به گزارش «فرهنگ امروز» به نقل از تسنیم؛ نشست فیلم زندکی «مشترک اقای محمودی و بانو» با حضور روح الله حجازی کارگردان، مهدی داوری تهیه کننده، ترانه علیدوستی، هنگامه قاضیانی، پیمان قاسمخانی، ترلان پروانه ، هومن بهمنش مدیر فیلمبرداری ، علی طالب ابادی نویسنده سپیده عبدالوهاب، تدوین گر، و وحید مقدسی صدا بردار ، در سالن برج میلاد برگزار شد.

روح الله حجازی در ابتدای این نشست گفت، این فیلم در بخش سودای سیمرغ است اما به دلیل منع آیین نامه جشنواره، لفظ خارج از مسابقه برای فیلم من و اقای عیاری انتخاب شد. هیات انتخاب این فیلم را انتخاب کرده و بیشترین اکران را در هم جشنواره دارد.

حجازی در پاسخ به این سوال که چرا این داستان را برای سینما انتخاب کرده است، گفت: با توجه به اثاری که امروز در سینمای دنیا  می بینیم، سینما می تواند تجربه های متفاوتی داشته باشد. من شخص تجربه گرایی هستم. این داستان اقتضا می کرد که در لوکیشن ثابت کار کنیم و لوکیشن در این فیلم، نقش یک شخصیت را ایفا می کند. ما اگر احتیاج به خروج از این لوکیشن داشتیم حتما این کار را می کردیم. دوست داشتیم به زندگی واقعی نزدیک شویم و روی آن تمرکز کنیم.

در ادامه این نشست، مهدی داوری، تهیه کننده فیلم در خصوص اینکه چرا این فیلم تا الان اکران عمومی نداشته است، گفت: این فیلم نیاز امروز جامعه است و نشان دهنده گذر از سنت به مدرنیته است و احتیاج به لوازمی احتیاج دارد که اگر به آن توجه نشود، جامعه دچار فاجعه می شود و به همین دلیل برای اکران آن تا جشنواره امسال صبر کردیم.

داوری در خصوص ممیزی اعمال شده در فیلم توضیح داد، علیرغم اینکه ایراداتی را به پروانه نمایش گرفته بودند، بدون حذف هیچ دیالوگ و سکانس ممیزی، فیلم پخش شد.

حجازی در ادامه درباره میزان تاثیر پذیری اش از فیلم های اصغر فرهادی گفت: اصغر فرهادی جایگاه ویژه ای در سینما دارد و انکار نمی کنم، اقای فرهادی توانست سینمای اجتماعی ایران را جهانی کند. اما من ترجیح دادم فیلم خودم را بسازم. اگر بخواهیم محدودیت قائل شویم، بنی اعتماد و مهر جویی هم قبل از آن در این مسیر بودند.

هنگامه قاضیانی در خصوص همکاری اش با روح الله حجازی گفت: این بازی های خوب نتیجه صمیمیت پشت صحنه بود که بعد از پایان فیلم دوست نداشتیم از یکدیگر جدا شویم و این اتفاق از جلسات دورخوانی شروع شد و توانستیم با فیلمنامه ارتباط خوبی برقرار کنیم و خود اقای حجازی هم یکسان با عوامل برخورد کرد.

وی در ادامه افزود: هر روزم که در سینما می گذرد بیشتر به این معتقد می شوم که تهیه کننده باید انسان محترمی باشد و با بازیگران ارتباط خوبی برقرار کند.

ترانه علیدوستی نفر بعدی بود که درباره این فیلم صحبت کرد، وی گفت: یک سال از بازی در این فیلم می گذرد و با دیدن آن حس خوبی در ما ایجاد شد  و با خانم قاضیانی درباره فضای صمیمانه پشت صحنه موافق هستم.

علیدوستی درباه نقش خود در این فیلم سینمایی گفت: این نقش برای من بسیار وسوسه برانگیز بود و وقتی به من پیشنهاد شد، ممکن بود برای هر بازیگری که آن را می خواند سوء تفاهم برانگیز باشد. دغدغه اصلی من این بود که آیا موفق می شوم که مردم کارهای ساناز را دوست نداشته باشند و در عین حال بتوانند به او حق دهند.

در ادامه این نشست پیمان قاسمخانی گفت: انگیزه من بازیگرانی بودند که قبل از من فیلم را انتخاب کردند و بعد از آن کار با روح الله حجازی و علی طالب آبادی پذیرفتم و به نظرم کارشان را بلد بودند و می دانستند چه می  خواهند.

ترلان پروانه بازیگر دیگر فیلم هم درباره فضای فیلم گفت: برای این کار خیلی زحمت کشیدیم و صمیمیت پشت دوربین حس خوبی برای کسانی که این فیلم سینمایی را می بینند ایجاد می کند. خوشحالم در کنار بازیگران خوبی بازی داشتم و کم اتفاق می افتد که یک فیلم پشت صحنه خوبی داشته باشد. به نظرم توقع مردم بالا رفته و سینمای ما بیشتر با این فیلم ها همخوان است.

علی طالب آبادی، درباره روند شکل گیری ایده تا پیش تولید زندگی آقای محمودی و بانو گفت: حس و حال پاسخ گویی به دلیل مشکلاتی که برای فیلم پیش آمده بود را نداشتم اما امروز در سالن حس خوبی در من به وجود آمد  واکنش تماشاچی ها هم مطابق با انتظارات ما بود. همکاری من و حجازی به طور مشخص سینمایی نیست و امکان دارد از لا به لای آنها تله فیلمی ساخته شود.

وی در ادامه افزود: یک بحث اساسی در این فیلم اصالت رفتاری بود. این که چقدر آدم ها در جامعه به این مساله اهمیت می دهند. ما بعد از فیلم زندگی خصوصی اقا و خانم میم دوست داشتیم وارد این خط روایی شویم و این بار فکر کردیم که باید زاویه آیینه را تغیییر دهیم.

تهیه کننده این فیلم سینمایی درباره نویسندگی علی طالب آبادی گفت: می خواستیم اسم ایشان را فیلمنامه نویس همزمان بگذاریم چون، تا لحظه آخر در فکر فیلمنامه بود، علاوه بر این در هیچ جایی از قصه به این اشاره نشده است که ساناز قصد ترک رامتین را دارد.

ترانه علیدوستی درباره نقش خود در طول داستان گفت: ساناز بیش از اینکه به نظر برسد زندگی زناشویی دغدغه اش است، ماندن سر دو راهی ها و فرهنگی که برای زندگی باید بپذیرد ذهنش را آزار می دهد. او رامتین را خیلی دوست دارد اما نمی تواند انتخاب کند و دوراهی برای او اهمیت بیشتری داشت.

هومن بهمنش در ادامه این نشست درباره فیلمبرداری این کار گفت:‌ ما بچه های فنی هرگز دیده نمی شویم و به نظر می رسد بخش های صدا برداری، صداگذاری، تدوین و موسیقی از فیلم جداست. همیشه به این فکر می کنم که ممکن است نتیجه موفقیت فیلم یا کم اهمیت جلوه دادن مخاطب باشد.

وی در ادامه گفت: بیشتر صحبت ها درباره بازی بازیگران ، فیلمنامه و یا کارگردانی است اما اگر به این بخش توجه شود، قطعا اتفاق لازم برای تهیه کنندگان می افتد و فیلم به پیشرفت می رسد.

سپیده عبدالوهاب، با اشاره به اینکه فیلم پر از نگاه و ری‌اکشن های نمازی نزدیک است، گفت: این قصه را خیلی دوست داشتم و بیشتر به لحاظ احساسی با تدوین ارتباط برقرار کردم و جزو سینمای مورد علاقه من است.

وی در ادامه افزود: نماهای نزدیک، خرد و ریز، از نکات تاثیر گذار روی این فیلم است. این یکی از سخت ترین فیلم هایی بود که کار کردم.

روح الله حجازی گفت: ساختن این فیلم ها بسیار سخت است و فیلمبرداری هومن بهمنش آنقدر خوب بود که دیده نشد.

وحید مقدسی در خصوص صدابرداری کار گفت: فیلمنامه را خیلی دقیق خواندم و این باعث شد آقای حجازی مرا در پیش تولید مشارکت دهد. با توجه به شرایط محیطی توانستیم ترکیب خوبی ایجاد کنیم و یکی از نکات موجود در فیلم، این بود که همه در گوشه ای با هم صحبت می کردند و در آوردن این پچ پچ ها برای ما سخت بود.

طالب آبادی در پاسخ به اینکه ساناز و رامتین چه دیواری را بین آقا و خانم محمودی برداشتند، یادآور شد: این رابطه بیش از یک دیوار را برداشت و در واقع یک موقعیت ایجاد کرد. وقتی می خواهیم کار کنیم باید بر اساس قواعد و قوانین حرکت کنیم. اگر این فیلم نمایش رادیویی می شد، چیزی از آن باقی نمی‌ماند و به شدت متکی به بازی بازیگران و کات های درون داستان است.

حجازی در انتها درباره خط روایی داستان گفت: یکی از ایراد هایی که به این کار گرفته می شد این بود که چرا این ادم ها در بن بست هستند و جوابی برای آنها نداریم. ما برای این معضلی که دیدید جوابی پیدا نکردیم. ما در جامعه ای زندگی می کنیم که انسان ها تضاد های رفتاری بسیاری دارند.

حجازی درباره ساخت سه گانه فیلم خود در سینمای ایران توضیح داد: با ساخت و تولید فیلم های «زندگی خصوصی آقا و خانم میم» و «زندگی مشترک آقا و خانم محمودی»به این مقصد حرکت نکردم گه فیلم سه گانه ای بسازم. تمام فیلمها دارای فضاهای متفاوتی هستند اما امکان ساخت سه گانه آن وجود دارد.

وی درباره این که بر اساس یک دغدغه شخصی این فیلم ها تولید می شود، توضیح داد: هر فیلمسازی براساس دغدغه های خود فیلمی را تولید می کند اما اینکه این موضوعات دغدغه من باشد چنین چیزی نیست. این روابط ممکن است که در زندگی برخی افراد اتفاق افتاده باشد. اما برای شخص بنده نیست.

داوری، تهیه کننده فیلم با بیان اینکه جامعه باید به موضوعات اجتماعی بها و ارزش بیشتری دهد، گفت: نیاز است که مسئولین جامعه هم به این موضوعات ورود کرده و وارد بحث شوند. متاسفانه در جامعه شاهد این نوع برخورد ها هستیم که بسیار بی مهابا از سنت به سمت مدرنیته حرکت می کنیم.

وی افزود: شخصیت نگین، نماینده نسل دهه هفتاد است که دچار چندگانگی شده و بر اساس جاذبه های مدرنیته به سوی آن حرکت می کند.

داوری ادامه داد: وظیفه ما از ساخت فیلم تلنگری به افراد جامعه بوده که آن را ایجاد کردیم و در اد امه جامعه شناسان و منتقدان باید آن را ادامه دهند.

در ادامه هنگامه قاضیانی، بازیگر نقش محدثه گفت: وقتی فیلمنامه را به من دادند در ابتدا قرارداد را بستم اما خیلی زود آن را فسخ کردم چون شخصیتی بود که نمی توانستم آن را ببینم. در جلسات مختلفی با حجازی با تحلیل شخصیتی محدثه آشنا شدم و به این نتیجه رسیدم که شرع و عرف را من نباید جوابگو باشم.

وی در باره شخصیت محدثه توضیح داد: او شخصیتی است که اشاره مستقیمی به مذهب نمی کند، و در این فیلم شاهد تقابل بین دو نسل سنتی و مدرن هستیم. البته همین بیان دو نسل هم مثبت نیست چرا که مادر خود من هم این چنین است. و امروز من و ترانه هم از جنس دیگری هستیم.

قاضیانی اضافه کرد: محدثه، زنی است که چارچوب مناسبی برای آن گذاشته شده است و احساس می شود که دنیای بیرون و اجتماعی را تجربه نکرده است اما اینطور نیست و شناخت او ناقص نیست و این به دلیل وجود وسایل و ابرازهایی است که در فضای محل زندگی او دیده می شود.

قاضیانی ادامه داد: این فیلم بیانگر اخلاقیات است. بیانگر مسائلی است که میان محدثه و ساناز به وجود آمده و مخاطب، جنس و نظرات آنان را می بیند که دارای تفاوت هایی با هم هستند. این فیلم تعریف از انسان های معاصری است که جسمشان  با فرهنگ امروز و زندگی جدید مردم دنیا سفر می کند اما آگاهی آن منتقل نمی‌شود. میزان قابل توجهی از زندگی ما را در بر می گیرد. جامعه غرب باورهای کاذب خود را به نقد هم می‌کشد چیزی که این روزها به عنوان آسیب در جامعه ما دیده می‌شود اما مورد نقد قرار نگرفته است و اکثراً بی تفاوت از کنار آن رد شده اند.

این فیلم واقعیتی است از دوگانگی هایی که برای افراد جامعه اتفاق  افتاده که به مرور زمان تعبیر آن را پیدا می کند.

ادامه دارد....