به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایبنا؛ در نهمین سالگرد درگذشت قیصر امینپور مراسم بزرگداشتی با عنوان «شب قیصر» با حضور چهرههای شاخص فرهنگی و هنری مانند علی مرادخانی، معاون امور هنری وزرارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سید عباس سجادی، رییس فرهنگسرای نیاوران، محمدعلی بهمنی، مصطفی ملکیان، محمد سلمانی، حسامالدین سراج، وحید تاج، رضا امیرخانی، زیبا اشراقی، مهدیه نظری، محمد رمضانی فرخانی، ساعد باقری، سهیل محمودی و علاقهمندان قیصر امینپور شنبه 8 آبان در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد.
عبدالجبار کاکایی که مسئولیت اجرای این مراسم را بر عهده داشت در ابتدای این مراسم اظهار کرد: امروز برای بزرگداشت فردی اینجا جمع شدیم که کلمات را به دنیای ما هدیه کرد. شاعری که شرایط او را به یک شاعر آزاده تبدیل کرد؛ شرایطی که باعث شد او همواره همراه با مردم باشد.
وی ادامه داد: قیصر شاعر دردهای مردم بود و همین ویژگیهاست که باعث شده او در کنار شاعر بزرگ بودن، انسان بزرگی هم باشد. او شاعری بود که همواره به لنگر عقل و تدبیر تکیه داشت و به همین دلیل هنگامی که کشتی شعری در دورههای مختلف کج میشد، او با لنگر عقل خود این کشتی را به حالت تعادل میرساند. او در حال میزیست و حال را قربانی فردا نمیکرد.
«درد» کلیدواژه شعرهای قیصر بود
در ادامه برنامه سید عباس سجادی، مدیرعامل بنیاد آفرینشهای هنری و فرهنگسرای نیاوران برای ابراز خیرمقدم پشت تریبون آمد و گفت: قیصر همیشه انسان غریبی بود و حتی در زمان حیات و پشت آن چهره خندان همیشه غمی نهفته در دلش داشت.
وی افزود: کلید واژه شعرهای قیصر درد بود و این موضوع به این دلیل است که او هیچوقت درد مردم جامعه خود را فراموش نکرد. در پایان صحبتهایم باید تشکری ویژه داشته باشم از بیوک ملکی، مدیر دفتر شعر جوان و سایر دوستان شاعر مانند ساعد باقری که پیشنهاد برگزاری چنین مراسمی را ارائه دادند تا ما در فرهنگسرای نیاوران میزبان برگزاری چنین مراسم ارزشمند و باشکوهی باشیم.
شعرهای قیصر امید به جامعه تزریق میکرد
در ادامه مراسم ساعد باقری پشت تریبون آمد و به مقایسه شعر نیما یوشیج و قیصر امینپور پرداخت و اظهار کرد: یکی از از صحبتهای مهم و زیبا در ادبیات معاصر، گردش و چرخش امید به ناامیدی و ناامیدی به امید است. در دورهای که ناامیدی بر جامعه حاکم شده بود شاعران از جمله کسانی بودند که با هنر خود باعث شدند ناامیدی از جامعه برود و جامعه به سمت امید حرکت کند. قیصر یکی از شاعرانی بود که توسط شعرهایش امید را به جامعه تزریق میکرد.
وی ادامه داد: قیصر یکی از توانمندترین شاعران در حوزه شعر کلاسیک بود و در بخش شعرهای بیوزن نیز توانایی بسیار خوبی داشت، به طوری که به نظر من شعر قیصر و اخوان نزدیکترین شعر به اشعار نیماست. اگر شعرهای ناامید کننده و امید بخش قیصر را بررسی کنیم شباهتهای بسیار نزدیکی میبینیم که با آوردن مثالهای مختلف میتوان آن را توضیح داد.
قیصر کاشف اسامی ذات بود
محمدعلی بهمنی نیز که برای شعرخوانی پشت تریبون رفته بود در صحبت کوتاهی گفت: به باور من قیصر کاشف اسامی ذات بود و این کار هر کسی نیست، بنابراین به همین دلیل کار هرکسی نیست که بخواهد درباره شخصیت چنین کاشفی صحبت کند.
وی افزود: قیصر وقتی از کسی صحبت میکرد که ذاتش را شناخته باشد و شاید چنین رفتارهایی باعث شده که 9 سال پس از درگذشت او ما دور هم جمع شویم و از او سخن بگوییم.
بزرگترین شعر قیصر زندگی اوست
مصطفی ملکیان که آخرین سخنران این نشست بود با اشاره به ویژگیهای شخصیتی و شعری قیصر امینپور اظهار کرد: فکر نمیکردم یک روز درباره قیصر صحبت کنم و او در جمع ما نباشد. به نظرم صحبت درباره شعر قیصر کار بسیار سختی است چراکه شعر او را از صدها وجه میتوان بررسی و ارزیابی کرد.
وی ادامه داد: بدون کوچکترین مبالغهای، بزرگترین شعر قیصر، زندگی اوست چراکه کم هستند شاعرانی که شعرشان قابل تفکیک از زندگیشان نباشد. قیصر با شعرهایش زندگی میکرد؛ شعرهایی که علاوه بر هنر شعری، از دردها و رنجهای مردم سخن میگفت.
این پژوهشگر و منتقد در توضیح شیوه زندگی قیصر امینپور گفت: شاید نتوان مانند قیصر شعر گفت یا مانند او به جهان نگاه کرد و شاید بسیاری از ویژگیهای قیصر قابل تقلید نباشد اما پاک زیستن خصلتی است که در ذات همه ما یافت میشود و میتوانیم با الگوبرداری از امینپور این ویژگی را در خودمان پرورش دهیم.
در ادامه این مراسم در دو بخش جداگانه حسامالدین سراج و وحید تاج به اجرای موسیقی زنده پرداختند. همچنین فیلمی از زندگی قیصر امینپور پخش شد و شاعرانی مانند محمدعلی بهمنی، محمد سلمانی، سهیل محمودی و محمد رمضانی فرخانی به شعرخوانی پرداختند.
در پایان نهمین سالگرد درگذشت قیصر امینپور با حضور علی مرادخانی، معاون امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و شخصیتهای هنری و ادبی حاضر در سالن از آیه امینپور و زیبا اشراقی، دختر و همسر مرحوم قیصر امینپور تقدیر و قدردانی شد.