرف مسعود ده‌نمکی موافقم که با این منطق، هالیوود باید آنتونی کوئین را بابت بازی در فیلم «الرساله» روی صندلی الکتریکی می‌نشاند!
٢. تکلیف نماینده ایران در اسکار مشخص شد. شیوه انتخاب به صورتی طراحی شده بود که ابتدا در سکوت خبری و بدون اعلام اسامی هیأت انتخاب، از میان کل فیلم‌های سال، ١٠ فیلم انتخاب شود و به همراه نام اعضای هیأت انتخاب اعلام شود، سپس شش نامزد برای دور نیمه‌نهایی معرفی شوند و احتمالا قرار بوده بازهم این شیوه اعلام قطره‌چکانی اطلاعات ادامه یابد. اینکه هیأت ٩ نفره انتخاب تصمیم گرفته‌اند انتخابشان را به‌صورت مرحله‌ای اعلام کنند تا شائبه از پیش مشخص‌بودن فیلم نهایی از میان برود، قابل‌تأمل است ولی نکته اینجاست که اگر ١٠ فیلم واجد شرایط برای انتخاب نداریم، چه نیازی به اعلام نام این فیلم‌ها وجود دارد؟ مثلا چهار فیلمی که از میان ١٠ نامزد حذف شدند و دو، سه فیلم دیگر در میان شش فیلم دوم، کدامشان شرایط حداقلی برای معرفی به اسکار را داشتند؟ اعضای هیأت انتخاب بهتر می‌دانند که داشتن پخش‌کننده بین‌المللی و قابلیت اکران عمومی در سطح وسیع جهانی و همچنین موفقیت قابل‌توجه در فستیوال‌های معتبر، حداقل شرایطی است که فیلم موردنظر باید داشته باشد. در میان فیلم‌های موجود دو، سه فیلم بیشتر واجد این شرایط نبودند و به گمان من همان‌ها هم شانس چندانی برای موفقیت نهایی نداشتند و ندارند. اگر تصمیم این گروه مشخص بود - که بود - بهتر نبود که از اتلاف وقت آن هیأت و البته رسانه‌ها اجتناب می‌شد؟ از طرفی در شرایطی که اکثر کارشناسان و رسانه‌ها نام فیلم نهایی را حدس زده بودند و پیش‌بینی‌شان را با قطعیت اعلام کرده بودند، بهتر نبود این هیأت از همان ابتدا نام فیلم انتخاب‌شده را اعلام می‌کرد؟ به‌هرحال با وجود فیلم محمد (ص) در میان فیلم‌های امسال، در هر شرایطی انتخاب فیلم دیگری جز همان فیلم، هزینه بالایی داشت.