به گزارش فرهنگ امروز به نقل از هنرآنلاین؛ از مدتها پیش و با افزونی گرفتن شمار آثار مربوط به دوره‌های پس از اسلام و هنر ایرانی در این موزه، مسئولان آن در پی چاره‌اندیشی برای ایجاد یک نظم و نسق بهتر در شیوه‌‌ ارایه این آثار برآمده بودند. نواب میریوسف علی‌خان که خود بخش عمده‌ای از این آثار را برای موزه‌ فراهم کرده و بیشتر آثار موجود در موزه از مجموعه شخصی خود او فراهم آمده، خود علاقه‌ای ویژه به دوره‌ اسلامی هنر ایران داشته و برای همین بیشتر آثاری که در طول سالها گردآوری می‌کرده، از هنر ایران بوده‌اند.

به‌نوشته‌ی پایگاه خبری موزه حیدر آباد، او که در ایالت حیدرآباد با نام سالارجونگ سوم شناخته می‌شود در زمان حیاتش به مقام شامخی در ایالت حیدرآباد رسیده و در طول سال‌های صدارت خود هم با استفاده از امکانات ویژه‌اش از هنرمندان و صنعت‌گران بسیاری حمایت می‌کرد.

دکتر نژاندر ردی از کارشناسان این موزه در مورد او می‌گوید: وقتی مرگ سالار جونگ در سال 1949 فرا رسید، از او حدود 50 هزار قطعه و شیء هنری نفیس برجا مانده بود که هر یک برای موزه‌ای بس بودند.

پس از مرگ سالارجونگ بلافاصله خانواده‌ی او به راهی رفتند که وصیت‌نامه‌ او برایشان مشخص کرده بود؛ به‌راه انداختن موزه‌ای که اینک از بزرگترین و غنی‌ترین گنجینه‌های هندوستان بوده و شمار بزرگ آثار موجود در آن بیش از هشتاد درصد مربوط به هنر ایران است. اینک برای گشت و گذار راحت‌تر مراجعین تصمیم گرفته شده تا پس از ساخت یک گالری بزرگ در کنار موزه، آثار ایرانی آن به گالری یاد شده منتقل شود و پس از آن، بخش هنر ایران در این موزه کار خود را رسما آغاز کند.

به‌نوشته‌ این پایگاه قرار است این گالری تازه در آینده با ادامه‌ خرید آثار هنری و نفایس ایرانی همچنان رو به گسترش باشد.