به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛ آتنا اقبالی کارشناس مجسمه‌سازی و کارشناس ارشد نقاشی که در هشتمین دوسالانه مجسمه‌سازی تهران با اثر «زبان اشیا» حضور دارد، درباره ویژگی‌های این اثر گفت: علاقه زیادی به موسیقی دارم و به همین دلیل در نخستین مجموعه کاری خودم که برای پایان‌نامه دانشگاهی ارائه دادم سعی کردم ریتم و موسیقی را وارد مجسمه‌هایم کنم. این رویکرد در آثار و مجموعه‌های بعدی‌ام نیز ادامه پیدا کرد و تا امروز صدا و ریتم در کارهایم وجود داشته است. این موضوع در چند مجموعه با دقت و توجه زیادی طراحی شد اما در مجموعه آخرم سعی کردم بیشتر به اتفاقات توجه کنم و این مساله من را به سمت مسیر جدیدی برد.
وی در ادامه درباره «از زبان اشیا» توضیح داد: چیزی که مخاطب در لحظه اول می‌بیند یک در قابلمه است که داخل سینک ظرف‌شویی قرار گرفته و جریان آرام آب روی آن می‌ریزد. صدای آب دائماً وجود دارد و زمانی که این در قابلمه پر از آب می‌شود، ناگهان برمی‌گردد و آب آن خالی می‌شود. قصد داشتم در این اثر از اشیا آماده استفاده کنم اما به دلیل اینکه در تالار وحدت محدودیت‌های زیادی داشتیم و هیچ آبی نباید بر روی زمین می‌ریخت، سینک ظرف‌شویی و کابینت را مجدداً ساختم و برای آن پمپ آبی تعبیه کردیم تا باعث گردش مداوم آب شود. اتصال برق و تعبیه شیر آبی که هیچ وقت بسته نشود نیز از جمله کارهایی بود که در این پروسه باید انجام می‌شد.
اقبالی درباره توجهش به اشیا گفت: در چند سال اخیر توجه من به اطراف باعث شده است به چیزهایی دقت کنم که پیش از آن اصلاً مورد توجه قرار نمی‌گرفت.کم کم با اشیا احساس هم‌ذات‌پنداری پیدا و احساس کردم آنها مانند آدم‌های اطرافم هستند، زیرا آدم‌ها همان‌طور که اشیا و کارکرد آنها را نادیده می‌گیرند، خودشان یا آدم‌های دیگر را نیز نادیده می‌گیرند.
وی درباره رویکرد بینارشته‌ای دوسالانه مجسمه‌سازی نیز بیان کرد: در عصری زندگی می‌کنیم که تعریف مرزی از هنرها وجود ندارد و هنرمندان هر رشته به راحتی می‌توانند در زمینه دیگری نیز کار کنند. این مساله باعث شده است که تمایل به کار گروهی بیشتر شود و در این دوسالانه نیز موارد متعددی از همکاری‌های گروهی را دیدم. کارهای تعاملی نیز در این دوسالانه زیاد بود و مردم مشتاق می‌شدند با اثر ارتباط برقرار کنند تا بهتر متوجه کانسپت آن بشوند.
این هنرمند مجسمه‌ساز تاکید کرد: شاید این دوسالانه را نتوان صرفاً یک دوسالانه مجسمه‌سازی نامید اما این شرایط فراهم بود که عده‌ای از هنرمندان بر اساس علایق خود به همان شکل مرسوم مجسمه‌سازی کار کنند و عده‌ای دیگر بیش از آنکه به متریال و رسانه توجه کنند، کارشان در خدمت ایده باشد. با این حال چون این اتفاق در کشور ما سابقه زیادی ندارد نکات مختلف را باید در نظر گرفت.
وی عنوان کرد: کنار هم قرار گرفتن این آثار نباید باعث شود که آنها یکدیگر را تحت تأثیر قرار دهند، زیرا ممکن است یک اثر باعث شود اثر کناری به‌خوبی دیده نشود یا مزاحمتی برای آن ایجاد کند. به همین دلیل به فضای بزرگ و مناسبی نیاز است تا آثار بتوانند جدا از هم و در فضای کافی نمایش داده شوند.
اقبالی در پایان درباره غیر رقابتی بودن این دوره از دوسالانه مجسمه‌سازی نیز گفت: غیررقابتی بودن باعث می‌شود هنرمندان راحت‌تر افکار و احساسات خودشان را در اثر نشان دهند و به این فکر نکنند که اثرشان چگونه می‌توانند مورد توجه مخاطبان یا داوران قرار بگیرند.
هشتمین دوسالانه مجسمه‌سازی تهران تا ۲۴ بهمن ماه ۹۹ در تالار وحدت و پهنه رودکی برپاست.