به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛ کتاب «آموزش و پرورش سایه» (تدریس خصوصی و آثار آن) نوشته مارک بری به‌تازگی با ترجمه سیده خدیجه آرین توسط موسسه خدمات فرهنگی رسا منتشر و راهی بازار نشر شده است.
نویسنده این کتاب عضو موسسه بین‌المللی برنامه‌ریزی آموزشی یونسکو است. آموزش و پرورش سایه پدیده‌ای است که کمابیش در کشورهای مختلف جهان وجود دارد و به دلایل مختلف در برخی نقاط جهان مانند آسیا، آفریقا، اروپای شرقی و آمریکای لاتین بیش از اروپای غربی، آمریکای شمالی و استرالیا رایج است. در ایران نیز شمار زیادی از خانواده‌ها از معلم و کلاس‌های خصوصی برای ارتقای سطح آموزشی فرزندان خود استفاده می‌کنند. هر از گاهی نیز مقالاتی درباره این موضوع در روزنامه‌ها و مجلات منتشر می‌شود و گله‌ها و شکایات رسمی و غیررسمی والدین و اولیای مدرسه را از ساز و کار فعال منعکس می‌کنند.
موسسه یونسکو با توجه به اهمیت موضوع آموزش و پرورش، اقدام به پژوهش و چاپ کتاب در این زمینه کرده است. کتاب پیش رو یکی از نتایج این توجه و مبادرت است.
کتاب «آموزش و پرورش سایه» به جز فصل جمع‌بندی که در انتها آمده، ۶ فصل اصلی دارد که عناوین‌شان به این ترتیب است: تعریف‌ها و پارامترها، ویژگی‌های تدریس خصوصی، تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان، اثرات آموزشی اجتماعی و اقتصادی، تنوع و تحول نظام‌های آموزشی، واکنش‌ها و گزینه‌های سیاستی.
در این فصول مطالبی درباره موضوعاتی چون میزان استفاده از تدریس خصوصی، هزینه تدریس خصوصی، پراکندگی جغرافیایی تدریس خصوصی، شدت تدریس خصوصی، تاثیرات اجتماعی تدریس خصوصی، بیماری مدرک‌گرایی و ... مطرح شده است.
مترجم کتاب پیش رو که استادیار دانشکده روان‌شناسی و علوم تربیتی دانشگاه علامه طباطبایی است می‌گوید به نظر می‌رسد تعداد زیادی از دانش‌آموزان در فضای دیگری غیر از محیط‌های رسمی مدارس تحت آموزش قرار می‌گیرند؛ محیط‌هایی که به راحتی در دسترس و قابل بررسی و ارزیابی نیستند. ظاهرا یک سازمان بزرگ غیررسمی در ایران در کنار سازمان رسمی وزارت آموزش و پرورش به وجود آمده که نیاز به بررسی، شناخت و تحقیق دارد.
در قسمتی از این کتاب می‌خوانیم:
معمولا این‌گونه تصور می‌شود که معلمان خصوصی تمام‌وقت، به خصوص معلمان خصوصی معروفی که از سبک‌های پر زرق‌وبرق به منظور جذب مراجعان جوان استفاده می‌کنند، درآمد بیشتری نسبت به معلمان مدارس اصلی می‌توانند کسب کنند. این نظر تا حدودی صحیح است، ولی درآمدها تماما بالا نیستند. با وجود این که معلمان خصوصی تمام وقت در موسسه‌های ژاپنی جوکو نسبت به همتاهای خود در مدارس اصلی از شرایط استخدامی بی‌ثبات‌تری برخوردار هستند، اما درآمد آنها اندکی بیشتر است. در اواسط دهه ۱۹۹۰، متوسط درآمد سالانه فارغ‌التحصیلان دانشکده در بدو کار در مراکز جوکوی اصلی، معادل ۲۴۰۰۰ دلار بود که این رقم در مقایسه با ۲۰۰۰۰ دلار در مدارس متوسطه دولتی توکیو، بود. (راسل، ۱۹۹۷، ص ۱۶۶). این ارقام دستمزد سالانه یک معلم ۳۰ ساله مرکز جوکو معادل ۵۲۰۰۰ دلار بود، یک معلم ۳۲ ساله دبیرستان دولتی توکیو معادل ۵۴۰۰۰ دلار دریافت می‌کرد.
از آنجایی که معلمان خصوصی ناچارند به نیازهای بازار پاسخ دهند، معمولا برای فهمیدن این‌که دانش‌آموزان چه می‌خواهند و سپس برای پاسخ دادن به آن، تلاش ویژه‌ای می‌کنند. یکی از معلمان خصوصی هنگ‌کنگی می‌گفت: «من به عملکردم در مراکز تدریس خصوصی اهمیت می‌دهم زیرا به دانش‌آموزان آنگونه که در مدرسه رسمی معمول است نگاه نمی‌کنم، بلکه آنها را به عنوان مشتری به حساب می‌آورم»
این کتاب با ۱۲۸ صفحه مصور، شمارگان ۲ هزار و ۲۰۰ نسخه و قیمت ۲ هزار و ۱۵۰ تومان منتشر شده است.