به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛ امروز ۲۴ سپتامبر صدوبیستمین سالروز تولد نویسنده نامدار آمریکایی اسکات فیتزجرالد است.
این نویسنده مشهور ۷۶ سال پیش درگذشت و حالا قرار است داستان‌هایش ۸۰ سال پس از نوشته شدن به بازار بیایند.
به این مناسبت اعلام شده که داستان‌های کوتاه منتشر نشده وی در ماه آوریل منتشر می‌شوند.
اسکرایبنر از زیرشاخه‌های سیمون اند شوستر اعلام کرد: انتشار کتاب «برایت می‌میرم» مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه اسکات فیتزجرالد که در دهه ۱۹۳۰ نوشته شده‌اند، برای ماه آوریل پیش بینی شده است.
فیتزجرالد شبیه شخصیت یکی از کتاب‌هایش زندگی کوتاه و تراژیکی داشت و سرانجام سال ۱۹۴۰ در ۴۴ سالگی درگذشت. او سال‌ها با مشکل اعتیاد به الکل خودش و بیماری روانی همسرش زلدا کلنجار رفته بود.
در سال‌های پایانی زندگی‌اش او چندین داستان نوشت و آنها را به ناشران بزرگی داد، اما همه این‌ها بازگشت خوردند و ویراستاران معتقد بودند کارهای فیترجرالد برای آن دوران خیلی تحریک‌آمیز و برانگیزاننده هستند.
اسکراینبر همچنین اعلام کرد: فیتزجرالد هم تصمیم گرفت تا به جای اجازه تغییر داستان‌ها توسط ویراستاران، این آثار منتشر نشده باقی بمانند. و این در شرایطی بود که او نیاز زیادی به پول داشت.
«گتسبی بزرگ» اثر مهم فیتزجرالد سال ۱۹۵۲ منتشر شد و آداب و رسوم رو به انحطاط جامعه و افراط‌های اقتصادی آمریکا را که خود نویسنده به آن لقب «عصر جاز» داده بود، به باد نقد گرفت. این کتاب با اقبال وسیع نویسندگان معاصر فیتزجرالد از جمله تی.اس.الیوت و ویلا کاتر روبه‌رو شد اما خیلی کمتر از کتاب قبلی او «این سوی بهشت» و «زیبا و ملعون» فروش کرد و فیتزجرالد را در شرایطی به جای گذاشت که او آن را «رکود بزرگ» می‌خواند.
سقوط بازار سهام در سال ۱۹۲۹ و توجه زیاد مردم به رادیو و فیلم به جای مطالعه کتاب نیز این رکود را برای او بزرگ‌تر کرد. او و زلدا مدام در حال جنگیدن بودند و همین سلامت روانی همسرش را بدتر هم می‌کرد.
فیتزجرالد سال ۱۹۴۰ پس از سومین حمله قبلی درگذشت و آن زمان نیویورک تایمز «گتسبی بزرگ» را به عنوان کتابی معرفی کرد که به حدی که ظرفیتش را داشت از آن اقبال نشده بود. تنها پس از مرگ این نویسنده بود که این کتاب با اقبال عموم روبه رو شد.
بیشتر آثار فیتزجرالد اکنون هر ماه بیشتر از فروش خود در تمام طول حیات خالقشان فروش دارند و به عنوان آثار استانداردی برای مطالعه در دبیرستان و کلاس‌های ادبی دانشگاه‌ها خوانده می‌شوند.
همچنان که فیتزجرالد خودش نوشته بود: یک نویسنده باید برای جوانان نسل خودش بنویسد و برای منتقدان آینده و استادانی که پس از آن می‌آیند.