به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایبنا؛ دومین شماره فصلنامه «بهین‌نامه» ویژه‌نامه شهریار مندنی‌پور منتشر شد.
«بهین‌نامه» یک فصلنامه تخصصی زبان و ادبیات فارسی است که به همت فرح نیازکار و کورش کمالی سروستانی در شیراز منتشر می‌شود.
در بخشی از سرمقاله این شماره با عنوان «راویان روایت» به قلم سردبیر می‌خوانیم:
«... در عمق ذهن‌گرایی روایات‌شان غرق می‌شویم تا تحمیل‌شدگی تنهایی تاریخی‌مان را التیام بخشیم؛ رها و آزاد، بی هیچ واهمه‌ای از هجمه قضاوت‌های زمین و زمان!»
در بخش‌های بعدی مطالبی تحت عنوان «جهان معنایی داستان به روایت شهریار مندنی‌پور»، «ماه پیشانی» و «رویین‌تنی» می‌خوانیم. در بخش بازتاب این شماره یادداشت‌هایی درباره شهریار مندنی‌پور به قلم کورش کمالی سروستانی، حسن میرعابدینی، علی خدایی، کیهان خانجانی، فرزانه طاهری، رضا پرهیزگار، آرش آذرپناه، احمد اکبرپور، نایب شیرازی، سارا هلاله، حمید نشاط،... و فرح نیازکار می‌خوانیم.
در بخشی از یادداشت حسن میرعابدینی به نام « زلزله جنگ» آمده است:
«مندنی‌پور برای دادن صبغه‌ای مدرن به نوشته رئالیستی خود، عناصر چهارگانه آب، باد، آتش و خاک (به مثابه نشانه‌های مرگ و زندگی) را به کار می‌گیرد تا محدوده رمان را از ماجراهای یک دوره معین تاریخی به کل هستی بشری گسترش دهد. او با تکیه بر اسطوره‌ها و افسانه‌ها و باورهای عامه به رمان بافتی کتمانی می‌بخشد و فلسفه آن را می‌پروراند.»
شهریار مندنی‌پور
علی خدایی در یادداشتی به نام «از یادهای دیروز» درباره سابقه آشنایی خود با مندنی‌پور می‌نویسد:
«سابقه این دوستی به دهه شصت برمی‌گردد. به حضور در جنگ اصفهان. خواندن داستان در آن جنگ و صحبت‌هایی در گوش من و او. دعوت شهریار از من و امیرحسین چهل‌تن به شیراز برای کتاب «تمام زمستان مرا گرم کن» و عیاری او در پذیرایی در مقابل دوستانی که تعهد این برنامه را داشتند و به نظر می‌رسید که شانه خالی کرده بودند...»
بخش چهارم این فصلنامه به دو گفت‌وگو با غلامرضا رضایی و بهناز علیپور گسکری درباره مندنی‌پور اختصاص دارد. در بخشی از گفت‌وگو با غلامرضا رضایی می‌خوانیم:
«از مهم‌ترین ویژگی‌های کار او می‌توان به رفتارش با زبان و نثر و فرم در داستان اشاره کرد. هر چند وجوه بیشتری را می‌توان در کارش دید مانند: ادبیت متن، تنوع فضاهایی که ایجاد می‌کند، فضای وهمی یا فضایی پر از خشونت و جنایت که گاه بدویتی را به رخ می‌کشد..»
بهناز علیپور گسکری مندنی‌پور را نویسنده‌ای جست‌وجوگر می‌داند و می‌گوید:
«او را در سیر تاریخ داستان‌نویسی‌اش پیوسته در حال آزمودن تجربه‌ها و شکل‌های بیانی و فرمی تازه و متفاوت می‌یابیم. ممکن است در همه آن‌ها موفق عمل نکرده باشد اما این جست‌وجوها خلاقیت هنری وی را آشکار می‌سازد. دنیای داستانی مندنی‌پور از دنیای ذهنی و ادراکی او جدا نیست، بازتاب نگاهی دیگرگونه به روایت، زبان،فرم و بیان روایی است که از شاخص‌های مهم سبک داستان‌نویسی او به شمار می‌رود.»
در بخش «از کلمه تا روایت» گزارش نشستی را درباره آثار مندنی‌پور با حضور فرشته توانگر و محمد کشاورز می‌خوانیم.
محمد کشاورز می‌نویسد:
« شهریار نویسنده‌ای است که به زبان و نثر داستان حساس است. من به خاطر دارم وقتی می‌خواست درباره داستانی نظر بدهد، یکی از جمله‌هایی که مدام تکرار می‌شد این بود: این داستان در عرصه زبان نتوانسته کاری کند. یا مثلا داستان خوبی است اما مشخصه زبانی خاصی ندارد. در آثار خودش هم می‌توانیم این حساسیت‌ها را ببینیم.»
در بخش «به روایت کتاب» معرفی‌های کوتاهی از کتاب‌های «سایه‌های غار»، «هشتمین روز زمین»، « مومیا و عسل»، « ماه نیمروز»، « راز»، «دلدادگی»، «شرق بنفشه»، «آبی ماورای بحار» و ... آمده است. در معرفی مجموعه داستان «شرق بنفشه» به قلم زهره زنهاری می‌خوانیم:
«درون‌مایه بیشتر داستان‌های این مجموعه عشق و روابط انسانی است. نویسنده در کنار این محتوای عمده به مضامینی همچون دغدغه‌های هستی‌شناختی، مسائل سیاسی اجتماعی و وقایع تاریخی نیز پرداخته است.»
در انتهای این فصلنامه و در بخش «به روایت تصویر» عکس‌هایی از دوره کودکی تا میانسالی شهریار مندنی‌پور می‌بینیم.
فصلنامه «بهین‌نامه» شماره دوم در تابستان 1397 در 205 صفحه در شیراز منتشر شده است.