اگرچه سیاهچاله‌ها در سازمان پژوهش‌های هسته‌ای اروپا سنجش می‌شود و اکتشافات زیادی در این سازمان پیش‌بینی می‌شود؛ اما فیزیکدانان باور دارند که بهترین تئوری‌ها، تئوری‌هایی هستند که زیبا، طبیعی و ظریف باشند؛ به نوعی فقط جذاب باشند معمولا این تئوری‌ها قابل آزمایش نیستند. این استانداردها تئوری‌های محبوب فیزیکدانان را از آن‌هایی که قابل عرضه هستند جدا می‌کند. به همین دلیل سابین هوزنفلدر استدلال می‌کند ما بیش از چهار دهه است که از پیشرفت‌های مهم در زمینه فیزیک برخوردار نیستیم.
این نویسنده در کتابش معتقد است باور فیزیکدانان امروزی به جذابیت نظریه‌ها به نوعی تبدیل به تعصب شده است. نظریه‌ها باید با عینیت علمی درگیر باشند؛ اما مشاهدات قادر نیستند تا تئوری‌های تکان‌دهنده را تایید کنند؛ مانند نظریه تقارن بزرگ یا وحدت بزرگ که توسط فیزیکدانان بر مبنای معیارهای زیبایی شناختی و صرفا جذابیت آن‌ها گسترش‌یافته است.
این نظریه‌ها درواقع غیرقابل آزمایش هستند و فیزیکدانان باید روش‌های خود را بازنگری کنند و باید نظریاتی را ارائه بدهند که آزمایش‌پذیر باشند.