به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایسنا؛ بر اساس گزارش رسیده، نشست یادواره حسین منزوی در سلسله نشست‌های بازخوانی شعر چهره‌های معاصر که هر یکشنبه در کانون ادبیات ایران برگزار می‌شود در این محل برگزار شد.
پس از مقدمه مهدی فرجی کارشناس نشست و غزلسرا درباره نقش منزوی در شکل‌گیری غزل امروز، ناهید منزوی خواهر این شاعر فقید خاطراتی از زندگی او، ارتباط با خانواده و نقش حسین در خانواده، همچنین تاثیر قصه‌گویی مادر و شعرسرایی پدر بر شعرهای منزوی بیان کرد.
سپس ابراهیم اسماعیلی اراضی غزلسرای اصفهانی که در سال‌های پایانی زندگی حسین منزوی به او نزدیک بوده و در کتاب «از عشق تا عشق» ناگفته‌هایی از زندگی او نوشته است، در معرفی منزوی گفت: درک عمومی از منزوی رمانتیسیسمی است که به فلسفه ختم می‌شود. او شبکه هستی‌شناختی خاص خود را دارد و در همه حال شاعری پرسشگر است؛ حتی در عبودیت خود نیز در وضعیتی عاشقانه گفت‌وشنود می‌کند و با همه هستی این پرسشگری را دارد.
او در ادامه منزوی را قله‌ای توصیف کرد که هنوز دامنه آن را نیز نشناخته‌ایم.
یادواره حسین منزوی
همچنین غلامرضا طریقی غزلسرا در سخنان خود شناخت منزوی توسط غزلسرایان جوان را اولین حضور رسمی شاعر در آذرماه سال ۱۳۷۸ در اولین کنگره شعر و قصه جوان هرمزگان، همچنین تعدد نشریات پس از آن سال و حضور منزوی در این نشریات دانست.
او گفت: منزوی شعر جوان نسل قبل را دور زد و گرانیگاه غزل را یافت.
خاطرات آغشته به خنده و گریه از زبان نزدیکان حسین منزوی و شعرخوانی حاضران در بین صحبت‌ها از ویژگی‌های این نشست بود.
مهدی فرجی در ادامه بحث، ویژگی خاص منزوی را نه تنها از حیث زبان بلکه در نوع نگرش منزوی به عشق دانست که به گفته او، در جهان تنها به نزار قبانی میماند و حتی پابلو نرودا نتوانسته هنجارهای عشق جامعه را این‌گونه بشکند.
او منزوی را دارای تئوری در عشق و نگاه عاشقانه و نوآوری‌هایی در این زمینه معرفی کرد و وجود جریان‌های فکری نوگرا در مقابل شعر کلاسیک منزوی و همراهی نکردن وی با جریان‌های سیاسی را سبب غفلت جامعه از شناخت این شاعر بیان کرد.
ناهید منزوی نقش پدر فرهنگی خود را که هنر شاعری داشته و همدل با فرزندان، در شکست عشقی حسین پا به پای او می‌گرید بسیار زیاد دانست و گفت: روایت‌گویی و قصه‌های دنباله‌دار امیرارسلان مادر خانه‌دارمان در شب‌های پرمهر خانه در شکل‌گیری شخصیت و شاعرانگی حسین نقش بسزایی ایفا می‌کرد.
خواهر حسین منزوی از زحمات شاعر در سال‌های پایانی و از پاافتادگی پدر یاد کرد و از شاعر در شب‌هایی که طی دو سال با قلبی بیمار در مراقبت پدر بی‌خواب مانده بود، قدردانی کرد.
همسر ناهید منزوی رحمانیان که مترجم شعرهای حسین منزوی است، شعری از منزوی را به زبان انگلیسی خواند و گفت: در ترجمه آثار منزوی تنها چیزی که به چشم می‌آمد و برایم ثابت شد سواد بالای او در ادبیات است.
ابراهیم اسماعیلی اراضی که حسین منزوی را از سال ۱۳۷۸ در هرمزگان شناخته و با اعتماد منزوی به وی کتاب «از عشق تا عشق» را در قالب اتوبیوگرافی به رشته تحریر درآورده است، در سخنرانی خود ذکر کرد دو سال آخر زندگی مرحوم منزوی تنها چیزهایی که بالای سر وی دیده می‌شد عینک ته‌استکانی و کتاب قرآن بود.
او درباره منزوی گفت: شنیده می‌شود آثار مذهبی منزوی در وضعیتی خاص سروده شده که ناشی از گرفتاری یا تحمیل بوده در صورتی که این‌طور نیست. منزوی در میان مردم بود و در متن وی اندیشه‌ای وجود دارد که به سبب شخصیت او اجازه دست بردن در آن نیست. حسین از پنجره خود و با باید و نبایدهای خود به مذهب نگاه کرده است. منزوی دو خصیصه آشکار دارد: آگاه است و شبکه هستی‌شناختی‌ای دارد که در عشق مستقر است.
وی با بیان خاطراتی از شاعر افزود: بزرگترین منتقد حسین منزوی خودش است که این موضوع در شعرش بسیار مؤثر بوده است.
غلامرضا طریقی نیز درباره ویژگی شعر منزوی گفت: غزل منزوی ویژگی‌های غزل کهن را دارد اما با یک عشق معمولی به یک حکم کلی که در همه زمان‌ها قابل استفاده است می‌رسد. او در کنار غزل اجتماعی جهانبینی خاص خود را دارد که در انس بیست‌ساله با شعرش دریافتم معشوق وی بخشی از طبیعت است و حاصل آمیختگی با معشوقه‌ای اساطیری است. وی در دست بردن در تعاریف کهن رندی می‌کند و خلاقانه دست می‌برد که این مزیت کار اوست.
این برنامه با پخش اجرای شعری با صدای حسین منزوی پایان یافت.