به گزارش فرهنگ امروز به نقل از شبستان؛ علی اکبر علیزاد در ادامه نشست «تئاتر و جوانان، باید و نبایدها در تئاتر جوانان» به مسائل مختلفی همچون بی برنامه گی فرهنگی اشاره کرد.

علی اکبر علیزاد در این نشست گفت: متاسفانه ما هیچ برنامه ای برای پرورش نسل تازه مان نداریم، تمام دانشکده های درجه یک دنیا در رشته نمایش هر سال فقط ۲۰ دانشجو را می پذیرند یعنی ۴ دانشجو برای بازیگری و مثلا ۴ دانشجو برای رشته های دیگر اما در دانشکده سینما تئاتر سال قبل ۱۸۰ دانشجو گرفتیم که نشان می دهد دانشگاه فقط محلی است برای اینکه سر این جوانان گرم باشد.

وی تصریح کرد: دولت هیچ سیاستگذاری ای برای استفاده از فارغ التحصیلان رشته های هنری ندارد انگار که اصلا مهم نیست این دانشجویان بعد از پایان تحصیل کجا می روند چرا که حاشیه تئاتر حرفه ای به دلیل محدودیت امکانات و سالن آنقدر شلوغ است که جایی برای عرض اندام به آنها ندهد، مدرسه ای وجود ندارد که بتوانند در آنها تئاتر را تدریس کنند. در نتیجه سرخورده می شود و سرخوردگی شان چه برای کسانی که در کشور می مانند و چه کسانی که به امید شرایط بهتر کشور را ترک می کنند، ادامه خواهد داشت.

علیزاد با اشاره به اینکه در جامعه ما جایی وجود ندارد که جوان بتواند بخندد یا خشمش را خالی کند، گفت: تئاتر می تواند محلی برای ابراز احساسات نوجوانان باشد، کافی است محلی وجود داشته باشد که بی هیچ چشمداشت مالی به پرورش جوانان بپردازد. یک مربی کاربلد کافی است تا نوجوانان نمایشنامه بنویسند، با تئاتر آشنا بشوند، بازی کنند و حاصل کارشان روی صحنه ببرد.

بخش دیگر صحبت های علی اکبر علیزاد راجع به ترس حکومت ها از هنرمندان بود و گفت: در بسیاری از جوامع تعریف از هنرمندان با واژه هایی مثل خیال پرداز، شیرین، کودکانه و معصوم توام است چرا که حکومت ها اصولا هنرمندان را جدی نمی گیرند.

کارگردان نمایش اولئانا که این روزها روی صحنه تماشاخانه ایرانشهر است، افزود: این در حالی است که هنرمند می تواند طرح سوال کند و اگر حتی راه حلی برای حل مشکلات جوامع ارایه نکند دست کم مشکلات را مطرح می کند برای مثال ۲۰ سال پیش که در جهان مسئله ایدز مطرح شد چقدر علما در جهان توانستند مسئله ایدز را آموزش بدهند و نگاه کنید هنرمندان چه کردند، فیلم ها و نمایش های زیادی با این موضوع روی صحنه رفت و توانستند این کار را انجام بدهند.

علیزاد درباره ترس حکومت ها از هنرمند تصریح کرد: در بسیاری از جهان هنرمند اجازه کار ندارد و اصرارش به کار کردن ممکن است او را به خانه نشینی مجبور کند یا سرانجامش را به زندان و یا مرگ برساند. چندی پیش نمایشی که درباره نازیسم و فاشیسم در آلمان دموکراتیک روی صحنه رفته بود، توقیف شد. در بسیاری از کشورهای غربی شما نمی توانید مسایلی مثل نظام سرمایه داری را در نمایش تان نقد کنید.

بخش پایانی صحبت های علیزاد تاکید درباره نقش مهم تئاتر در پرورش نسل ها بود و گفت: ما برای پاسخ به سوال های دوران بلوغ جوانان هیچ برنامه ای نداریم در حالی که تئاتر می تواند پاسخ مناسب باشد، منظورم این نیست که به شکل رادیکال و یا استحاله فرهنگی جوانان را پرورش دهیم بلکه اگر سرمایه گذاری درست داشته باشیم تئاتر می تواند جوانان را پرورش دهد نه برای اینکه هنرمندان نسل بعد باشند بلکه برای اینکه آدم های خوبی باشند و بتوانند آینده جامعه را در دست بگیرند.

وی افزود: اینها نسلی هستند که باید آینده را بسازند اما چقدر مدرسه یا دانشگاه آنها را برای مسئولیت پذیری در آینده آماده می کند.

علیزاد با اشاره به اینکه امروز آدم ها بیشتر از همیشه تنها شده اند، گفت: در یک خانواده ۵ نفری همه تنها هستند چرا که هر کدام مشغول موبایل و یا تبلت هایشان شده اند. در شهرسازی به طور ناخودآگاه دور میادین و یا پیاده روها نرده کشیده شده و این موجب تنهایی فردی آدم ها شده است در حالی که تئاتر می تواند یک تجمع مناسب و یک همبستگی روحیه بخش باشد.

سلسله نشست های آسیب شناسی تئاتر در پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات وزارت ارشاد ادامه خواهد داشت.