به گزارش فرهنگ امروز به نقل از هنرآنلاین؛ خولیو کورتاسار (۱۹۱۴ – ۱۹۸۴) نویسنده رمان و داستان کوتاه آرژانتینی بود. او یک نسل از نویسندگان آمریکای لاتین، از مکزیک تا آرژانتین را تحت تأثیر قرار داد. بخش بزرگی از بهترین و شناخته شده‌ترین کارهایش را در فرانسه نوشت. جایی که در سال ۱۹۵۱ در آن شروع به کار کرد. اویکی از بارورترین، متعهدترین و جهانی‌ترین نویسندگان آمریکای لاتین است که از ایشان با اصطلاح "بوم - Boom" یاد می‌شود.
همچنین منتقدان ادبی از کورتاسار به عنوان یکی از نویسندگان شاخص دهه ۱۹۶۰ نام می‌برند.
دهه‌ای که اوج شکوفایی ادبیات آمریکای لاتین در قرن بیستم محسوب می‌شود و علاوه بر کورتاسار، خاستگاه نام‌ها و چهره‌های ادبی ماندگاری چون: گابریل گارسیا مارکز، ماریو بارگاس یوسا، کارلوس فوئنتس، خوان کارلوس اونتی، گیرمو کابررا اینفانته، آلخو کارپانتیه، خوان رولفو، آدولفو بیوی کاسارس، ادواردز، خوزه دونوسو و عده‌ای دیگر در تاریخ ادبیات جهان است، که هسته و بانی اصلی رشد ادبیات و در کنار آن صنعت نشر کتاب در این منطقه از جهان و نیز جلب توجه منتقدین ادبی و استعدادهای جوان و جویای نام سراسر زمین به این قاره و ادبیات شاخص آن شد.
کورتاسار در ۱۸ سالگی به عنوان آموزگار در مدرسه ابتدایی مشغول به کار شد (در آن زمان معلم‌ها پس از اخذ دیپلم دبیرستان و سپری کردن چند دوره و امتحان انتخاب می‌شدند) گرچه کورتاسار هرگز موفق به اتمام تحصیلاتش در رشته زبان و فلسفه در دانشگاه بوئنس آیرس نشد، ولی به عنوان آموزگار در دبیرستان‌های شهرستان‌های مختلف تدریس می‌کرد. در ۱۹۳۸ مجموعه‌ای از غزلیات با نام مستعار خولیو دنیس منتشر کرد. او بعدها منکر این اثر شد. در مصاحبه‌ای با تلویزیون اسپانیا در سال ۱۹۷۷ کورتاسار اعلام کرد انتشار اثر یاد شده تنها تخطی او از اصلی بوده که برای خود وضع کرده بود اصلی که بر اساس آن از چاپ یک اثر مادامی که متقاعد نشده باشد که آنچه در اثر گفته شده حقیقتاً همان چیزی است که منظور داشته‌است خودداری کند.
در ۱۹۴۴ به عنوان استاد ادبیات فرانسه در دانشگاه ملی کیو (Cuyo) مشغول به کار می‌شود. در ۱۹۴۹ نمایشنامه پادشاهان را بر اساس اسطوره تیسیوس و میناتور به رشته تحریر درمی‌آورد.
در ۱۹۴۴ به تحصیل ادبیات فرانسه در دانشگاه سرگرم می‌شود و سال بعد با روی کار آمدن خوان پرون در آرژانتین به مخالفت علنی با او و سیاست‌های ضدمردمی‌اش می‌پردازد و همزمان اولین مجموعه داستان کوتاه خود را با عنوان "ساحل دیگر" انتشار می‌دهد. در سال ۱۹۴۶ داستان "خانه اشغال‌شده" را در مجله "رئالیداد" به مدیریت خورخه لوئیس بورخس چاپ می‌کند.
کورتاسار اولین رمان خود را در سال ۱۹۴۹ با نام "تفریحی" می‌نویسد، رمانی که در واقع پیش‌درآمدی بر رمان ماندگار "رایوئلا" ی اوست. البته رمان "تفریحی" به همراه رمان دیگری با نام "امتحان" که در ۱۹۵۰ آن را می‌نویسد، هر دو در سال ۱۹۸۶، یعنی دو سال پس از مرگ نویسنده، منتشر می‌شوند.
در سال ۱۹۵۱، کورتاسار، که از مخالفان دولت خوان دومینگو پرون بود به فرانسه مهاجرت کرد، جایی که باقی عمر و زندگی حرفه‌ای‌اش را در آن سپری کرد. از ۱۹۵۲ به بعد، وی برای سازمان یونسکو به عنوان مترجم کار می‌کرد. از پروژه‌هایی که کورتاسار بر آن‌ها کار کرد می‌توان ترجمه اسپانیایی رابینسون کروزو، داستان "خاطرات هادرین" نوشته مارگریت یورسنار، و داستان‌هایی از ادگار آلن پو را نام برد. او از آثار آلفرد ژاری و کنت د لاترمون تأثیر بسیار گرفت. کورتاسار بخش عمده‌ای از آثارش را در پاریس به رشته تحریر در آورد. در سال‌های بعد، او به طور فعال در مخالفت با سوءاستفاده از حقوق بشر در امریکای لاتین تلاش کرد، و از طرفداران انقلاب ساندنیستا در نیکاراگوئه بود.
در ۱۹۵۳ پس از گذشت دو سال از دریافت بورس تحصیلی دولت فرانسه برای ادامه تحصیل در پاریس و شروع به کار در سازمان یونسکو، با "آئورورا برناردِس" ازدواج می‌کند. سال بعد به هنگام حضور در اجلاس عمومی یونسکو در مونته ویدئو - اروگوئه - و اقامت در هتل سروانتس این شهر بارها با خورخه لوئیس بورخس دیدار و گفتگو می‌کند، هتلی که بعداً به عنوان محل شکل‌گیری ماجرای داستان کوتاه موفقی به نام "در قفل‌شده" مورد استفاده‌اش قرار می‌گیرد.
داستان بلند "ظالم" که در مجموعه‌ای تحت عنوان "نیروهای نظامی مخفی" به سال ۱۹۵۹ منتشر می‌گردد با استقبال چشمگیری روبرو شده، از آن همچون نقطه عطف داستان‌های کورتاسار یاد می‌گردد. او خود می‌گوید: "من در این داستان شکلی از نوع بشر را به میان کشیدم که بعدا این دیدگاه‌ام از انسان را در داستان "جایزه‌ها" و پس از آن تکامل یافته‌اش را در "رایوئلا" بسط دادم." کورتاسار در ۱۹۶۱ طی دیداری که از کوبای انقلابی به رهبری فیدل کاسترو انجام می‌دهد، بیشتر از پیش به مسائل سیاسی علاقه‌مند می‌شود. در ۱۹۶۲ کتابی از او به چاپ می‌رسد که برای همیشه او را در مقام یک استاد بلامنازع داستان نویسی در تاریخ ادبیات می‌نشاند. در تأیید صحت این ادعا همین بس که امروز "داستان‌های زمزمه نگارها و باورها" در فهرست آثار برگزیده ادبی قرن بیستم قرار گرفته‌است.