فرهنگ امروز/آبتین گل‌کار:
در آذرماه ١٣٩٢، پس از فوت خانم دکتر منور جزنی، یادداشت کوتاهی در روزنامه «شرق» با این عنوان نوشتم: یک استاد «واقعی» دانشگاه درگذشت. امروز در کمال تأسف ناچارم این عنوان را تکرار کنم: دکتر صفرعلی فرسادمنش، دیگر استاد پیش‌کسوت که سال‌ها مدیرگروه زبان روسی دانشگاه تهران بود، در سیزدهم فروردین ١٣٩٦ و در ٧٨سالگی از دنیا رفت. این دو نفر، دو ستون اصلی آموزش آکادمیک زبان روسی در ایران بودند و امروز جامعه روسی‌دانان کشور به‌راستی هم از سمت پدر و هم از سمت مادر یتیم شده است. چندین و چند نسل از مترجمان و استادان زبان روسی همه زیر دست این دو استاد نمونه تربیت شده‌اند و تأثیر یک استاد واقعی را که این روزها حکم کیمیا دارد، در وجودشان حس کرده‌اند.
دکتر فرسادمنش از نمایندگان نسلی از دانشگاهیان بود که هنوز به گرداب نگارش انبوه مقاله‌های علمی- پژوهشی نیفتاده بودند، مسابقه تولید علم نمی‌دادند و ترفیع و ارتقای دانشگاهی برایشان مهم‌ترین هدف زندگی نبود. او در بیش از سه دهه تدریس در دانشگاه، در درجه استادیاری ماند؛ ولی هرکس که سر کلاس‌هایش حضور پیدا کرده است، بی‌گمان او را در زمره برترین استادانش می‌داند؛ چه از لحاظ توانایی‌های علمی و مدرسی و چه از نظر ویژگی‌های شخصیتی و اخلاقی.نمونه کار و وجدان پژوهشی او را می‌توان در فرهنگی به چشم دید که در زمینه معادل فارسی ضرب‌المثل‌های روسی تألیف کرد. او برای آنکه کتاب از کیفیتی شایسته برخوردار باشد، به دانشگاه تهران تکلیف کرد یک استاد متخصص را از روسیه به ایران دعوت کنند. او چند ماه در تهران با این استاد روس، خانم لودمیلا یژووا، همکاری مستمر داشت و فقط پس از آن بود که به انتشار «فرهنگ امثال و حکم روسی- فارسی» رضایت داد. امروز چند پژوهشگر دانشگاهی می‌شناسیم که برای غنای آثارشان چنین کنند؟ دریغ که قدر چنین استادان وظیفه‌شناس و دلسوزی دانسته نمی‌شود. افسوس که دانشگاه تهران با بی‌درایتی چنین استادی را از دست داد و او را بسیار دل‌چرکین از خانه دومش راند؛ هرچند که او پس از بازنشستگی با همان پشتکار گروه آموزشی تازه‌ای را در دانشگاه آزاد اسلامی به راه انداخت که به برکت وجود او در زمره بهترین گروه‌های زبان روسی در میان دانشگاه‌های ایران بود. روحش شاد که تأثیر مثبت و سازنده‌اش به این زودی از وجود شاگردانش محو نخواهد شد.
روزنامه شرق