به گزارش فرهنگ امروز به نقل از شرق: امیر رضا کوهستانی، نویسنده و کارگردان از اجرای دو نمایش «در میان ابرها» و «شنیدن» در تماشاخانه مستقل تهران از دوم خرداد خبر داد.
در نشست خبری اجرای دو نمایش، امیررضا کوهستانی در کافی‌شاپ تئاتر مستقل تهران گفت: «اصولا نسبت به اجرای مجدد مقاومت می‌کردم. از ایوانف انگیزه شخصی به وجود آمد که اجرای مجدد کارهایم چه می‌شود. با اثری مواجه شدم که در گذشته خلق شده بود. گویی با خودم روبه‌رو شده‌ام. تجربه نشان می‌دهد که نسل تماشاچی عوض‌شده است و درمیان‌گذاشتن نمایش‌های گذشته می‌تواند تجربه‌ای جدید باشد».
کارگردان «شنیدن» با اشاره به فاصله ١٠ساله میان دو نمایش «شنیدن» و «در میان ابرها» در تولید اولیه گفت: اکنون مخاطب می‌تواند در عرض ٤٥ دقیقه هر دو کار را ببیند.
وی درباره اینکه چرا کار جدیدی برای اجرا مهیا نکرده است، گفت: «شرایط کاری من به‌واسطه قراردادهایم به نحوی است که نمی‌توانم نمایش جدیدی در ایران تولید کنم. نمایش‌های دردسترسی هم مشخص بودند. این دو کار بازیگر مشترک نداشتند و می‌شد صحنه‌هایشان را کنار هم اجرا کرد. سعی می‌کنیم هرسال یک یا دو نمایش را اجرا کنیم».
کوهستانی روی یک یا دو ایده فکر می‌کند. وی با اشاره به اینکه در شیوه کارش اصولا نمایش‌نامه کاملی ندارد، گفت: «نمایش‌ها با دو سه صفحه در تمرین شروع می‌شوند».
وی در پاسخ به اجرا در سالن خصوصی، با اشاره به اجرای «دیوار چهارم» گفت: برایم سالن تنها حکم یک ساختمان را داشته است. پس از «دیوار چهارم» به‌هیچ‌عنوان حمایت دولتی دریافت نکرده‌ام.
کوهستانی افزود: «این نمایش‌ها در این ١٢ سال رهاشده نبودند. «درمیان ابرها» تا دو سال پیش در کشورهای مختلف روی صحنه می‌رفته و «شنیدن» نیز تا دو هفته پیش اجرا می‌شد. پس همیشه زنده بودند».
الهام کردا، بازیگر «شنیدن» معتقد است که هیجانش در اجرای ایران بیشتر است. باید همیشه مراقب رفتار و حرکاتش باشد؛ چون شکل منتقدان در ایران متفاوت است. در ایران منتقدان برخلاف اروپایی‌ها که کل را می‌بینند، تو را به‌صورت مجزا می‌بینند. تو را در کل اثر نمی‌بینند. زبان اجرای ما به‌واسطه تجربه عوض نمی‌شود؛ پس تو مجبور نیستی ریتم را عوض کنی. مخاطب ایرانی تو را آنی می‌فهمد و درک می‌کند. اجرای ایران به‌مراتب مهم‌تر است.
مهین صدری نیز دراین‌باره گفت: «در هر کشوری مخاطب متفاوت است. مخاطب خارجی همواره دچار تأخیر است و ریتم کند در اجراها فاصله‌ها را بیشتر می‌کند. به‌واسطه لباس‌پوشیدن و حضورم در میان مخاطبان، آنان سریع‌تر کشف می‌کنند جریان از چه قرار است. در ایران فاصله آن‌چنانی وجود ندارد».
مونا احمدی درباره اجراهای متعددش گفت: «در این دو سال همه‌چیز تغییر کرده و برایم جذاب است که این تغییرات را کشف کنم و آن را در تماشاچی ببینم. در دیالوگ‌گویی دچار تغییر می‌شویم».
آیناز آذرهوش، دیگر بازیگر جوان «شنیدن» درباره فاصله میان مخاطب و اثر گفت: «دیالوگ‌هایی هستند که حس نمی‌کنید که بامزه باشند؛ ولی مخاطب از خنده می‌ترکد. در مواجهه با مخاطب خارجی چنین چیزی رخ نمی‌دهد؛ درحالی‌که چنین توقعی داشتم که مخاطب بخندد».
شیوا فلاحی که در اجرای سابق نمایش «در میان ابرها» تنها در دو اجرا حضور داشته است، درباره تجربه جدیدش گفت: «تجربه اجرای عموم چیز دیگری است. خلق دوباره کار با حضور تماشاچی در ایران برای من هیجان‌انگیز است». امیررضا کوهستانی گفت: «چیزی که در شنیدن برای من جالب بود، این تصور است که یک چیزی را دیدیم و شاهدش بودیم؛ حال اگر آن را بشنویم، تصویرسازی و قضاوت می‌کنیم. حالا در نمایش ما کسی چیزی شنیده و قصه ساخته و قضاوت می‌کند. مواجهه با مهین صدری به‌واسطه حضور در میان مخاطب، مکان را برزخی می‌کند و مخاطب او را با تأخیر می‌بیند. در میان تماشاگران خارجی صدای صدری برایشان یک تمپو و ریتم داشت. تجربه آنان متفاوت بود».
وی درباره اینکه آیا قصدی برای اجرای «رقص روی لیوان‌ها» دارد، پاسخ داد: «سالگشتگی» پاسخ شخصی او به اجرای «رقص روی لیوان‌ها» بود که به‌عنوان یک اثر نمایشی برایش اهمیت دارد؛ اما از لحاظ زیبایی‌شناسی تمایلی به اجرای مجددش ندارد.