الکساندر واسیلینف فیلسوف و پژوهشگر بلغاری که چند سالی است مسلمان شده و نامش به شمس الدین تغییر پیدا کرده آخرین سخنران این همایش بود.

وی در ابتدا با خواندن یک شعر از مولانا سخنان خود را آغاز کرد و گفت: بزرگی کربن به خاطر این بوده که اهل محبت بوده و حرفی که او به ما می زند از بابت حق و یقین است. به عقیده من یکی از شاهکارهای کربن کتاب «اسلام در ایران» است. اصل هستی، اصل محبت است و دین جز محبت نیست. کربن یکی از مردان خدا و اهل فتوت بوده است. اگر بخواهیم بدانیم که او چه شخصیتی داشته بهتر است که ببینیم درباره خودش چه گفته است. او درباره خودش گفته که افلاطونی بوده است و افلاطونی بودن یعنی اهل محبت، عشق و زیبایی. کربن از وفاداران محبت و عشق  و همیشه در راه بوده است چون سالک واقعی هیچ وقت در راه نمی ماند.

وی افزود: کربن علاوه بر عرفان و فلسفه اسلامی، فلسفه و عرفان غرب هم می دانست. بنابراین نباید گمان کنیم که او فقط فلسفه اشراق و ملاصدرا می دانسته او حتی عرفان های یهودی هم مطالعه می کرده است.

این پژوهشگر تازه مسلمان شده اضافه کرد: یکی از جذاب ترین موضوعاتی که در مباحث کربن وجود دارد تحلیل او درباره زمان است، زمانی که ما درگیر او هستیم. به عقیده او باید یک نوع سنخیت زمانی بین علم، عالم و معلوم وجود داشته باشد. ماهیت و چیستی زمان از قدیم معلوم شده است ولی آنهایی که اهل محبت و توحیدند می دانند که زمان از یک نقطه شروع می‌شود و به یک شروع بر می گردد. در  ازل  زمان و مکان مطلق است و حقیقت انسان با ازل یکی می شود. امام ازلی چهره خدا و همه اضداد در این امام ازلی و آدم حقیقی تعیین پیدا کرده است.

واسیلینف در پایان گفت: مسئله کشف ارتباط زمان ازلی با انسان بسیار مهم است و بدون انسان حرف ما درباره زمان معنا ندارد. بزرگی کربن به این است که بسیار خوانده و بسیار کشف کرده است.