به گزارش فرهنگ امروز به نقل از شهروند؛ بنجامین، نخستین سفیر آمریکا در ایران که در سال١٨٨٢میلادی به ایران عصر قاجار آمد، در سفرنامه خود« ایران و ایرانیان در عصر ناصرالدین‌شاه» به تفصیل درباره خلقیات گوناگون ایرانیان سخن رانده است. سفرنامه وی درواقع تجربیات، دیده‌ها و شنیده‌هایش در اقامت دو ساله او در تهران عصر ناصری به شمار می‌آید. این جهانگرد و کارگزار سیاسی در بخشی از سفرنامه خود به رفتار ویژه ایرانیان با افراد نیازمند اشاره داشته، یادآور می‌شود ایرانیان علاقه دارند بخشی از درآمد خود را به مستمندان وقف کنند. او در جایی از نوشته‌هایش با تماشای فقیران و نیازمندان در خیابان‌های دارالخلافه ناصری، از ثروتمندانی سخن می‌راند که همواره به فقیران کمک می‌کنند. او البته بر کمی تعداد نیازمندان در ایران عصر قاجار از کشورهای اروپایی نیز اشاره دارد. این سفیر آمریکایی تاکید می‌کند «عده افراد مستمند و فقیر ایران خیلی کمتر از اسپانیا و ایتالیاست». بنجامین در ادامه توصیف خود بر این مسأله تاکید می‌کند که باورهای دینی در نگاه ثروتمندان ایرانی به فقیران تأثیر فراوان داشته است. او می‌نویسد «ثروتمندان ایران تحت تعلیمات اسلام قسمتی از درآمد خود را وقف کمک به مستمندان و فقرا می‌کنند». این جهانگرد تأثیر سنت وقف را در کاهش تعداد فقیران بسیار موثر می‌داند و چنین می‌نویسد «به همین جهت عده این فقرا کمتر از کشورهای دیگر و حتی کشورهای اروپایی است.» بنجامین البته تصریح می‌کند که همه نیکوکاری‌ها و موقوفات، چه در ایران و چه در کشورهای دیگر هیچ‌گاه موجب نشده است فقر و تنگ‌دستی از میان برود «در حقیقت هیچ کشوری را در جهان نمی‌توان یافت که با مشکل طبقات مستمند مواجه نباشد و افراد فقیر نداشته باشد».