وی گفت: این خانه از مجموعه خانه هایی بود که تا سال ۷۰ مادربزرگ من در آن زندگی می کرد. اما با فوت او این خانه را به سازمان میراث فرهنگی دادیم تا تخریب نشود و آن را به موزه تبدیل کنند. مرمت این خانه از سال ۸۰ شروع شد و مدیرکل امور موزه ها و مدیرکل میراث فرهنگی استان در تغییر کاربری این خانه به موزه همکاری کردند. علت انتخاب این خانه نیز فارغ از اینکه پدرم در حوزه مردم شناسی متخصص است و جدا از ارزش معماری این خانه، اهمیت آن در میان مردم تفرش است. این خانه دارای ارزش میراث ناملموس مردم تفرش نیز هست. چون بسیاری از آیین ها و مراسم مذهبی، گردهمایی ها، عروسی و حل مشکلات در این خانه شکل می گرفت و مردم این خانه را پاتوق حل مشکلات خود می دانستند. از این جهت در زمان افتتاح نیز مردم تفرش در این خانه جمع شده و از تبدیل آن به موزه خوشحال بودند.

میرشکرایی در پاسخ به اینکه این خانه متعلق به پیشکسوت مردم شناسی است و می بایست نسبت به موزه های دیگر از لحاظ مردم شنلسی غنی تر باشد بیان کرد: ساختار موزه ساختار ثابتی نخواهد بود. برنامه ای که برای آن تنظیم کرده ایم به این صورت است که به حوزه میراث ناملموس در این خانه پرداخته شود. تنها تمرکز آن بر روی شی نباشد. مردم معمولا با میراث ملموس آشنایی دارند اما با میراث ناملموس کمتر. به همین دلیل سعی در آشنایی مردم با این حوزه را داریم. حتی می توان در این خانه برخی از آیین ها را نیز برگزار کرد. در کنار آن اتاقی را نیز به کارهای خلاقانه آهنگری در تفرش اختصاص داده ایم که ابزار کشاورزی را در ابعاد خیلی بزرگ و یا خیلی کوچک درست می کند. 

وی ادامه داد: در این خانه بیشتر وسایلی که به نمایش گذاشته شده وسایل زندگی مردم تفرش از جمله وسایل زندگی در این خانه است. مانند علم هایی که در زمان ایام محرم بیرون آورده می شد و به دوران زندیه تعلق دارد. این علم را به تکیه ای می بردند که کنار خانه قرار داشت. این تکیه نیز ساختاری مانند تکیه دولت داشت اما مدتها پیش تخریب شده است. چنار کنار این تکیه نیز قدیمی بود اما آن هم اوایل انقلاب توسط سودجویانی که به دنبال گنج کنار درختان قدیمی می گشتند، سوزانده شد. به جای تکیه نیز یک حسینیه ساختند.