در ابتدای این مراسم عفت مستشارنیا از شاگردان مظاهر مصفا به سخنرانی و بیان خاطراتی از وی پرداخت.

سپس محمدسرور مولایی از دوستان این چهره ادبی گفت: تاریخ، خیلی بی‌رحم است. خیلی‌ها کارها می‌کنند و ما در مورد این کارها سکوت می‌کنیم.

این پژوهشگر ادبی با اشاره به پژوهش‌های مصفا در ادبیات و تحقیق‌هایش در مورد حافظ و منصور حلاج گفت: آنچه در دیوان حافظ درباره حلاج گفته می‌شود، در ۳ گروه موضوعی جا دارد؛ افشای راز، بیان حقیقت و سرانجام بر سر دار رفتن به خاطر همین حقیقت‌گویی.

وی در ادامه گفت: بیدل دهلوی هم به حلاج پرداخته ولی از جوانب دیگری نسبت به حافظ این کار را کرده است. آنچه بیدل کرده، در همه موضوعات و جوانب، نو و تازه است و ای کاش با استفاده از تکنولوژی می‌شد نرم‌افزاری مانند اسکایپ را به کار می‌انداختیم و با استاد مظاهر مصفا در منزلش ارتباط برقرار می‌کردیم و درباره این موضوعات صحبت می‌کردیم.

سخنران بعدی این مراسم، محمد دهقانی از شاگردان مظاهر مصفا بود که گفت: دکتر مصفا در مقطع دکترای ادبیات فارسی دانشگاه تهران به ما شاهنامه درس می‌داد و تنها چیزی که در کلاس درس نمی‌داد، شاهنامه بود. درد مصفا همین بود که متن را جدی نمی‌گرفت و به حاشیه می‌پرداخت. ما هم در کلاسش به دنبال شاهنامه نبودیم. مگر چند معلم را سراغ دارید که خودشان و اخلاقشان برای شما، از موضوع درسشان مهم‌تر باشد؟

این استاد ادبیات فارسی گفت: مصفا درس و امتحان را جدی نمی‌گرفت و سر کلاس، می‌گفت «کی حوصله دارد که شاهنامه را یک بار از اول تا آخر بخواند؟» و یکی مثل من که یک بار خوانده بود، خجالت می‌کشید. او زندگی را همین طور می‌دید و معتقد بود که با این وضعیت بهتر است که متن را رها کنیم و اصل مساله را از حاشیه‌ها پیدا کنیم. او جدی‌ترین سخنانش را نه با گزاره‌های خبری بلکه با پرسش مطرح می‌کرد. شاید به خاطر همین روحیه‌اش بود که در نظام اداری کشور، در طول ۵۲ سال معلمی‌اش، ۳ بار بازنشسته و ۳ بار دعوت به کار شد. و یک بار هم از مرتبه استادی به استادیاری تقلیل داده شد.

دهقانی در بخشی از سخنانش گفت: درباره شعر مصفا باید بگویم که دوست دارد در شعرش، دنیای خودش را بسازد و با دنیای واقعیت کاری ندارد. او در شعرهایش با سلاح شعر به نبرد واقعیت رفته است.

این مراسم با سخنرانی امیرحسین ماحوزی و امیربانو کریمی استاد ادبیات فارسی و همسر مظاهر مصفا به پایان رسید.